is jammer, ek wou jou darem nie seermaak nie. Maar ek moes wegkom. Ek kan mos darem nie net stilsit en toekyk hoe julle sommer my goed vat nie.”
“Nee, jy sal liewer jou lewe waag vir ’n klompie beeste. Jou oupa sal jou baie liewer lewend wil terughê as ’n bietjie geld.”
Ongelukkig en hartseer staar sy voor haar op die grond. “Kom!” Dewald sug en tel haar op.
“Maar jy kan my mos nie dra nie?”
“Jy sal ook nie kan loop nie.”
“Los my hier; ek sal regkom.”
“O, ja?” Dewald lig net sy wenkbroue sarkasties. Hy buk en tel die watersak op. “Waar is die geweer?”
“Dit is oor die krans toe ek geval het.”
Katrien sien die magtelose woede in sy oë en sy wens sy kan iets doen of sê om hom nie so kwaad en seergemaak te laat voel nie.
“Nou is ons uitgelewer aan die genade van die natuur en ons sit sonder kos ook.” Hy sit weer die watersak neer. “Wag hier, ek sal gaan kyk of ek dit nie weer in die hande kan kry nie.”
“Dewald, nee! Nee, moet asseblief nie daar probeer afgaan nie. Dit is . . . jy sal dalk iets oorkom!”
“Dit spaar jou die moeite.” Hy stap versigtig om die rots en treetjie vir treetjie al met die lysie langs.
Ná wat vir Katrien soos ’n ewigheid voel, kom hy eindelik terug. “Nee wat, dit is ’n onbegonne taak. ’n Mens sal dit van ’n ander punt af moet benader.”
Katrien sug van verligting, en Dewald kyk verbaas na haar. “Ons sal van hierdie gevaarlike plek af moet wegkom voordat dit donker is.”
Katrien steek haar hand na hom toe uit sodat hy haar kan optrek.
“Jy sal op my rug moet klim sodat ek kan sien waar ek gaan.”
“Maar ek is te swaar en dit is gevaarlik hier.”
“Het jy dalk enige ander voorstelle? Of beplan jy om my van die krans af te stamp?”
Seergemaak bly Katrien stil. Haar redelikheid kry egter gou weer die oorhand en sy besef dat hy ook seker nie anders kan redeneer ná wat sy alles vandag gedoen het nie.
Pynlik klim Katrien op sy rug en skuif haar arms van agter af om sy nek. Baie versigtig en voel-voel begin Dewald die terugtog met sy kosbare vrag op sy rug. Hulle praat niks nie.
Katrien voel kleinlik en gemeen toe sy die groot knop agter sy kop sien. Sy vryf liggies met haar vingerpunte oor die knop. “Was dit baie seer?” Haar stem is net ’n fluistering hier by sy oor.
“O, nee, dit was heerlik! Ek het my byna doodgelag toe ek bykom en ek voel die oulike ou knoppie aan my agterkop.”
Katrien waag dit nie om weer iets te sê nie. Die skaduwees raak langer en die skemerte sak vinnig om hulle toe. Katrien besef dat hulle nooit voor donker die hut sal haal nie. “Is jy nie al moeg nie? Ons is nou van die smal gedeelte af. Ek kan op my been probeer spring.”
“Ek sal nou rus. Ons moet net probeer om by die groot rots uit te kom; daar waar jy vandag al twee keer was.”
“Hoe weet jy dit?”
“Ek het die spore gesien.”
Hy sukkel nog omtrent ’n halfuur aan en Katrien hoor hoe swaar hy al asemhaal. Sy moet ’n dooie gewig hier op sy rug wees. Van nou af sal hy haar heeldag vasmaak. Dit het sy nou van haar voorbarigheid. Sy vervies haar vir haarself. Aarde, wat kon sy anders doen? ’n Mens kan mos nie so gedwee sit en wag dat hulle met haar goed maak wat hulle wil nie. Vir wat steel hulle haar beeste? Dit is sy verdiende loon. Sy moes hom sommer harder geslaan het.
Dewald kom tot stilstand en sy gly af grond toe. Haar enkel pyn verskriklik, maar sy uiter geen woord daaroor nie. Die krapplek aan haar been brand soos vuur en sy voel warm en koorsig.
“Nou toe, kom. Die rots is nou nie meer ver nie.” Hy trek haar een arm om sy nek en slaan sy arm styf om haar middel. Langs hom spring-spring sy voort.
Onder die groot rots maak Dewald eers die terrein skoon van klippe en stokke en help haar dan om met haar rug teen die rots te sit. Hy skuif die watersak van sy skouer af en kom sit langs haar. “Ons sal maar die nag hier deurbring; ons kan dit nie in die donkerte verder waag nie.”
“Ja.” Katrien voel ellendig toe sy sien hoe Dewald aan die knop agter sy kop vat. Sy wonder of hy nie geweldig hoofpyn het nie. “Kan ek nog ’n bietjie water kry?”
“Ja, wat. Ons wag net totdat dit lig is môre, dan gaan ons voort. Ons behoort vroeg by die hut te wees.”
Stil en nors sit Dewald eenkant. Katrien voel ongelukkig en vreemd skaam. Sy is jammer oor wat sy aan Dewald gedoen het, want hy was werklik nog net goed vir haar. Sy het eintlik geen rede gehad om hom te wantrou nie. Sy loer onderlangs na hom en wonder of sy haar dit verbeel het dat hy haar teen hom vasgedruk het en bly was om haar lewend te kry.
Ag, bog met jou! baklei sy vies met haarself. Hy is ’n rower en dit was net ’n kwessie van tyd voordat hy sy ware kleure sou wys. “Ek het ’n stukkie biltong hier in my sak.” Sy oorhandig dit verleë aan Dewald.
Hy sê niks nie, vat net die biltong by haar, kerf dit fyn en oorhandig dit weer aan haar. Sy breek die gekerfde biltong, wat nie heeltemal deurgesny is nie, in die helfte en oorhandig die een deel aan hom.
“Nee, eet jy maar.”
“Ek wil nie so baie hê nie.”
“Nee, môre moet ek weer hoor ek eet nog jou kos ook op.” Hy druk die biltong terug in haar hand en kyk anderpad, sodat hy nie in die hartseer, ongelukkige oë hoef te kyk nie.
Sy eet haar gedeelte van die biltong en sit die ander deel op ’n klip naby hom neer.
Katrien stoot die beseerde enkel voor haar uit en Dewald kyk vinnig na haar toe sy haar asem liggies intrek van pyn. Hy kom staan op sy knieë langs haar en sonder om ’n woord te sê, trek hy die pyp van die broek weer op. Hy haal sy sakdoek uit en maak dit met die watersak se water nat. Versigtig vee hy die droë bloed van haar been af. Dit is maar net ’n diep krapmerk aan die been, maar haar enkel is geswel en baie pynlik.
Hy maak die sakdoek nog ’n keer nat en bind dit dan stewig om die enkel.
“Ek het pille by die hut en sal môre vir jou iets kan gee vir die pyn.”
“Dankie. Miskien is dit môre al beter.”
“Ek twyfel. Dit sal seker ’n paar dae maar pynlik wees.”
Dit is koel hier in die berg en ’n ligte rilling trek deur Katrien. Sy vryf liggies oor haar arms asof sy dit so wil warm maak.
“Jy moet liewer probeer slaap. Ek sal wakker bly.”
“Hoekom?”
“Ek is bang jy slaan my met ’n klip dood.”
Hartseer en vreemd ongelukkig sluit sy haar oë en leun
