hy nie meer nie?”
Ben skud sy kop. “Nee, hy is oorlede.”
“Ek is jammer.” Louise lyk verleë, maar Hennie is besig om deur die groot vensters te kyk.
“Behoort die grond ook aan jou?” Die ouer man het die plattelanders se manier van uitvra. Reguit en op die man af, en dis jou probleem as jy nie daarvan hou nie.
“Ja, my pa het jare gelede die stukkie grond gekoop. Ek het iemand wat dit bewerk. In vergelyking met die grootte van die Karooplase is hierdie maar onbeduidend, maar dit hou ons aan die gang.” Die volgende vraag gaan wees of hy ’n vrou en kinders het, dink Ben stilweg, maar hulle nuuskierigheid is blykbaar vir eers bevredig, want die groot man steek sy hand uit.
“Baie dankie vir jou tyd. Ons sal met die suster en dokter Uys reël.”
Ben skud om die beurt hul hande.
“Sy is ons enigste dogter,” laat Louise stilweg hoor toe hy haar hand los en Ben het skielik ’n behoefte om haar ’n bietjie hoop te gee. Dis dikwels die familie wat die swaarste kry. Die pasiënt kry die aandag en die behandeling, maar die familie moet met die lewe aangaan, al is hulle nie altyd seker watter lewe nie, want hulle eie het skielik vreemd geword.
“Ons sal mooi na haar kyk.”
Die telefoon lui net toe hy weer sy spreekkamer binnestap. Dis Sanet wat wil weet of hy onthou dat hulle die aand saam met Willem en Lisa uitgaan.
“Moenie laat wees nie. Die plek is baie gewild en hulle gaan nie die tafel vir ons hou nie.”
Ben sê hy sal nie laat wees nie.
“Waarom klink jy so moerig?”
“Ek is nie moerig nie.”
“As jy so sê,” laat sy spottend hoor en Ben groet haastig terwyl hy na die strepe en kringe kyk wat hy al weer besig is om te trek. Sirkels sonder openinge en kringe wat nêrens heen gaan nie. Net in die rondte, al om en om in die rondte.
Kristina lê op die bed terwyl Hennie voor die venster staan en Louise haar klere in die kas uitpak.
Gemaklike klere, het hulle gesê. Slaapklere, langbroeke, hemde, truie, onderklere, haar donkergroen reënbaadjie. Stewels, skoene, hardloopskoene, pantoffels. Sy hang die wit handdoekstofkamerjas agter die badkamerdeur en pak die res van die klere op netjiese hopies in die kas. Terwyl sy vou en bêre, kyk sy kort-kort na Kristina, en wanneer sy praat, kan Kristina die kommer in haar stem hoor. Toe sy die laaste goed in die bedkassie uitpak, raak sy liggies aan Kristina se hare. ’n Gebaar wat haar weer kind laat voel.
“Ek wonder hoe hou ’n mens dit hier tussen die berge uit,” merk Hennie van die venster af op. “Dit sal my benoud maak as ek nie verder as die volgende berg kan sien nie, maar hy hou ten minste die plek netjies. Dis meer as wat ’n mens van sy lessenaar kan sê.”
Toe niemand hom antwoord nie, gaan hy op dieselfde toon voort: “Ek sou ’n ouer dokter verkies het, want ek is nie so seker hierdie een weet wat hy doen nie. ’n Mens met soveel teorieë het gewoonlik nie ’n plan nie.” Hy rek sy nek effens. “Dis vreemd hoe normaal die mense lyk. Niemand lyk darem gevaarlik nie, of altans nie sover ek kan sien nie. Nie dat ek ook nou sal weet hoe ’n gevaarlike mens lyk nie, want die naaste wat ons mos aan so iemand kom, is ou mal Andries wat op die dorp in die koöperasie se store werk. En hy sal nie ’n vlieg skade doen nie.”
Hy gaan sit op die stoel voor die venster. “Ek het gisteraand uitgereken dat die man meer per uur vra as wat ek op die oomblik vir ’n skaap kry. Is dit nie ’n skreiende skande nie?”
