het alles so netjies beplan. Die nuwe outjies sal ’n groep vorm, en die standerdagts en -neges sal ’n groep vorm, sodat die matrieks alleen kan wees. En nou dit!
As hy geweet het hulle beoog om vir hom ’n vroumens te stuur, sou hy self gedurende die vakansie ’n onderwyser gaan soek het. Hulle het hom egter net laat weet dat ene A.M. Delport die pos aanvaar het.
Hy gryp skielik die telefoon en draai die slinger met
mening.
Ek sal my nie laat intimideer nie! Hulle sal eenvoudig vir my ’n ander onderwyser móét stuur. As hulle nie wil nie, sal ek en Anton maar weer alleen moet aansukkel. Die sewes en agts moet dan maar ’n groep vorm en die neges en tiens een.
“Hallo, Bertus!” Martie gee kortasem antwoord.
“Ja! Martie, ek wil –”
“Bertus, neem tog net eers hierdie hooflynoproep, asseblief.”
“Goed.” Bertus wag dat die oproep moet deurkom. Ou Lindtveld het hom seker nou bedink en iemand anders gekry. HulIe sal darem ook moet leer hy laat nie met hom speel nie.
“Meneer Kruger?” ’n Vrouestem klink in sy oor op.
“Ja, dis hy wat praat.”
“Meneer Kruger, dis mevrou Jordaan, Anton Fourie se suster.”
“Môre, mevrou. Anton is nog nie hier nie. Ek verwag hom eers teen die namiddag se kant.”
“Ek weet, meneer Kruger. Hy is nog hier by my. Hy . . . hy is siek. Ons weet nog nie wat makeer nie. Hy het die vakansie hier gekuier en die afgelope week is hy nie gesond nie. Hy wou vanoggend ry, maar hy is so siek dat ons hom in die bed gestop het. Die dokter was nou net hier en hy reken hy wil hom ’n paar dae in die hospitaal laat opneem. Hy wil ’n paar toetse doen.”
Bertus staar geskok na die gehoorbuis in sy hand, asof dit ’n slang is wat hom gaan pik.
“Maar, mevrou . . .”
“Meneer, hy is vreeslik ontsteld. Hy weier koppig om hospitaal toe te gaan. Ek is baie bekommerd oor hom. Hy sê egter hy sal net gaan as die nuwe onderwyser wel daar aangekom het, want hy kan jou nie so alleen met die seuns los nie.”
Stom staar Bertus voor hom uit.
“Het hy dalk al gekom, meneer Kruger, sodat ek Anton die versekering kan gee?”
“Ekskuus?”
“Ek vra of hy al gekom het?”
“Wie?”
“Die ander onderwyser.” Die vrou se stem klink effens geamuseerd.
“Ja . . . ja, sy is hier . . .”
“O, maar dis wonderlik! Dan kan Anton eers hospitaal toe gaan vir die toetse. Baie dankie, meneer, ek sal jou weer later bel om te sê wat die uitslae van die toetse was.”
“Ja . . . ja, dis goed so.” Verdwaas sit Bertus die gehoorbuis neer.
Wat gaan hom nog alles vandag tref? Hy staar verwilderd voor hom uit. Die telefoon lui skril: twee langes en ’n korte, twee langes en ’n korte. Asof van ver af registreer dit eers ná die derde luitoon by Bertus dat dit sy lui is. “Ja?”
Dis Martie se kortasem stemmetjie wat in sy oor opklink.
“Watter nommer wou jy gehad het, Bertus?”
“Nommer?”
“Ja, jy het mos netnou vir ’n nommer geskakel? Toe sê ek jy moet net eers die hooflyn vat.”
“O, ja! Nee . . . nee, ek wil nie meer ’n nommer hê nie.”
“Skort daar iets?”
“Nee, nee, alles is in die haak.”
Hy sit die gehoorbuis terug. Soos ’n ou man gaan staan hy voor die venster. Vandag verskaf die pragtige tuin en netjiese landerye hom geen plesier nie.
Hierdie skooltjie is gebou op ’n deel van sy plaas. Hy het dit afgestaan vir die skool. Sy plaashuis is ongeveer twee kilometer hiervandaan.
Vanjaar wou hy weer in sy eie huis gaan woon het. Hier sou twee onderwysers gewees het om na die seuns in die koshuis om te sien. Hy sou meer aandag aan sy eie boerdery kon gee, want sy middae sou nie meer so geheel en al deur die seuns se bedrywighede in beslag geneem word nie. En nou dit!
Oom Brand kyk maar dat alles op sy plaas reg gaan. Hy het goeie werkers en sy plaas is ’n pronkstuk hier in die kontrei. Hy wou egter vanjaar rustiger leef, dinge ietwat afskaal. En hy wou ekstra tyd aan sy eerste matriekklas bestee.
’n Ligte, huiwerige tikkie aan sy deur laat hom met ’n sug omdraai.
“Ja?”
Oom Gawie staan effens verleë voor hom.
“Meneer Kruger, die juffrou – wat nou van haar?”
“Ek weet nie, oom Gawie. Anton Fourie is ook nog siek. Hulle het hom in die hospitaal opgeneem.”
“Haai, meneer Kruger, en nou?”
“Nou weet ek nie, oom Gawie. Nou weet ek regtig nie meer nie.”
“Moet ek die juffrou maar terugneem dorp toe?”
Bertus Kruger kyk by oom Gawie verby. As hy haar nou terugstuur, sal die departement sommer uit pure moedswilligheid nie vir hom ’n ander onderwyser stuur nie. En sê nou net Anton kan dalk nie hierdie kwartaal al terugkom nie? Wat maak hy dan?
“Skort tog maar die badkamer met ’n paar planke af, oom Gawie. Daardie lapgedoentes sal nie werk nie.”
Oom Gawie moet sukkel om die glimlag van sy gesig af te hou.
“Goed, meneer Kruger.”
Hy verdwyn vinnig en Bertus sien hoe hy behoorlik wegdraf met sy kort beentjies. Hy is natuurlik vreeslik haastig om vir haar te gaan vertel dat Bertus Kruger vandag sy moses teëgekom het.
Annie glimlag toe sy ’n rukkie later die gekap en getimmer in die badkamer hoor.
“Hy moet darem dink hy kan my sommer wegjaag soos ’n brandsiek hond,” praat sy saggies met haar spieëlbeeld. Dis al amper twee-uur en sy voel rasend honger. Sy wens iemand wil haar kom roep vir ete. Peinsend stap sy later uit en gaan staan op die stoep. Dan stap sy met besliste treë kombuis toe. As dit sy idee is om van haar ontslae te raak deur haar uit te honger, ken hy haar nog sleg.
“Goeiemôre, of liewer, goeiemiddag.” Sy groet vriendelik toe Filemon nader kom.
“Hoe laat eet die mense hier? Ek is so honger soos ’n wolf.”
“Gewoonlik eenuur wanneer die seuns hier is. As meneer Kruger alleen hier is, soos vandag, eet hy maar wanneer hy kom.”
Annie staan besluiteloos rond. Sy wonder of sy ook
