slim hou.
“Wel, hy kan nie jou perspektief op swaartekrag verander soos hierdie sprong nie.”
“Dis wat jý dink.” Sy glimlag koketterig vir hom, in die hoop dat hy haar gaan oorsien, gaan besluit sy is so together dat dit nie vir háár nodig is om te spring nie. “Ek sê jou mos – jy ken nie my boyfriend nie. Ook nie vir my nie.”
Dis instink wat intree, sy weet. Dis nie nou die tyd om te flirt nie en die mannetjie met die haarnaaldlyfie is ook nie die regte kandidaat daarvoor nie. Hy gaan haar nie oorsien nie. Hy doen net sy werk, hy moet daarop gefokus wees om haar lewend te hou – nie met gedagtes wat gesensor behoort te word na haar te kyk nie.
Maar sy kan haarself nie keer nie. Wanneer sy nie weet wat om te doen nie, flirt sy. Sy sien die frons op Adam Muller se gesig toe sy vorentoe stap. Ja, ja, wil sy vir hom sê. Ek weet ek gedra my soos ’n matriekmeisietjie, ek weet ek moet my inhou, maar dalk is dit my laaste kans om ’n man sover te kry om in my of my denkbeeldige boyfriend belang te stel.
“Jy weet nie waartoe jy in staat is voordat jy nie probeer het nie, meisie,” praat die jump master haar nog moed in. “Weet jy wat is ons leuse hier by Dooimanskloof?”
“Spring na jou dood en kry jou naam in die koerant?”
Hy skud sy kop. “Nee. Spring of wees vir altyd spyt.”
“Spring én wees vir altyd spyt?” verstaan sy hom met opset verkeerd, maar hy lag nie.
Hy frons. Sy weet wat hy dink – dat hy met ’n probleemgeval te doen het. En hy is nie die enigste een nie. Sy raak bewus van nóg iemand wat ondertoe getree het en hom by hulle op die afspringplek aangesluit het.
“Roxy?” Sy stem is fluweel. Sy draai haar kop effens om na Adam Muller te kyk. “Wil jy hê ek moet saam met jou spring?”
“Saam met my?” Liewe hemel! Is hierdie kleindogtertjiestem regtig háár stem? “Wat sal dit my help? Dan tuimel ons al twee dalk na ons dood.” Sy onderdruk ’n snik. “Onthou, the bigger they are, the harder they fall – en jy is yslik groot.”
“Ons kan in tandem spring,” stel hy voor.
Tandem? Sy weet hoe dit werk. Sy’t op YouTube gesien hoe verliefdes dit doen. Hoe hulle aan mekaar vashou wanneer hulle na benede stort. Ja! Dit sal beter wees. Dit sal wonderlik wees. Sy sal haar kop teen sy bors hou, haar oë toemaak, sy arms sal styf om haar wees. En ... en, weet Roxy, sy sal nie bang wees nie. By Adam Muller sal sy veilig wees. Die rek sál nie skiet en afknak nie, daar sal nie aapstreke wees nie, ook nie ongelukkies nie. Nie as hý haar in sy arms hou nie.
Sy skud haar kop. Natuurlik kan sy dit nie doen nie. Nie as sy weer haar gesig by Tafelberg Toeriste wil wys nie. “Nee dankie.” Sy lek haar lippe nat. “Ek moet dit alleen doen.”
Iewers langs die pad verander sy genadiglik in ’n zombie en hou sy heeltemal op met dink. Sy hoor hoe sy van alle kante af aangemoedig word, maar sy kan nie die woorde onderskei nie. Dis wat die sensasiebelustige nuuskieriges ook doen wanneer hulle saamdrom waar iemand van ’n gebou wil afspring, onthou sy nog vaagweg in haar deurmekaar gedagtes. Skree: Spring! Spring! Spring! Totdat die arme ou nie anders kán as om te spring nie – sy dood tegemoet.
“You go, girl!” hoor sy iemand gil. Wie? Wouter? Zander? Adam? Een van die ander? Skielik is haar sprong die hoogtepunt van die dag. Die laaste sprong en heel moontlik ook die enigste een wat op ’n katastrofe kan, of sal, uitloop.
Sy hoor ’n hele koor wat saam begin tel. Vyf ... vier ... haar hele lewe is mos veronderstel om nou voor haar oë af te speel ... drie ... maar al wat sy sien, is Piet Swart se gesig bo hare ... twee ... en haar ma wat haar nie liefhet nie ... een! Bungee! En skielik, in daardie breukdeel van ’n oomblik, besef Roxy dat daar niks anders is om te doen as om haar arms soos die vleuels van ’n voël uit te strek en vorentoe te val nie.
