hier ter sprake. Amper almal rondom haar het sy
met ’n slap riem gevang, want sy’t die Skrifte
geken en tot haar voordeel gebuig om haar penarie
te verklaar.
Hierdie fantastiese storie het sy bedink en mense loop
vertel: die Gees van God het haar oorval en sy sou
’n kind baar, die “Seun van God, Verlosser van die
Mensdom”. Selfs Josef, ’n vroom en ouer man – hy was
aan haar verloof – het die versinsel geglo, tot dié mate
dat, op sý beurt, hy homself oorreed het ’n engel het
hom besoek en hom gerusgestel.
Die kind is gebore, heel gelukkig vir Maria, ’n seun,
en sy’t hom grootgemaak met ’n verbete wil, gans besete,
en by hom íngeprent hy is die Seun van God. Haar
bitter lot: Sy het dit alles later sélf geglo. Die seun het
sy gedrýf: twaalf, dertien jaar oud het hy reeds in die
tempel met die ou ringkop-kenners van die Skrif
geredekawel.
Die nadraai van haar verdigsel, egter, het die seun
en haar gevolg, ál die jare lank, tot by en verby sy dood
aan die kruis deur die toedoen van die Joodse
en Romeinse gespuis.
In die proses, gewis,
is seun en moeder verewig
in die geskiedenis.
Wat is liefde?
Rosalie maak sake vir my nie maklik nie.
Sy vra my, met betekenisvol-laggende oë
wat ek bedoel met “liefde” en wat “liefling”
beteken. Sy vra my om te verduidelik
en is nogal tevrede met my antwoord.
Daar’s geen definisie soos in matesis nie,
maar, by wyse van gelykenis, sê ek haar,
ervaar ek die betekenis van hierdie woorde
as dié van ’n onverklaarbare gedrongenheid:
Ek onthou hoe ek jare gelede op ’n keer,
laatmiddag tussen Robertson en Worcester
op pad Kaap toe was en hoe, by Goree, die
sakkende son skielik op my afgekom het,
oorrompelend, en ek met die motor stil moes
hou. Die lug was, minute lank, ’n vlammende
oranjerooi wat my aan die keel gegryp
en tot angstigheid gebring het. Eindelik,
in ’n soort swymeling, het ek daaruit gekom
en skugter verder gery.
Soos daardie lug, so iets,
is liefde.
Dan weer, wanneer ek in die winter van die werk
op pad was huis toe het die onweer in die
Suid-Skiereiland vroegmiddag al somber gekom,
met sluiers reën wat van vér af genader het met
’n dreuning van hael, en ’n mens moes onder
die eerste brug oor die pad skuiling
soek. En alles was gedronge – dis die enigste woord
om die ervaring mee te beskryf. Jy was
vasgedruk in ’n soort hulpeloosheid. ’n Ervaring
soos van daardie intens uitgeblokkeerde lug,
so iets, is liefde.
Ondanks die angs in dit alles ingebou, bly ek
jou liefhê. Die ontstellende vreugde is myne.
Grand Canyon
Een van die wonderlikste uitsigte, wáár ook,
móét wees die enorme stuk gronderosie,
die Grand Canyon in die woestynland
van Amerika, eeue lank uitgekalwe deur die
magtige Coloradorivier. Ek sal nie die nagte
vergeet nie dat ek vroegaand daar op die
befaamde “rim”, die rand van die Canyon,
betowerd gesit en staar het oor die
asemrowende skakerings van kleur soos wat
die falende lig van die dag oor die hoë rotse
gespeel het. Dis iets goddeliks – nóg ’n beeld
van die betekenis van liefde.
Soms het ek en my Amerikaanse reisgenoot
saans ’n uur lank, voordat ons vir ete na ons
verblyfplek daar naby terug is, net daar gesit
en gekyk, in stilte.
Graaff-Reinet
Rosalie en ek
was vir ’n geleentheid in Cradock
en met die terugkeer Kaap toe
het ons van ’n hoogte af Graaff-Reinet
se Groot-Karoo gesien – die asembenemende
skakerings van vaal, hier en daar
’n groenigheid en ’n stippel rooi van aalwee.
Bowenal, die skriklike uitgestrektheid van
alles. En ’n mens sien daarná, met nuwe oë,
