Ons het die wintersklere teruggepak in die kaste. Toe sy tas vol somersklere met etiket en al regstaan en ek amper by die deur uit is, het hy my teruggeroep: “Dankie, Anna …”
Ek het teruggedraai en met my hand op die kosyn na hom gekyk. Hy het vir my soos ’n vreemdeling op een van Elise se foto’s gelyk. Een van daardie moeë, grys, hartseer mense wat sy so graag op stasies en in parke fotografeer.
Ek het in my kamer gaan huil. Presies waaroor het ek nie geweet nie.
Toe ons in die kar klim, het Ma na my rooi oë gekyk en my probeer troos met: “Anna, ons gaan nie só lank weg wees nie.”
Nadat ons Ma-hulle op die lughawe gegroet het, het Elise my speels op die arm geslaan. “Kom ons gaan steek ’n dop, my suster.” Ons was ontspanne, dalk selfs pap – twee poppe met punctures.
By die Milky Lane in Eastgate het ek ’n dik milk shake deur ’n strooitjie geslurp terwyl Elise haar Diet Coke met klein slukkies soos ’n dame gedrink het.
Ons het gelag oor Pa, wat net voor hy by paspoortbeheer in is, vir die derde keer gesê het: “Anna, moenie vergeet om my visse te voer nie.”
Op die stoep is dit donker. Die maan is seker bokant die huis. Ek gooi die kombers af en gaan in. Daar is die reuk van wierook in die sitkamer. Dis weird. Ek frons. En dink aan Ching-kung.
Hy was nog nie weer hier by die huis vandat Sebast weg is nie. Maar elke keer as ek en hy koek-en-tee by die Mixer in Melville, vra hy oor die tuin wat hy en Sebast tussen die huis en die winkel uitgelê het. Hulle was veral baie trots op die visdam. Die tuin was ’n projek waarvoor hulle by die Tech punte gekry het.
Ek het nie die hart om vir hom te vertel dat selfs die winterplante nie te goed lyk sonder Sebast se groen vingers nie. Wanneer ek dink aan Sebast se “groen vingers”, glimlag ek binnetoe.
Toe ek klein was, het ek altyd gewonder hoekom ek nie, soos Ma, die groen aan Sebast se vingers kon sien nie. Later kon ek dit nie meer hou nie. Toe vra ek hom: “Sebast, waar’s die verf aan jou vingers?”
“Wát?”
“Ma sê jy’t groen vingers.”
Hy het gelag en my hare deurmekaar gekrap. Met ’n “shhh” het hy sy voorvinger op sy lippe gesit en sag gesê: “Dis ’n groot geheim. Dis nie verf nie. Dis die murg aan die binnekant van my vingerbeentjies wat groen is. Net spesiale mense weet daarvan.”
“Is Ma spesiaal, Sebast?”
“Baie.”
“En ek?”
Hy het langs my gehurk en gesê: “Jy is een van die spesiaalste mense in my hele lewe.”
Die TV in die sitkamer flikker sonder klank met die beeld van laatnagnuus op CNN. Dis weer oorlog êrens. Tonele van oorlogtenks in grys strate. Verwese mense in klere wat nie lyk na hulle s’n nie.
Voor die kaggel lê ’n deurmekaar kombers en kussings.
Die kole in die herd het al grys gebrand. Tog voel ek hitte. Onder die skille as brand dit rooi. Met die vuuryster krap ek die gloeiende kole oop. Ek haal ’n stuk hout uit die mandjie en gooi dit in die herd. Toe ek ’n geknetter hoor, gaan sit ek op die kombers. In die lig van die vlamme sien ek pitte op die vloer voor die kaggel. Daggapitte? Dit verduidelik die wierook. Triek wat die rokers by die skool ook ken.
Pa dinges in sy broek, dink ek. Al hou hy van Julian. By hom is drugs so uit soos koekies in die weeshuis. Ma gebruik sy weersin in drugs soms teen hom deur vir hom te sê dat alkohol ook ’n dwelm is. Sy worry dat hy te veel drink. Ek dink nie dis so erg nie. Ons het hom nog nooit stormdronk of uitgepass gesien nie.
