rond.
“Maar . . . die kos is klaar as juffrou dalk wil eet.”
“Dankie, Filemon, dit sal lekker wees. Die trein het vroeg op die stasie gekom en ek het dus nie ontbyt op die trein gekry nie. Die hongerpyne knaag nou behoorlik.”
Filemon glimlag breed en Annie stap deur na die eetkamer waar net een tafel gedek is.
Dis goeie kos – heerlike, vars groente en baie lekker vleis, maar alles is net opgekook. Die vleis is effens gebraai, maar Annie voel dat hulle darem baie beter kan doen met dit wat tot hulle beskikking is.
Ná die ete gaan lê sy ’n bietjie op haar bed. Vir Bertus Kruger het sy nog nie weer met ’n oog gesien nie.
Eers teen vieruur se kant hoor Annie gedempte stemme buite. Dit moet die seuns wees wat nou begin aankom. Hulle is egter baie stil en stemmig. Aarde, dis onnatuurlik! Seuns is raserige, lawaaierige goed. Sy het mos darem self drie broers.
Alles is baie streng en formeel hier. Bertus Kruger regeer die seuns natuurlik met ’n ysterhand. Dit lyk beslis so! Sy sal maar liewer ’n paar briewe huis toe skryf. Sy sal haarself nie nou al aan die seuns gaan bekendstel nie. Dit gaan in elk geval chaos wees.
’n Ligte tikkie aan haar deur laat haar vinnig regop sit en voordat sy kan antwoord, loer iemand met ’n rooi seunskuif om die deur. Hy sien haar nie dadelik raak nie, maar stoot net die deur met sy voet oop en skuif ’n groot tas by die deur in. Annie glimlag. Dis natuurlik Kobus Snyman, die hoofseun.
“Hallo.” Annie staan op en sy kan die giggeltjie vir die verbaasde uitdrukking op die seun se gesig net nie keer nie.
“Ek- . . . ekskuus!” Die seun staan verbouereerd rond en sy hande en voete voel skielik uit verhouding uit groot sodat hy nie weet wat om daarmee te maak nie.
“Ek is juffrou Annie Delport. Jy is seker Kobus Snyman?”
Die rooikop knik net ongelowig sy kop op en af, heeltemal uit die veld geslaan.
“Daar was so ’n klein misverstand, Kobus. Blykbaar het hulle sommer aangeneem dat die nuwe onderwyser ’n man is. Jy slaap van nou af in die kamer aan die ander kant van die badkamer. Jy en die onderhoofseun sal ’n kamer deel.”
Die seun kry geen woord uit nie en sluk swaar aan die knop in sy keel.
Annie lag lekker.
“Dis nie nodig om so verbaas te wees nie. Ek dink jy sal dit ook meer geniet. Ek kan nie dink dat dit lekker is om saam met ’n onderwyser in een kamer te slaap nie.”
“Nee, meneer . . . ek bedoel, ja . . . nee, juffrou, ek . . .”
“Kamer nommer vier is jou kamer, Kobus. Ek is jammer vir die ongerief. Maar dis darem seker nie te erg nie, nè?”
“Nee, me- . . . nee, juffrou.”
Vinnig gryp hy sy tas en verdwyn heeltemal deur die wind by die deur uit.
Annie loer versigtig deur die skrefie van die deur. Oor vyf minute sal al die inwoners van die koshuis seker weet dat hier ’n juffrou in plaas van ’n meneer is.
Haar skatting is heeltemal uit! Dit duur net drie minute voordat die laaste deur oopgaan en nuuskierige oë uit alle rigtings na haar kamerdeur staar.
Oënskynlik baie ongeërg kom die seuns op die stoep uit en drentel daar rond. Hulle loer egter kort-kort na die toe kamerdeur, doodnuuskierig om die nuwe juffrou te sien.
“En toe, wat staan julle so rond? Julle weet jul tasse moet uitgepak wees voor aandete!” Bertus Kruger se harde, nors stem laat die seuns vinnig in hul kamers verdwyn.
“Ongeskikte ding!” Annie se woorde slaan vas teen die groen geverfde deur.
Hy het natuurlik die meeste van hulle nog nie eens gesien of gegroet nie. Nou raas hy sommer. Hy gaan seker nog al sy frustrasies oor haar ook op die seuns uithaal.
Sy wens meneer Fourie wil kom. Dalk is hy vriendeliker en behulpsamer en sal sy by hom kan vasstel wat daar alles van haar verwag word.
“Jan, kom help jy en Oswald my gou! Ek sal weer van my goed hiernatoe moet bring. Meneer Fourie is siek en sal nie nou al terugkom nie. Ek sal eers weer my ou kamer betrek totdat hy terug is.” Bertus Kruger blaf die woorde sonder ’n tikkie vriendelikheid uit terwyl hy wegstap.
Twee seuns kom vinnig nader gedraf. Die skraalste een steek sy hand na Bertus toe uit en groet beleef.
“Goeiemiddag, meneer.”
“Middag, Jan. Het julle lekker vakansie gehou?” Bertus skud die seun se hand afgetrokke en dit lyk nie juis asof hy op ’n antwoord wag nie.
“Ja, dankie, meneer.”
Annie giggel saggies. Dis snaaks dat die seun hom nie salueer nie. Hy is so styf en militaristies. Sy sal haar mooiste aandrok verwed dat hy ’n militaristiese bynaam het.
Met lang treë stap Bertus voor die seuns uit sonder om verder aandag aan hulle te skenk. Dis doodstil in die koshuis totdat die wit bakkie se dreuning gehoor word en dit om die koshuis verdwyn.
“Ek het gedink ou Zeus sal darem ’n bietjie vriendeliker wees ná die vakansie. Maar die miere byt! Dit byyyt!”
Die vrolike stem hier naby haar kamerdeur laat Annie vinnig haar hand voor haar mond druk. Sy het hul humorsin onderskat. Hy is dus nie ’n sersant-majoor soos wat sy hom sou doop nie; nee, hy is Zeus, die hoof van die Griekse gode.
“Haai, jy moet saggies, Persephone hoor vir jou.”
“Wie is dit?” Die stem is nou beslis gedemp.
“Ou Kobus sê ons het ’n vroumens hier in Jan Salie se kamer.”
“Ek wil weet wie Persephone is, Pieter. Ek is nie so op die hoogte met die Grieke nie.”
“Persephone was die mooi dogter van die godin van landbou.”
’n Gedempte gelag bars los en Annie giggel saam.
“Wie was die een met die klomp slange op die kop?”
“Ou Medusa.”
“Wel, dalk lyk sy so! Geen regdenkende mens sal hier kom skoolhou nie, veral nie ’n mooi, jong juffrou nie.”
Annie wens sy kan die stemme se eienaars sien.
“Ou Kobus het haar mos gesien. Hoe sê hy, hoe lyk sy?”
“Hy het te groot geskrik. Hy sê hy het nie nog tyd gehad om te kyk ook nie.”
Annie stap na die spieël toe en kam haar hare. Sy trek haar rok se kraag reg en smeer ’n bietjie lipstiffie aan haar lippe.
By die deur haal sy eers ’n slag diep asem. Sy het nou wel drie broers, maar dis darem nie heeltemal dieselfde as om dertig seuns gelyktydig aan te durf nie. Haar handpalms is klam toe sy die deurknop draai en uitstap op die stoep. Die geselskap droog eensklaps op en al die seunsgesigte draai stadig na haar kant toe. Daar is net omtrent tien van hulle, maar vir Annie voel
