geneem het nie. En hy het ’n jaar lange verhouding gehad met Cynthia Olive in New York terwyl ons nie saam was nie, toe ek by Wits gestudeer het en hy buiteland toe is.”
En by Ouers: kom haar pen tot stilstand. Liebet en Klaus Rynhard. Jacques is nie besonder na aan sy ma, Elizabeth, nie. Sy pa is oorlede toe hy 16 was. Húlle was destyds baie na aan mekaar.
Carina en Mysi staan op. “Ek skuld jou, luitenant.” En met ’n glimlaggie: “Soon.”
’n Kwartier later hou hulle voor Jacques se woonstelgebou stil. Carina sê vir die hekwag dat sy met Fineas Guliwe wil praat, en hy laat weet vir Fineas. Hulle word deurgelaat.
Carina voel vreemd tuis in hierdie boheemse omgewing. Newtown het beslis ’n gedaanteverwisseling ondergaan sedert sy twee jaar laas by die Markteater was. Sy het die nuwe winkelsentrum wat in aanbou is al dikwels gesien, en sy verkyk haar aan die straatkuns. Naby Jacques se woonstel is ’n klomp trappe en langs elke trap, op ’n wit muur, is ’n mansfiguur geteken wat met die trap opklim of wat val met die stappery.
Die mure reg oorkant Jacques se woonstel is vol kleurvolle graffiti geverf. Nie aggressiewe bende-graffiti nie, maar mooi tekeninge van Newtown – straatkinders, taxi’s, alles baie kleurryk.
Carina en Mysi loop teen die trappe uit waar Jacques en Lena seker honderde kere geloop het. Waar hulle haastig met hul fietse af is om die stad te deurkruis.
Hierdie is Jacques se wêreld. Sy gemaksone, ver verwyderd van die kitsch rykmanslewe van Alicia Francke. Om die waarheid te sê, laat hierdie omgewing haar nogal aan New York dink. Sy was daar op haar negentiende verjaarsdag gedurende haar oorgangsjaar tussen matriek en universiteit.
Dié omgewing en gebou het dieselfde gevoel. Dit is dalk hoekom hy nog steeds hier bly. Omdat dit vir hom ’n klein New York is. Die stad waar hy leer skryf het. Waar hy onder Cynthia Olive ’n paar intieme skryfgeheime op die lyf geloop het. Letterlik.
Hulle loop verby Jacques se woonstel. Mysi neem foto’s vir ’n vale, maar Carina stap verby en klop aan die buurman se deur.
“Môre. Ek is Fineas Guliwe.”
“Aangename kennis,” sê Carina. “Kan ek inkom?”
Hy knik, wag dat Mysi klaar foto’s neem (ook onder meer van hom) en laat hulle in.
Carina merk al die sketse teen die mure van tatoes – sommige boheems, ander sober, en dan die aggressiewes en die vulgêres.
“Ek was goeie vriende met hom, ja,” sê Fineas later, maar sy oë is behoedsaam, asof hy nie eintlik wil praat nie. “Maar ek weet niks verder van hom nie.”
Hier gaan hulle nie maklik regkom nie.
“Die polisie sê hy het skynbaar nie weer deur die sekuriteitshekke hier onder uitgegaan nie. Hy het wel Saterdag ingekom, maar is nie weer gesien nie.”
“Ek het hom Saterdagoggend laas gesien. Ons het soms gaan fietsry Saterdagoggende, en hy het soos die hel gery. Ek het Saterdagoggend aan sy deur geklop. Hy het negeuur oopgemaak en gesê hy wil heeldag werk,” sê Fineas.
“Hoe het hy gelyk?”
Fineas lig sy skouers. “Soos altyd. Slaapbroekie, hare deurmekaar, oë dik van die slaap.”
“Enige wonde?”
Fineas kyk op. “Wel, sy gesig was bietjie geswel.”
Indien daar dus ’n bakleiery was, weet Fineas nie daarvan nie of wil nie daaroor uitwei nie.
“Weet jy wat ‘Punda’ beteken?”
Fineas huiwer en skud toe sy kop.
“Het jy hom daardie tatoe op sy boarm gegee? ‘DB’?” vra Carina.
“Nee.”
“Wat beteken ‘DB’?”
“Ek weet nie.”
“Tot wanneer was jy hier Saterdagmiddag?”
“Ek is net na vieruur weg. Ek het hom tot ’n rukkie voor dit hoor rondbeweeg. Verder weet ek niks.”
“Die polisie sê daar is ’n bloedstreep teen die muur. Was dit tevore daar?”
Sy sien hoe Fineas momenteel skrik, maar hom weer regruk. “Ek weet niks daarvan nie.”
“Dankie, Fineas.”
“Hoor hier, hoeveel vra jy vir ’n tatoe?” vra Mysi en beduie na haar liggaam: “Want hier is baie free space!”
“Hang af wat jy wil hê.”
“Waar het jy so goed Afrikaans leer praat?” vra Mysi.
“Jacques het my geleer.”
Carina is verras. “Dus ken julle mekaar al lank?”
Fineas knik. “Hy het my van die straat af ingeneem. Hy en Lena al twee.”
“Hoekom is hy en Lena uitmekaar? Was hier ’n rusie?”
Weer die huiwering. Dit is duidelik dat Fineas nie inligting gaan gee nie. “Toe ek weer hoor, is sy weg. En ek het geen rusie gehoor nie.”
“Dankie, Fineas. Ons waardeer dit.”
Mysi en Carina stap uit. En toe, skielik: “Ek het hom een keer uitgevra oor die tatoe. Hy het my nie geantwoord nie.”
Interessant.
Carina en Mysi loop by Jacques se woonstel verby, maar Fineas het sy deur oopgelos en kyk hulle agterna asof hy wil seker maak dat hulle nie daar gaan rondkrap nie. Mysi beduie met haar oë na die woonstel, maar Carina skud haar kop en sê: “Later.”
Naby die trappe wys sy vir Mysi om te gaan staan. Carina plaas haar vinger op haar lippe en draai om. Sy loer om die hoek, net betyds om te sien hoe Fineas die sleutel in ’n gleuf net onder die vensterbank wegsteek.
Toe hulle in Montage se motor klim, lui Carina se foon. “Hoe ver is jou storie?” vra Gavin kortaf.
“Ons het met die polisie gepraat, met sy beste vriend, Jan-Paul Otto, en met sy buurman, Fineas Guliwe. Ek gaan binnekort sy woonstel probeer deursoek.”
Daar is ’n ligte huiwering aan die ander kant. “Ons begin reeds reklame op radiostasies maak oor die groot storie in Saterdag se Montage. Jy beter spark, juffrou!” Hy sit die foon in haar oor neer.
Mysi staar vererg na Carina. “Hoekom werk jy nog vir die vark?”
“Miskien is hierdie storie die skop wat ek nodig het om na iets beters te soek.” Sy skakel die motor aan. Sy kyk na Jacques se balkon, besonder na aan die straat buite die kompleks. Sy sien die straatkinders, die karwassers, die taxi’s – almal deel van ’n dag in die lewe van Jacques Rynhard. Jacques, wie se Die enkeling sy vanaand begin lees. Dalk is daar leidrade in oor die skrywer. Want hulle sê mos skrywers skryf eintlik maar oor hulleself. Hulle gee net ander name aan hul alter ego’s.
Mysi
