haar tee aan en gaan sit dan weer op die stoel voor die bed. “Ek moet eers bieg. Jy moenie vir my kwaad wees nie, hoor,” sê Heidi tog ietwat skuldig.
“Wat het jy nou weer aangevang, my varings laat vrek?” vra Maria en ’n breë glimlag verskyn om haar mond.
“Ek het ’n maand of wat gelede aan baron Von Rauenstein geskryf . . .”
“Wat?” Maria kyk geskok na haar.
“Moenie jou ontstel nie. Ek het hom gesê jy weet niks van die brief af nie. Ek het alles verduidelik. Ons kan niks verloor nie, sus. Hy kan net nee sê. Dis al.”
Maria glimlag onverwags en leun terug teen die kussings. “Hy sal nie eens die moeite doen om te antwoord nie. Jy kon jou maar die moeite gespaar het.”
“Ons sal maar wag en kyk.” Heidi trek die laken teen Maria se skouer op en haar oë is sag.“Dit is soos jy sê: kry ek geen antwoord nie, dan . . . dan het ek dit darem gewaag. Ons kan niks verloor nie.” Maria sit haar hand op Heidi s’n en haar oë blink sag en teer.
“Jy is ’n goeie suster. Vergeet van die Von Rauensteins en moenie jou hoop op daardie brief bou nie. Dinge sal regkom, ek weet dit.”
Heidi werk haar planne baie netjies uit. Maria moet nooit kan uitvra oor besonderhede nie. Sy skryf die kabelgram uit en vra dokter Stolze om dit vir haar in Windhoek weg te stuur. Die kabelgram is kort en bondig: Saak bespreek soos voorgestel. Stop. Aanvaar voorwaardes. Stop. Heidi Kessler. Stop.
So ongemerk moontlik reël sy hul sakies en sien die kinders se kleertjies na.
Heidi bespreek die saak in breë trekke met dokter Winkler. “As . . . as ons dalk kan regkom met geld, sal ek graag saam met Maria wil gaan. Sal dokter my betrekking kan hou totdat ek terug is?”
“Natuurlik, kind, jy weet mos ek sal.”
Heidi is opreg verbaas toe sy ’n week later eendag na haar kantoor ontbied word en ’n wildvreemde man vir haar wag. Hy is netjies aangetrek, sy skoene blink en sy hare is met ’n middelpaadjie gekam.
“Juffrou Kessler?” Hy steek sy hand uit. “Ek is Herman Müller van die prokureurskantoor Müller en Grundleger. Dit is op versoek van ons kliënt, baron Von Rauenstein van Freiburg, dat ek hier is.”
Heidi se knieë word lam en sy sak in die stoel neer terwyl sy haar asem stadig uitblaas.
Die man is baie professioneel. Hy maak sy tassie oop en haal ’n paar papiere uit. “U kan net vir ons sê met watter boot u wil reis en ons sal verder alle reëlings vir u tref. Die behandeling is alles gereël by die kliniek op Burgdorf in Switserland. U kan u van die eerste Oktober af daar aanmeld. Dokter Stolze sal weer met hulle kontak maak sodra die finale reëlings getref is. Hier is geld, indien u dit nodig kry. U moet net asseblief hier teken dat u dit ontvang het.”
Heidi voel soos een wat in haar slaap beweeg. Sy is nog heeltemal oorbluf toe die deur agter die prokureurtjie toegaan.
Heidi kyk na die geld in haar hande. Soveel note het sy nog nooit eens bymekaar gesien nie. Sy skud haar kop effens, maar die koevert bly daar en laat haar besef dat dit die werklikheid dié is.
Sy vou haar hande voor haar bors. Dankie, Here . . . sug sy. Aan al die gevolge sal sy later dink. Op hierdie oomblik is daar net ’n nederige dankbaarheid in haar binneste dat daar vir Maria weer hoop vir die toekoms is.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