“Ek dink darem nie jy kan sy kennis en tyd met ’n skaap vergelyk nie.”
“Dis die produk wat hy verkoop. As iemand ’n skaap by my koop, kan hy ten minste dadelik sien wat hy vir sy geld kry. Ons gaan hierdie man betaal sonder enige waarborg.”
“Dokter Uys het baie vertroue in hom.”
Is dit moontlik dat hulle dink ek kan hulle nie hoor nie? wonder Kristina. Of dink hulle dalk ek kan nie meer verstaan wat om my aangaan nie? Sy is bly toe ’n verpleegster hulle kom roep en sê daar is tee op die stoep.
Toe Ben sesuur die middag sy laaste pasiënt groet, dink hy vir die eerste keer weer aan Kristina.
“Riëtte, weet jy of Kristina Lazarus toe opgeneem is?”
“Ja, vanoggend al. Die ouers wou jou sien, maar jy was vol bespreek. Hulle het ’n afspraak vir later die week gemaak.”
Kristina lê in die laatmiddagskemerte opgekrul op die bed met die groen-en-wit geruite beddegoed toe Ben die kamer binnestap. Haar hare lê wanordelik om haar kop en dit lyk of sy slaap.
Ben skakel die bedlampie aan. “Kristina . . .”
Sy maak haar oë oop en lyk net vir ’n oomblik effe verward voordat sy orent kom en die hare uit haar gesig vee. Sy lek oor haar lippe asof hulle droog kan wees.
“Ek is jammer ek kom nou eers by jou uit.” Hy kyk na die foto op die bedkassie. Drie laggende meisiegesigte kyk na hom. Kristina staan tussen Helen en Cato. Haar mond is groot en oop en haar oë glinster plesierig. Dis ’n uitbundige foto, en vir ’n oomblik is dit of hy hulle kan hoor lag. Sorgvry en baldadig. “Ek hoop hulle het jou laat tuis voel en alles gewys.”
Sy kug voor sy haar kop knik. Haar bene is tot byna teen haar keel opgetrek en haar hande is asof vertroostend daarom gevou. Soos sy daar sit, lyk sy nie drie en twintig nie, dink Ben. Sy lyk soos ’n kind-vrou. ’n Jong, byna weerlose lyf, maar lewensmoeë oë. Nie meer die sorgvrye meisie van die foto nie en beslis ook nie die mens wat Lisa beskryf het nie. Miskien ’n verlangse familielid, maar dis waar die ooreenkoms ophou.
“As jy gedurende die nag iets nodig het, moet jy nie huiwer om een van die personeel te roep nie. Ek sal jou môre sien.”
“Wat sal ek nodig kry?”
Hy is vir ’n oomblik uit die veld geslaan en wonder vlugtig of sy besig is om ’n grap te maak, maar haar gesig is strak en haar blik rus stil op sy gesig.
“As jy nie kan slaap nie of as jy angstig voel en wil hê iemand moet by jou sit. Enigiets.”
“Hoe lank moet ek hier bly?” ignoreer sy sy woorde.
“Dit hang af wat ons met die evaluering vind.”
“Julle kon tot nou toe niks kry nie.”
“Willem het tot nou toe grootliks op die fisieke gefokus. Dis belangrik om eers alle moontlike fisieke probleme uit te skakel.” Ben klink vir homself soos ’n mens wat vir ’n kind iets probeer verduidelik.
Kristina bly sit met haar bene opgetrek toe hy uit is en laat sak haar voorkop op haar knieë. Op een of ander manier het sy tot by die bek van die tonnel gekom en sy weet instinktief hierdie is die laaste omdraaikans. Sy wonder of babas ook so voel as die oomblik van geboorte aanbreek. Of hulle ook soms bang is vir wat anderkant die geboortekanaal wag. Of hulle ook die lig vrees. Sy tel die foto van die bedkassie af op en staar lank daarna. Sy kan nog die dag onthou, maar nie meer waarom hulle so gelag het nie. Dis vreemd om te dink sy het iets so snaaks gevind. Die lewe is tog allermins ’n grap. Miskien