Ousus en die roker. Klink soos ’n boek, of ’n drama by die ATKV-Toneelfees.
Eenkant lê die buis met wierookstokkies. Ek rek en haal een uit. Hoekom kan ons nie soos Ching-kung-hulle ’n gesinsaltaar hê nie? Ek hoor Pa se dominee-stem: “Jy mag geen ander gode voor my aangesig hê nie …”
Dit was ook een van die redes hoekom Pa amper ’n koronêr geskiet het oor die ding tussen Sebast en Ching-kung. “Hy’s ’n heiden, dié geel ‘vriend’ van jou!” het Pa geskel. Die eintlike rede vir sy woede het hy nie oor gepraat nie. Altans nie voor my nie.
Ek steek ’n wierookstokkie aan. Die vlammetjie doof, maar die punt bly gloei. Soet, soeter, soetste. Jasmynsoet.
Ek staan op. Op pad na my slaapkamer loop ek by Die Kamer verby. Met al die gewere teen die mure uitgestal en die wildskoppe, pa se jagtrofeë. Opgestopte koppe met glasoë. Die gewere se name het altyd nommers. ’n Colt Forty Five Automatic, ’n Smith & Wesson Forty Four Magnum, Browning Nine Millimeter High Power Parabellum.
Die Kamer se deur is gesluit. Ma dring daarop aan. Ek weet Florence het ’n sleutel.
Dankbaar vir die rokende stokkie in my hand, loop ek vinnig verby. Ek is altyd bang ek ruik weer die bloed. Soos daardie aand.
Die gordyne in my kamer is toegetrek. Die komberse is teruggevou en die elektriese kombers se skakelaar-ogie brand. Op die kassie langs my bed is ’n glas water en ’n potjie met ’n blom daarin. Ek steek die wierookstokkie by die blom in.
In my gedagtes sien ek hoe Elise die potjie skuif, die kussing met haar lang vingers streel en terugstaan om te kyk dat alles net reg is. Ek het lus om by haar te gaan inkruip soos ek gemaak het toe ons nog ’n kamer gedeel het. Maar ek kan nie. Van die stoep af het ek gesien Julian se blou Volksie staan nog steeds in die oprit.
Pa se visse, onthou ek toe ek die botteltjie viskos op my lessenaar sien staan. Ek het hulle nog nie vandag gevoer nie. Pa se kosbare Koi!
Toe ek naby die visdam in die tuin kom, skakel die kliklig automaties aan. Ek voel soos ’n dief wat betrap word. Soos altyd brand daar een of twee ligte in die winkel. Ma se bevele. ’n Standbeeld voor een van die vensters laat dit lyk of daar iemand in die winkel waak. In die huis is dit net by my kamervenster waar daar nog lig brand. En die flippen kliklig skyn natuurlik so helder soos die son.
Ek hurk doodstil by die visdam tot die lig afskakel.
Die maan lê in die dam. Ek kyk versigtig op. Daar hang hy. Twee mane.
Stadig sit ek twee knippies viskos op die dam se oppervlak. Borrels verskyn hier en daar. Die maan wieg en vervorm in die rimpels wat die roerende visse veroorsaak. My hand tas rond tussen die plante. Ek soek na ’n groterige klip.
Na ’n tyd lê die visdam se oppervlak weer glad, sonder ’n rimpel. Ek mik die klip na die maan en tref hom. In sy vol gesig. “Ha!” roep ek oor die kliklig niks gewaar het nie. Ek het hom uitoorlê.
Die maan ontplof, breek in skerwe. Brokkies lig jaag en dans mal op die kartelende oppervlak rond. Gaandeweg vind die stukkies lig mekaar, sluit hulle by mekaar aan om groter stukke te vorm. Die lig versamel om en op ’n wit kern, soos stukkies metaal om ’n magneet.
’n Ruk nog sidder die maan. Later lê hy kalm. Sonder ’n kraak. Heel.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст
