in hierdie stadium nie werklik tussen die twee euwels besluit nie. Die meisies wat, soos sy verwag het, op die meeste sewe en sestig en ’n halwe kilogram weeg, gaan giggel-giggel deur die proses en die mans probeer met brute krag die skaal soveel moontlik opsweep. Dis net sy wat op die agtergrond huiwer, wat voorgee om ’n klippie uit haar skoen te haal en die veters opnuut deur te ryg terwyl sy haar beurt afwag.
Totdat sy nie anders kán nie.
Daar is niemand meer in die omgewing toe sy opklim nie, net die maer mannetjie met die klapbord in sy hand. “Klim, skattebol,” moedig hy aan. “Ons wil spring voordat die son ondergaan.”
Sy klim op. Sy hou letterlik haar asem op. Blaas dit dan stadig uit ingeval dit haar swaarder sal laat weeg. “Een en sewentig!” roep die moedswillige mannetjie uit en skryf die getal langs haar naam neer.
Een ... een en sewentig! Roxy wil sterf van skaamte. Sy sweer daar’s fout met hul skaal. Sy was darem nog nooit oor die sewentig kilogram nie. Sodra die skaal neig om daarheen te beweeg, eet sy twee weke lank net Special K en ander maermaakgoed, al sterf sy ook van die honger. Sy’t nie geweet sy weeg so baie nie; regtig, sy het nie. As sy geweet het, sou sy betyds gekeer het.
Sy kyk vervaard om haar rond. Wie’t gehoor? Wie’t gesien? Maar daar is gelukkig ander belangriker dinge wat haar kollegas se aandag vereis en dit lyk nie of hulle belangstel in haar mate en gewigte nie. Dis net ... dat Adam Muller natuurlik agter haar gestaan het en dat hierdie inligting nie by hom verby kón gaan nie.
Hy glimlag vir haar. “ ’n Stewige gewiggie,” merk hy op, “maar so netjies verpak!”
Roxy wil bloos, maar daar is nie nou tyd daarvoor nie. Boggher hom. Hy’s nie belangrik nie. Hy’s die main pikkewyn hier rond, maar wat haar betref, is hy net Zander se pa, dis al. As hy dan sy seun wil waarsku teen die oorgewig seekoei wat verklaar het dat hulle in ’n vorige lewe by die heup aan mekaar verbind was, moet hy dit maar doen. Sy ís van plan om op ’n baie streng dieet te gaan. Gee net kans. Die seekoei gaan in ’n paling verander.
Die werklikheid tref almal eers toe hulle oor die reling loer om te sien presies hoe hoog dit van hier bo af is. Niemand maak meer grappies nie. Daar hang ’n mistigheid in die lug sodat ’n mens nie kan sien waar die afgrond wat jou met oop arms inwag, ophou nie. Dit sal wees soos om in die onbekende te duik, in ’n nimmereindigende afgrond, ’n onmeetlike diep put, ’n bodemlose gat, waar jy deur tyd en ruimte ingesluk gaan word om nooit weer te verskyn nie. Suiwer angs hang in die lug. Daar moet seker veldgeluide om hulle wees, maar Roxy hoor net die gesuis in haar ore.
“Nou toe?” wil die mansmens met die koeldrankstrooitjielyf weet. “Wie’s eerste?”
Niemand stap vorentoe nie; skielik is al wat grootbek is, ook stil.
“Toe, Wouter!” daag Zander uit. “Jy is mos ’n ou hand. Wys ons hoe dit gedoen word.”
Daarna het Wouter natuurlik geen keuse nie. Hy word geruk en gepluk om seker te maak alles is in plek wat in plek moet wees en stap dan onder luide toejuiging na die punt van die loopplank. Soos ’n veroordeelde matroos wat in die see gesmyt gaan word om saam met die visse en die haaie te swem – en verskeur te word, dink Roxy nog.
Iemand moes iewers musiek aangeskakel het, want die klanke klink krapperig in die koel oggendlug op. Seker sodat ons nie die vreesbevange uitroepe so duidelik sal hoor nie, dink Roxy. Soos in ’n tandarts se wagkamer.
Sy ken die nommertjie wat gespeel word. Dis Rob Rock se “Something’s Wrong With The World Today”. “Jy’s reg, my maat,” sê sy hardop. “Daar skort beslis iets met die hedendaagse lewe.”
“Wat?” wil een van die omstanders weet. “Waarvan praat jy?”
