dag lê eindeloos lank en vervelig voor met niks om te doen nie. Hoeveel dae het sy nie gewens dat sy net een dag kon kry om te rus nie; net een dag van salige niksdoen! Noudat sy dit in haar skoot kry, kan sy dit egter nie geniet nie.
Dewald sit ontspanne teen die boom en Katrien besef dat hy baie minder op sy hoede as aan die begin is. Sy staan op en stap na die hut toe. Hy kyk net lui op en gaan aan om ’n stukkie hout met sy knipmes te sit en kerf.
In die hut haal sy ’n stuk biltong uit haar saalsak en druk dit in haar broeksak, asook ’n dosie vuurhoutjies wat eenkant op die tafel lê.
Sy vat haar borsel en gaan sit weer onder die boom. Tydsaam maak sy haar hare los en begin dit borsel. Sy sien hoe Dewald se hande verstil en sy blik peinsend op haar hare rus. Dit laat haar ongemaklik voel. Behendig vleg sy die lang hare en gooi die vlegsel oor haar skouer.
“Sal ons nie vir ons ’n bietjie koffie maak nie? Dit is wel nou teetyd, maar koffie sal ook lekker smaak.”
“My ma sou sê jy het darem ’n vreeslike droë lewer.”
“Leef jou ma nog?”
“Ja, sy leef nog. Sy het net sulke mooi, lang hare soos jy.”
“Dewald, hoe kan jy hierdie dinge aan haar doen?”
Dewald antwoord haar nie. Hy staan net op en weeg die koffiekan in sy hand. Dan buk hy oor die vuur om nog ’n stukkie hout op te sit.
Dit is toe dat Katrien haar kans waarneem. So sag moontlik beweeg sy nader aan die geweer en met ’n blitsvinnige beweging gryp sy dit aan die loop. Met al haar krag slaan sy Dewald teen sy agterkop. Hy spring om, dan knak sy knieë stadig onder hom en hy slaan neer soos ’n os.
Katrien gryp die geweer, maar draai eers weer om na hom toe. Ag, Vader, gee tog dat ek hom nie doodgeslaan het nie, bid sy en buk by hom. Toe sy die ligte deining van sy borskas sien, sug sy van verligting.
Vinnig gryp sy haar hoed en met een beweging gooi sy die saal oor ou Bes se rug en trek die gespe van die buikgord vas. Sonder Bes sal sy nie die beestrop kan inhaal nie.
Haar tog gaan egter tergend stadig. Sy het nie opgelet hoe hulle gekom het nie. Sy loop haar gereeld teen hoë rotse of kranse vas wat absoluut onoorkombaar is, en dan moet sy weer ’n ent terugbeweeg. Sy moet in ’n suidwestelike rigting gaan en as plaaskind is dit nie ’n probleem om die rigting te bepaal nie. As sy tog net eers uit die berg met al sy gevare en draaitjies kan kom.
Na meer as twee uur se gesukkel voel sy heeltemal verdwaal. Sy maak vir Bes aan ’n rotspunt vas en klim op ’n hoë rots. Sy is nog diep in die berg, maar toe sy bo-op die rots is, kan sy die blou lug in die verte sien.
Veiligheidshalwe lei sy liewer vir ou Bes. Dit gaan moeisaam en die son speel ook nie saam nie. Dit is op die hitte van die dag en die son staan behoorlik stil. In haar haas om weg te kom, het sy vergeet om water te vat en sy maak al die afgelope uur met haarself daaroor rusie. Dat sy as gebore Suidwester nou so iets gekliks kon doen, gaan haar verstand te bowe. Haar tong klou aan haar verhemelte vas en die droogheid het al versprei tot in haar bors, sodat sy sukkel om asem te kry.
Na ’n moeisame uur lange gesukkel sien Katrien ’n hoë rots voor hulle. Sy moet liewer maar weer hier opklouter en kyk of sy nie kan sien waarheen hulle moet gaan nie. Dit is toe sy haar arms uitstrek om op te klim dat sy die vars voetspoor in die sand onder die rots sien. Stadig sak sy op haar hurke en kyk verdwaas na die spoor. Met ’n gevoel van teleurstelling pas sy haar skoen in die spoor en haar vrees sit om in werklikheid. Sy het verdwaal! Sy het meer as ’n uur lank in ’n sirkel geloop!
