op my oorsese besoeke nie.”
Sy’t nie weer gevra om saam te gaan nie.
Sy’t vrede probeer maak met sy afsydigheid, aanvaar dat sy hom met sy werk moes deel. Hy’t tog ’n vet tjek huis toe gebring en altyd met die nuutste model motor gery, met haar aan sy sy. En wanneer hy terug was, het hy weer in sy lazyboy neergesak. Sy’t niks gehad om oor te kla nie, baie om voor dankbaar te wees.
Sy wou net graag weet dat sy vir hom saak gemaak het. Maar sy kon netsowel vir die maan gewens het. Dit was laf van haar, het sy geredeneer. Leon is Leon, hy raak nie opgewonde oor die eerste lentebloeisels of oor klein katjies en tranerige flieks nie. Leon was so romanties soos ’n ou vadoek. Geen wonder hy kon nie opgewonde raak daaroor om met haar van aangesig tot aangesig op Skype te praat nie.
Maar die teleurstelling daaroor was bitter in haar bors.
Sy het nogtans die nodige program afgelaai in die hoop dat hy van plan sou verander. Dat hy eendag die begeerte sou uitspreek om haar te sien omdat hy haar mis. Sy sou haar behoorlik en bekoorlik uitvat, in haar Sondagsklere as dit nodig was. Of in deurskynende nagkabaaitjies as hy in die aand sou bel. Sy sou haar lippe tuit en haar hare koketterig agtertoe gooi en so ’n bietjie stuitig wees. Sy sou alles moontlik probeer om Leon huis toe te laat verlang.
“Miskien wil hy saans ná ’n lang dag sy das afhaal en in sy sokkies rondloop en wil hy nie hê jy moet hom so gehawend sien nie,” het Erik probeer troos.
Maar dit was ’n simpele troos. Sy het Leon tog op sy slegste gesien – met of sonder sy sokkies. Soggens as hy wakker word met sy hare penorent, die keer toe hy griep gehad het en soos ’n stoomenjin gesteun en gekreun het, die tye toe hy te lekker gekuier het en met ’n babelas wakker geword het wat hom na ’n boemelaar laat lyk – en ruik – het.
“Jy’s seker reg,” het sy gesê.
Nie omdat sy dit geglo het nie, maar omdat haar trots haar nie toegelaat het om te wys hoe afgehaal sy daaroor gevoel het nie.
En nou ... nou wil hierdie wildvreemde doktertjie hê sy moet van Skype gebruik maak omdat hý wil sien hoe sy lyk. Tipies man! Graham Condor wil natuurlik weet of sy mooi genoeg is en of hy maar eerder moet verbyhou.
“Is jy nog daar?” klink sy stem skielik dringend in haar oor op.
“Ek het Skype op my rekenaar,” verseker sy hom vinnig.
“Nou maar toe dan! Waarom mors ons nog tyd? Gee my jou besonderhede, dan skakel ek jou gou op die rekenaar.”
“Nou dadelik?”
“Ja. Hoekom nie?”
Omdat, sou sy vir hom kon sê, ek soos ’n skroplap lyk. Omdat ek nie wil hê iemand buiten my naaste bloedfamilie moet my so sien nie. Omdat ek ’n gogga-maak-vir-baba-bang-verskynsel is.
Maar nie een van hierdie besware sal vir hom sin maak nie. Dokter Graham Condor het heeltemal ’n skewe beeld van haar, hy sien haar as die supervrou wat deur die dekselse Erik aan hom voorgehou is. ’n Bekwame nommer wat liefdadigheidsorganisasies ondersteun en in ’n japtrap ’n funksie vir ’n politieke party kan reël wat ordelik en sonder voorvalle sal verloop. ’n Raakvatter!
Sy gluur haar broer weer aan, maar daar is niks wat hy aan haar penarie kan doen nie. Soos ’n lam ter slagting rammel sy haar besonderhede af. Toe sy die foon neergesit het, gryp sy na haar hare. “Dêmmit, Erik, kyk wat het jy nou gedoen! Die man wil sien hoe ek lyk.”
“Oe-hoe!” Hy maak sy oë groot.
“My hare ... ag, ek kan nie eens onthou wanneer ek laas by Romando was nie. En my gesig ... ek het nie ’n krieseltjie grimering aan my gesig nie!”
