soos Florence hom gedek het.
In die middel van die nag was ek skielik skreeuhonger. Die kos in die oond was koud en droog.
Ek het ’n blik kondensmelk in die koskas gaan kry, twee gaatjies daarin gesny en daaraan in my bed gaan suig.
Toe ek die volgende dag van die skool af kom, was die huis vol blomme. Soos ná Sebast. Maar dié keer was dit Pa se manier van gatkruip. Vase vol verskonings. Hel, maar die oukêrel kan charm as dit nodig is. Met daai looks is dit seker nie moeilik nie. Nou nog laat hy die koppe draai. Al is hy grys teen die slape en ’n bietjie verweer in sy gesig. Ek dink Ma het vir die looks geval.
Die geur van die blomme was swaar in die huis. Ma was nie daar nie.
Ek het in my kamer by die lessenaar voor die venster gaan sit en werk. Algebra. Ek verstaan niks nie. Dis ’n vreemde taal waarmee Sebast my altyd gehelp het. In wiskunde is daar altyd antwoorde, al is dit soms vrek moeilik om by hulle uit te kom, het hy altyd gesê.
Die vrae in my eie lewe het nie altyd antwoorde nie. Ons lewens is so deurmekaar, al glo Ching-kung aan “the mathematics of life”.
“Hoekom kry ons dan nie altyd antwoorde nie?” wou ek op ’n keer by hom weet terwyl hy vir my verduidelik het hoe hulle gesinsaltaar werk.
In ’n spesiale hoek van hulle sitkamer staan ’n tafel vol kerse, wierookhouertjies, ’n standbeeld van die Chinese godin van genade – Kuan-yin – en foto’s van Ching-kung se dooie familielede.
Hy het die hangertjie om sy nek afgehaal en dit oopgemaak. Binne-in was ’n foto’tjie van Sebast. Hy het die vierkantige hangertjie met sy goue ketting op die tafel se blink oppervlak tussen die ander foto’s neergelê. Uit ’n laai het hy ’n wierookstokkie gehaal en dit aangesteek tot die punt smeul. Skielik was daar ’n soet geur om ons.
“Soms op spesiale feesdae brand ons vir die dooies papiergeld. My mense glo dit kan hulle help in die wêreld hierna,” het hy vertel.
“En jy?”
“Miskien tog.”
“Hoekom los jy nie permanent ’n foto van Sebast op die altaar nie?”
Hy het geskok na my gekyk. “Wil jy hê my ouers moet my onterf? Al was hulle baie lief vir Sebast, is dit net aangetroudes en bloedfamilie wat op die altaar vereer mag word.”
Hy het die ketting opgetel en dit teruggesit om sy nek.
Sy ouers was uit en ons het lank in die sitkamer met sy donker meubels, syskerms en groot vase gesit.
“Hoekom kry ons nie altyd verduidelikings vir die goed wat skeefloop in die lewe nie?” het ek weer gevra.
Ching-kung het sy vingers deur sy dik swart hare gekam. “Party mense sê die antwoorde is in die sterre.”
Waar ek by my lessenaar met die algebraprobleem stoei, maak die herinnering aan Ching-kung se woorde iets in my los. “Anna Meyer, jou slêm dêng!” prys ek myself toe ek skielik agterkom hoe om die probleem op te los.
Toe ek opkyk, sien ek aan die ander kant van die tuin in een van die winkel se vensters met sy diamantvormige loodraampies ’n verbrokkelde figuur. Dit was stukkies van Ma.
Ek het gewonder of sy stukkies van my ook kan sien.
Dit was een helse ding om Ma-hulle gepak en op die lughawe te kry. Feit is, hulle het amper nie gegaan nie.
“Ek weet dit was my besluit om te gaan, maar ek kan julle nie so alleen hier los nie,” het Ma gewroeg en gevryf aan die Griekse kommerkrale wat Melina, haar assistent by die winkel, vir haar gegee het.
“Ons is nie twee Dresden-poppe nie, Ma,” het Elise haar probeer gerusstel. “Tussen Florence en Melina sal ons regkom.”
Ma het senuweeagtig geglimlag. “Moet Florence nie te veel pla nie. Laat sy ook ’n bietjie vakansie hou. Die vrieskas is vol kos wat julle net in die mikrogolf hoef te steek.”
“Dis nou nie asof ek gebreklik is voor die stoof nie, Ma,” het Elise gesug.
Sy het na my gekyk net toe ek my oë rol en my hande in genadegebed saamklem.
“Spot maar,” het sy met haar perfekte neus in die lug gesê. “Die mense gaan nog praat oor my kos.”
“Hulle praat al klaar,” het ek gehap. “Veral jou ekse. Hoekom dink jy maak hulle so gou spore? Jy kook te graag vir hulle. Wat het tant Lizz nou weer gesê van die pad na ’n man se hart?”
“Oppas, jou lippe,” het sy teruggekap. “Jou tong gaan hulle sny.”
“Eina! Okay, dié ronde is joune,” het ek gelag.
Ons het palms geklap.
“Jy’s ’n wonderlike fotograaf, El. Rêrig. Maar ’n kok? No ways!”
“Gaan bars!”
“Meisies,” het Ma gekeer. En weer gekarring.
“Anna, jou afsprake met dokter Snyman is in Melina se dagboek. Ek meen dis Maandae en Donderdae. Terloops, Elise, die dokter vertel my dat jy hom nie meer gaan sien nie.”
“Ek het nie ’n kopdokter nodig nie, Ma.”
“Dis nie wat hy dink nie.”
“Weet Ma wat dink hy rêrig? Dat ons almal, die hele ou sous, ons koppe gelees moet kry. Nie net ek en An nie. Wat help dit, Ma, dat ek en An met die shrink oor Sebast praat en snot en trane huil? Hel, Ma, ons moet met Má-hulle kan praat. Sebast was júlle seun,” het Elise op ’n smekende toon gesê.
Ma het haar arms om haarself gesit asof sy koud kry. “Nie nou nie, Elise. Ek het nog goed om te pak.” Toe is sy uit by die kamer.
Elise het haar onderlip vasgebyt en met haar oë vol trane na my gekyk. “Ek wens hulle wil nie so weghardloop nie! As hulle net meer oor hom wil praat, oor alles wat gebeur het. Wil huil. Wil iets! Al is dit nou borde breek soos Melina-hulle op paarties. Ag, ek weet nie, An. Gaan dinge ooit weer dieselfde wees? Hulle sê nie eers sy naam nie!”
Ek het my suster omhels. Ons het mekaar lank vasgehou.
Pa was nooit een vir tasse pak nie. Ek het hom in sy kamer gaan help.
“Hierdie koffer van my gaan so swaar wees,” het hy gekla terwyl hy die bultende tas probeer toezip het. “Sal seker vir die oorgewig moet betaal.”
“Kom ons kyk gou, Pa,” het ek aangebied.
Die tas was vol truie, ferweelbroeke, serpe en jasse. “Pa? Pa het dan wintersklere ingepak.”
“Nou ja. Dis mos Junie. Ek wil nie klere daar anderkant gaan koop nie. Dit los ek vir jou ma.”
Ek het geprobeer om nie hardop te lag nie, my hand op sy arm gesit. “Pa van my, dis lente daar, amper somer.” Pa staan altyd regop, fier, “amper soos ’n opblaaspop met te veel lug in”, het Elise op ’n keer gesê toe sy vir hom woedend was.
Hy het sy ken laat sak en na my gekyk. Skielik het sy