Daar is ’n totale oorgawe in haar, ’n gelatenheid, ’n gewigloosheid, ’n snak. Sy is heeltemal gedisoriënteer, maar ’n allesoorheersende en onbeskryflik verhewe gevoel neem van haar besit. Sy is nie meer aan die aardse verbind nie. Elke primitiewe drang wat nog in die mens teenwoordig is, vind uiting in haar en sy skree, skree, skree in haar kop.
Maar oor haar lippe bars daar net ’n enkele rou gil wat van iewers uit die klowe om haar na haar toe terugkeer. Sy verdwyn in die mistigheid, in die onmeetlikheid, in die uitgestrektheid van die niks, van die eindes van die aarde, waar gewone menslikheid en logika nie bestaan nie.
Totdat sy tot stilstand kom en magteloos aan haar voete swaai, intens bewus van die natuur om haar. Die donkergroen, die koeltes, die skadu’s om haar, ’n swart kraai wat bestraffend na haar kyk, iets wat in die bossies onder haar wegskarrel. Daar kom ’n vrede oor haar, asof sy klaar dood is en niks daaraan kan verander nie.
Sy wil om verskoning vra omdat sy die natuur versteur, die voëls, die klein diertjies wat hier skuilhou, sy wil probeer verduidelik dat daar iets skeefgeloop het met die wêreld daar bo sodat daar dieper gedelf moet word na geluk, na opwinding, na die euforie van menswees, maar die stilte vou om haar soos ’n trooskombers. Nooit sou sy kon dink dat dit so rustig sou wees om onderstebo soos ’n vlermuis aan jou voete te hang nie.
Sy verstaan nou waarom ’n mens nooit weer dieselfde kan wees nadat jy gebungee het nie. ’n Mens se siel word glo aangeraak wanneer jy jou so roekeloos oor ’n afgrond werp.
Dalk is dit presies wat sy nodig gehad het, dink Roxy terwyl sy in Dooimanskloof aan haar voete rondswaai. Dalk is dit die katarsis waarna sy smag. As sy haar verlede hier in die donker dieptes kan afskud, was dit die moeite werd. As sy die sprong natuurlik oorleef, want sy is nog ver van veilig af.
Maar die tyd van wonderwerke is nog nie verby nie. Roxy word opgehys en kom eers weer tot verhaal toe sy wankelrig op haar voete terug op die platform staan. Die vrees wat haar in die kloof verlaat het, keer terug toe sy besef wat sy gedoen het. Sy gaan aan die ruk. En aan die tjank. Snot en trane. Sy gryp na iets om vas te hou, na iemand om vas te klou. Net totdat die aarde onder haar voete ophou tol. Maar daar is niks nie. Sy dobber soos ’n boot sonder ’n stuurman in die ligte windjie wat nou waai en dit voel vir haar asof die groot val nog nie opgehou het nie.
Maar dan voel sy arms om haar gaan, vastigheid teen haar – ’n borskas, die lyf van ’n man. Roxy sug sidderend en maak haar oë toe. Sy wil nie sien nie, wil nie weet nie. Sy wil net so staan, in ’n omhelsing wat haar onsekerheid verdryf, wat haar veilig laat voel.
“Toe nou maar, dis verby,” hoor sy die gouestroopstem bo haar kop.
Ag, sug sy innerlik. Kon dit nie maar Zander gewees het wat haar vasgegryp het nie? Zander, nie sy pa nie, asseblief nie sy pa nie! Dit sou soveel eenvoudiger gewees het. Maar, waarsku iets haar, nie so vertroostend nie.
“Is jy oukei?” wil Adam Muller weet en hou haar effens van hom af weg.
Oukei? Sy weet nie. Sy weet nie of sy ooit weer oukei sal wees nie.
Adam hou haar nog aan haar boarms vas, maar hy draai hom om na waar Zander tussen die ander staan. “Zander!” roep hy. “Kom troos jou meisie, jong. Haar bene bewe.”
Maar Zander is nog aan die jubel oor sy eie sprong. Hy kom nie dadelik nader nie.
Roxy besef dit het tyd geraak om op haar eie voete te staan en woel haar los. “Ek’s oukei,” verseker sy hom, haar stem skor. “Dankie.”
Toe