“Knoop oop jou bloes!” gee hy raad. “Gou!”
“Jy’s laf! Hoekom sal ek dit wil doen?”
“Moenie vir jou dom hou nie, Breggie. Die man sal gelukkig nie jou onderstel kan sien nie, ook nie jou beenhare wat so welig groei nie.” Hy kom nader, krap haar hare met opset deurmekaar. “So! Nou lyk jy ietwat minder na ’n gees en meer soos ’n vrou. ’n Bietjie wild miskien, veral met die boonste paar knopies losgeknoop, maar darem nie heeltemal na iets wat in ’n donker kas hoort nie.” Hy spring weg in die rigting van haar slaapkamer. “Waar’s jou lipstiffie?”
Lipstiffie? Het sy ooit nog so iets wat nie al verdroog het nie?
“Who knows, Erik? Ek weet nie. Los dit, daar’s nie tyd daarvoor nie.” Sy gryp haar handsak wat op die tafel lê, krap daarin totdat sy haar parfuumbotteltjie raak vat en spuit mildelik daarvan agter haar ore en op haar polse. “Breggie!” raas Erik. “Die man kan jou nie ruik nie!”
“Maak nie saak nie,” sê sy toe sy na haar rekenaar stap. “Ek kan!”
Erik sal nie verstaan nie. As sy omgewe word van ’n volronde, vroulike geur, aktiveer dit iets in haar psige wat haar beter laat voel. Dit werk selfs daardie tye wanneer sy in ’n moddermoeras wil wegsak. Haar parfuumbotteltjie is feitlik leeg gespuit, en as sy veel langer in selfbejammering gaan versink, gaan daar nie ’n lekseltjie van die duur inhoud oorbly nie.
“My bril,” wonder sy hardop. “Moet ek my bril afhaal?”
“Kan jy daarsonder klaarkom?” Daar is ’n huiwering in Erik se stem.
“Jy ken die antwoord op daardie vraag, Erik: nie regtig nie.”
Maar toe die Skype-oproep deurkom, wag sy dokter Graham Condor sonder haar bril in. Alles aan hierdie onderonsie is skyn, ’n vooropgestelde toneeltjie wat niks met die werklikheid te doen het nie. Daarom kan hy maar glo dis hoe sy normaalweg lyk.
Sy skreef haar oë toe sy gesig op haar rekenaarskerm verskyn. Sy verwag half en half ’n Gandhi-figuur. Wel ... miskien nie heeltemal nie, die man leef immers in ’n wêreldstad waar voorkoms baie belangrik is as jy sukses wil behaal en waar jy nie met ’n doek om die lyf gaan wegkom nie. Nogtans verwag sy iemand wat op die oog af lyk of hy iewers in sy binneste ’n stuk wysheid ronddra wat by daardie diep, donker stem van hom sal pas. Hoewel ... die man het tot dusver nie juis met wonderlike wyshede vorendag gekom nie. Nee, hy kon beswaarlik sy binnepret oor haar simpele ou naam verberg, en die vrae wat hy gevra het, was bra oppervlakkig.
Maar die deksel van Pandora se boks is gelig en sy is vretend nuuskierig om te sien hoe die man met die heuningsoet stem lyk – iets wat sy nie met die blote oog behoorlik kan doen nie. Hy het natuurlik ’n voorsprong, is seker getrim tot by sy tone, terwyl al wat sy het, die geur van haar peperduur parfuum is.
“Ja, dis beter,” sê Graham na ’n oomblik se stilte waarin hy haar seker behoorlik bekyk het. “Aangename kennis, Breggie Bruwer.”
“Goeiemiddag, dokter,” stamel sy en voel-voel na haar bril.
“Nee wat, Breggie, ons sal mekaar op die naam moet noem, hoor. Vir so ’n mooi meisiekind met so ’n oulike naam wil ek nie juffrou sê nie. My naam is Graham, hoor.”
Mooi meisiekind? Dis ’n gevaarlike kombinasie daardie – ’n stem soos ’n melodie en ’n vleier op die koop toe.
Breggie gryp senuweeagtig na haar bril en plak dit op haar neus. Dis toe dokter Graham Condor se gesig behoorlik in fokus kom op die skerm dat sy haar lam skrik. Dis ’n mooi man, modelmooi