5
Die newels wyk stadig voor Dewald se oë. Hy voel die steekpyn in sy kop toe hy effens beweeg en dit voel asof sy oë te groot is vir hul kasse. Stadig steek hy sy hand uit na die seerplek aan sy agterkop. Dit is gelukkig net ’n yslike knop wat onder sy vingers ingly en nie die taai klewerigheid van bloed nie.
Hy probeer orent kom toe die werklikheid tot hom deurdring. “So ’n duiwelskind! Vuurvreter!” Dewald vloek kliphard en hou sy kop vas toe die duiseligheid hom weer wil oorval.
Hy strompel hut toe en uit sy saalsak haal hy ’n swart blik waarin verskillende soorte medisyne en ook verbande is. Met vingers wat weet wat hulle soek, skud hy twee wit pille uit ’n papiersakkie en strompel terug na die boom toe waar die watersak hang. Hy sluk sommer die pille af met water wat hy so uit die sak drink.
Nou eers sien hy dat Katrien se perd en die een saal ook weg is. Hy kyk na die watersak in sy hand.“Onnosel! Jy sal vrek van die dors; hier is geen water in die berg nie. En jy sal waaragtig nie self hier uitkom nie.” Dewald baklei kliphard met die watersak in sy hand. Met bewende knieë stap hy fontein toe om die sak vol water te gaan maak.
Die enigste inkomplek is soos hulle gekom het, daarom doen hy nie eens die moeite om na spore te soek nie. Hy haak die tou van die boom af en draai dit om sy skouer. Hy sal uiters versigtig moet wees, want die klein derduiwel het nou die geweer ook.
’n Ent van die hut af kry hy die voetspoortjie in ’n kolletjie sagte sand. Sy behoort omtrent twee uur voorsprong op hom te hê.
Die pille begin stadigaan ’n uitwerking hê en sy kop is nie meer so kloppend seer nie. Daar is nou net ’n besliste, onredelike woede in sy binneste. Hy het haar so mooi gevra om hom te vertrou! Hy het haar mos gewys dat hy haar nie leed wil aandoen nie. Hoekom sou sy dit nou aan hom doen?
Dewald word yskoud toe hy sien waarlangs sy met die perd probeer gaan. Op hierdie paadjie sal sy nooit uit die berg kom nie.
Katrien sak teen die rots af en voel hoe die warm trane oor haar wange loop. Sy is dors en moeg en nou stap sy nog in sirkels ook. Sy gaan nooit vandag hier uitkom nie.
’n Goeie vyf minute sit sy onder die rots en dan tel sy beslis die geweer op en haak dit weer oor haar skouer. Sy sal net eenvoudig ’n ander rigting moet probeer inslaan. Van nou af sal sy gereeld by ’n uitkykpunt moet kom om te sien of sy nog in die regte rigting beweeg.
Bes struikel agter haar en Katrien voel die skrik koud op haar uitslaan. Die wêreld is hard en rotsagtig en die lysies is nou en amper onbegaanbaar. Sy kan dit nie waag om die teuels een oomblik te los nie, want sy kan aan Bes se gespanne houding sien dat sy heeltemal verbouereerd is.
Die afgrond is sommer skielik so sonder waarskuwing voor hulle. Lam van skrik leun Katrien teen die rots agter haar. Hulle sal moet terug, maar sy sal vir Bes agteruit moet laat stap, want omdraaikans is hier glad nie.
“Kom nou, ounooi!” Sy druk liggies teen Bes se bors. Die ou perd beur egter nog steeds vorentoe. “Kom, ou Bes!” Liggies vryf sy teen die getroue dier se nek, maar Bes se hele liggaam bewe en is snaarstyf gespan.
’n Voël vlieg kwetterend voor hulle verby en verskrik gryp Katrien in die lug. Met ’n gil voel sy hoe die geweer van haar skouer afgly en hoe die grond terselfdertyd onder haar padgee. Bes se oë rol wild in hul kasse. Saam met Katrien se gille slaan die perd se vreesbevange gerunnik teen die rotse vas om dan demonies terug te weergalm.
Katrien gooi haar lyf werktuiglik vorentoe en dan voel sy hoe haar vingers agter iets stewigs vashaak. Haar val is gestuit! Snikkend en biddend probeer sy haarself optrek. Haar voete hang egter loodswaar aan haar lyf en sy kan geen vastrapplek kry nie.
Stadig maak sy haar oë oop. Gelukkig rus haar borskas nog op die lysie en haar hande klou krampagtig aan ’n uitstaande rotspunt vas.
