Ek sit op die bed, besig om aan te trek. Isabel het my voorgespring in die badkamer, waar sy elke oggend ’n roll call doen vir elke liggaamsdeel, so ek weet ek gaan nog lank wag.
Ek het nie verwag ’n feetjie met ’n pienk nagrok en deurmekaar wit hare gaan by ons kamer infladder nie.
“Hei!” Ek gryp ’n hemp en hou dit voor my bors. “As ’n deur toe is, is dit vir ’n rede, oukei! Klop voor jy inkom!”
“Jammer.” Tes lyk nie jammer toe sy haarself langs my op die bed neerplak nie.
“Gaan jy opgooi?” vra ek.
“Nee. Ek gaan na tannie Sybil toe.”
Sy gaan duidelik nie baie vinnig iewers heen nie.
“So? Moet jy dan nie gaan aantrek nie?”
“Ek het nog ’n nare droom gehad. Oor die wit huis.”
Ek sug.
“En dit was nie meer ver weg anderkant die berg nie. Dit het na my toe gekom!” Tes lyk of sy wil huil.
Isabel storm by die kamer in, reguit na ons groot spieël. “Ek het nog ’n friggen puisie!” kerm sy.
“Ek het nog ’n nare droom gehad. Oor die wit huis,” snuif Tes.
Toe laat val ek amper my hemp voor my bors. Pa sing. Hy sing vir die eerste keer in weke, ’n deuntjie uit Die Barbier van Seville. Soort van. Hy loop verby ons kamer. Hy sing hard.
“Dis D-mol, Pa, D-mol!” skree Isabel.
“O? Ek dag dit is D-muis,” sê Pa, en sing verder.
Isabel kreun. Ek is so happy.
By die skool gaan dit ook goed. Eers vertel Annika my van twee mense wat haar ouers ken wat breinoperasies gehad het en al twee nou so gesond soos varke is.
Toe kry ons ons Begroot-vir-’n-Partytjie-projekte terug in die ekonomieklas – en ek het 98 persent gekry! Die juffrou het geskryf dit was oorspronklik hoe ek die werkstuk opgemaak het soos ’n present, en ek is in my skik, want ek was bang dit sou te kinderagtig lyk.
En toe dit pouse is, loop ek verby Thomas en nog ’n ou op pad buitentoe. En hy praat met my! Hy sê: “Jis, hoe gaan dit met die speech?” Sy stem is verrassend diep.
My mond gaap oop en toe. Een sekonde, twee … vyf jaar. “Werk daaraan,” piep ek eindelik.
“Radical.”
“En jou speech?”
“Ek het ’n paar idees.”
Ek sweef na Annika met ’n simpel grin op my gesig.
Ek dink nie weer een keer aan Pa voor ek en Isabel by die huis kom nie.
12
Ek is al moeg gesit voor die rekenaar, besig om een lame openingsparagraaf ná die ander te delete. Dis interessanter om ’n prent van Bocephalus te soek op die Internet. Hy was die perd van Alexander die Grote, amper tweeduisend jaar gelede. Die pa in The Black Stallion het die storie van Bocephalus vir sy seun vertel voordat die skip vergaan het.
Ek het dit pas klaar geprint en weer begin dink aan aardverwarming toe Tes by die studeerkamer ingewals kom. Haar wange is pienk en haar oë helder, maar ek trust dit niks.
“Jy gaan nie hier opgooi nie, gaan jy?”
“Nee! Tannie Sybil het vir my spesiale druppels gegee en haar hande op my maag gesit en toe voel ek baie beter.”
“Mm.” Ek’s nie heeltemal oortuig nie
Tes hou papiere na my uit. “Kyk, tannie Sybil het vir my engel-stickers gegee.”
“Oe, dis mooi.” Dit is. Dis engele in juweelkleure – robynrooi, groen en skitterende blou – met vlerke van goud en silwer. Elke engel hou iets vas, soos ’n boek of trompet of skild. “Baie nice.”
Ek kyk weer na die skerm.
Tes vroetel al om my. Eers tel sy die apie-papiergewig op wat ons een Kersfees vir Pa gegee het en klets daarmee in apietaal. Toe vat sy die krammasjien en kram ’n vierkant lug vas met vier krammetjies, en toe gooi sy die boksie gekleurde skuifspelde uit op die lessenaar.
Sy werk op my senuwees.
“Hoekom gaan speel jy nie daar anderkant nie?”
Tes antwoord nie. Sy bou ’n rooi skuifspeldblom op ’n groen stingel.
“Hei, ek sê …”
“Dink jy engele is veilig?” vra Tes in ’n klein stemmetjie.
Wat nou? “Tes, het jy tannie Sybil se nuwe engel gebreek?” Dit was ’n baie duur engel, my tannie het dit vir haarself gegee vir haar laaste verjaardag.
“Nee! En sy’t gesê ek kan daarmee speel.”
“Nou wat’s dan fout?”
Tes rangskik ’n blou blom. “Tannie Sybil sê die engele pas my altyd op en ek kan enige tyd met hulle praat, en as ek ’n wit veertjie sien, beteken dit daar was ’n engel daar.”
Ek verstaan nie die probleem nie. “So?”
Tes buig ’n geel skuifspeld oop. “Maar wat as die engele sleg is?” fluister sy, haar oë vol trane.
Ek sug. “Engele kan nie sleg wees nie, dis hoekom hulle engele is.”
’n Traan drup op die skuifspeld. “Maar Isabel sê wat mense vandag dink engele is, is partykeer duiwels. So, as ek ’n wit veertjie sien, was daar dalk ’n duiwel!”
“Nee, man! Tannie Sybil weet baie beter as Isabel. Anyway, voëls het ook vere. Ek dink ’n wit veer sal in die eerste plek beteken daar was ’n voël, of op die ergste ’n engel.”
“Dink jy so?” snuif Tes.
“Totally. En nou moet jy skoert. Ek het werk om te doen.”
Ná nog so tien crappy sinne besluit ek om op te gee. Maar sowaar, die oomblik toe ek my stoel wegrol van die lessenaar, kry ek ’n blink idee.
Ek rol die stoel weer vorentoe en begin tik, sonder om asem te skep, van begin tot einde.
Dames en here, ta-da-dam: Mia se speech!
13
Haai Pa
Ek dink dit gaan nie meer lank wees voor ons ons eerste kaggelvuur van die seisoen maak nie. Jy sal sê wat van ’n vuurtjie, en Ma sal sê dis nog nie koud genoeg nie, en dan sal jy sê ’n vuur is nie net vir die koue nie.
Ek stem saam!
Toe