“Luister wat sing die ou,” beveel sy aan. “Trying to find a reason for the things that we do ...” sing sy saggies saam.
“No one’s got a minute when there’s nothing to prove.” Dis sowaar Adam Muller wat met sy diep basstem inval en saam met haar sing. Seker net hy wat die song ken, maar nog niks daaruit geleer het nie.
Verder dinges sy teen die donderweer, want niemand het nou tyd of lus vir haar en Rob Rock se filosofieë oor die hedendaagse wêreld nie. Sy hoor die countdown, sien hoe die een ná die ander kollega gillend oor die afgrond tuimel en weet haar beurt gaan kom. Dis onvermydelik. Dit voel asof haar verstand nou heeltemal afskakel, asof sy bloot ’n marionet is, een van ’n lang ry eenderse dominosteentjies wat in ’n ry omgestamp word. Die ouens wat die sprong oorleef, is vreeslik triomfantelik wanneer hulle weer op hul voete staan. Almal is op ’n high.
“Wow!” roep Zander uit toe hy bo kom. “Dis awesome! Dit voel asof ek ’n reus kan pak en hom op sy dinges kan gee. Awesome, man! Awesome!”
Roxy se oë rek. Dit lyk nie eens of hy onthou dat sy pa ook daar rondstaan nie. Wonderlik wat ’n snapsie voor die tyd aan ’n man se moed kan doen!
Adam staan nog steeds agter haar, baie naby aan haar. So naby dat sy hom aan sy klere wil beetkry en aan hom wil vasklou, haar aan hom wil vas anker.
“Gaan jy ook spring?” wil sy by hom weet toe sy nie haar beurt langer kan uitstel nie.
Hy skud sy kop. “Nie nodig nie,” antwoord hy ongeërg.
Natuurlik nie. Hy het genoeg sertifikate, boeke en prestasies agter hom om te wys hy’s ’n wenner; hy weet hoe om te leef – en te oorleef. Hy hoef niks te bewys nie. Ook nie dat hy mal genoeg is om te bungee nie.
Roxy word vorentoe gestoot en haar voete volg sonder dat haar verstand toestemming daarvoor gee. Maar dan ruk iets in haar tot stilstand. Wat maak sy hier? Is sy mal? Sy wil omdraai, maar daar is nie plek om dit te doen nie. As sy nou verkeerd trap, gaan sy in elk geval hier afdonder sonder die nodige geestelike voorbereiding. Dis nou heeltemal te laat vir omdraai. Roxy gaan aan die bewe, so erg dat sy bang is sy gaan in elk geval haar balans verloor en soos ’n sak vol swaar klippe hier afstort.
Logika en waansin stry teen mekaar. Sy weet presies wat hierna gaan gebeur. Almal wat gespring het, gaan mekaar omarm en die feesvierings gaan epiese afmetings aanneem. En meneer Muller, die ghoeroe van die dag, gaan hierdie rekspringery as vertrekpunt vir sy opsweepstories gebruik.
’n Mens moet jou vrese in die oë staar, die lewe aan die keel gryp, daardie soort ding. Sy kan net raai wat hulle alles ingeprent gaan word. En as sy nie spring nie, gaan sy die odd one out wees. Daar sal van haar ’n voorbeeld gemaak word. Soos met die swartskaap in ’n skool.
Sy kan hulle net hoor ... Loop staan daar eenkant in die hoekie, Roxy. Jy wat nie die guts gehad het om van die brug af te spring nie. Jy’s ’n bangbroek, ’n papbroek, ’n muis, nie ’n man nie. Jy’s chicken. Jy’s no-good. Jy hoort nie by ons nie.
Die hele naweek – en daarna – gaan sy gemerk wees. Die steen des aanstoots, die vlieg in die salf, die Jona, die vrotappel, die spanner in die works, die d... ding in die drinkwater, die one and only, oh so lonely.
En daarvan het sy genoeg gehad, dankie – ’n leeftyd lank.
“Onthou, daar is newe-effekte aan hierdie sprong,” waarsku die skraal mannetjie toe sy ’n oomblik huiwer om vorentoe te stap.
“Newe-effekte?” Wat nou weer? Wat kan daar nou nóg wees, afgesien van ’n gebreekte nek waaraan sy nie gedink het nie?
Hy knik. “Ja. ’n Gevoel van vryheid, ’n euforie en ekstase wat jou
