dink jy nie?” giggel Mysi nou weer langs haar. “Die wynmorsery van die vampier met die uitstaan-tieties. Sy toets eers die kleur voor sy jou nekare afbyt.”
“Ek wil huis toe gaan.”
“Kom ek verbind gou die kolletjies vir jou.” Mysi beduie na die mense. “Almal pleeg soet leuentjies en loer of die nuwe aankomeling dalk hul loopbane kan bevorder. En dis die ergste. Niemand hou van niemand hier nie, net van hulleself. So. Sit jou klipgesig op, grynslag soos Jack Nicholson en kry ’n nuwe angle op die storie.”
Carina kyk rond. “Dink jy iemand hier kon Agata geskep het?”
Mysi lag. “Nie een lyk interessant genoeg nie. Ek bedoel, watter ego wat hier rondhang kan skryf Liefde is ’n man wat jou granate sal ontpit?”
“Beslis nie my eks, Kelvin, nie.”
Mysi beduie na ’n plomperige vrou met dik hare wat soos halfmasvlae langs haar ore hang: “Dalk sý. As sy verby haar selfopgelegde genialiteit kan beweeg.”
Carina kyk na waar ’n plakkaat van Jacques Rynhard byna ’n halwe verdieping hoog teen die muur pryk. Daar is iets in sy oë. ’n Selfversekerde kyk wat vanuit ’n niemandsland waarneem en teleurgesteld is met wat hy sien.
Sy glimlag verklap niks. Dit is nie ’n aangeplakte kamera-glimlag nie. En hy neem meer van jou in met een blik as nadat hy jou CV onder oë gehad het.
Jacques Rynhard dra ’n ligte stoppelbaard op die plakkaat, asof hy vir twee dae nie geskeer het nie. Dit laat hom nog aantrekliker lyk. Sy hare en sy vel is bruingebrand.
“Daai bek sal jou bewusteloos soen,” fluister Mysi.
Op ander foto’s, waar hy vollyf gewys word, is dit duidelik dat hy ’n swemmerslyf het. Geen oordadige gimgeboude spiere wat bult onder te stywe T-hemde nie. Net ’n doodgewone liggaam in proporsie.
Die reuk van die eiers, parfuum, asook die kameraflitse en die gille van bekendes wat mekaar omhels, raak nou vir Carina soos ’n oorversierde koek.
“Ek gaan huis toe.”
Mysi keer. “Jy kan nie, want jy vaar saam met hierdie bootjie deur Hurricane Katrina en jy gáán na sy toespraak luister!”
Carina wonder hoe Jacques Rynhard oor hierdie kannibalistiese sirkus voel. Wie van hierdie mense ken hy werklik? Wie is hier omdat hulle regtig hier wil wees om hom vir sy prys te vereer? En wie is teenwoordig bloot om raakgesien te word en hul eie loopbane te bevorder?
Hy is daarvoor bekend dat hy nooit na sulke glansgeleenthede kom nie. En nou moet hy vanaand opdaag omdat hy ’n prys kry. Kan nie vir hom maklik wees nie.
In haar poging om weg te kom, steek Carina haar hand uit na die tafel agter haar. Sy vat ’n boek raak en druk daarop. Twee boeke tuimel af en Mysi keer. Mense begin in hulle rigting te draai.
Sy kyk vinnig na die boek in haar hand in ’n flou poging om voor te gee dat niks skort nie. Dit is Die enkeling waarvoor Jacques vanaand die prys kry. Op die voorblad is ’n stoomtrein wat deur ’n landskap beur. Langs die trein staan ’n seuntjie wat vir die trein waai, seker nie ouer as agt nie.
Carina maak die boek oop. Uitgegee deur Meyer de Necker staan voorin. En wanneer sy omblaai: Opgedra aan die meisie wat nie weet waar sy heen gaan nie.
Carina blaai terug na die blad met uitgewersinligting. Voorblad: ’n skildery deur Lena Aucamp, staan daar.
“Presies wie is Lena Aucamp?” vra Carina.
“Maar net een van die coolste skilders in die dorp.”
“Picasso was ook. So?”
“Haar ateljee is in Braamfontein.”
“En jy weet dit omdat …?”
“Ek ’n foto-artikel oor haar moes doen toe ek nog voorskote by Die Huisvrou gevou het. Het jy dit nie gelees nie?”
Carina onthou dit vaagweg en kyk na Die enkeling se voorblad.
“En as jy in die kwart-oor-rigting kyk, sal jy haar sien aan die hand van ooglekkergoed.”
Carina kyk oor Mysi se skouer.
Hulle kom tussen die mense deurgestap – ’n pragtige, ongekunstelde meisie en ’n lang, formele man langs haar.
Lena Aucamp en haar vriend loop langs hulle verby. Vir ’n oomblik kan Carina nie reageer nie. Sy weet nie hoekom nie, maar sy voel hartseer. Onthou skielik weer die verstarde uitdrukking op die swemmer Elmien Malan se gesig waar sy in haar eie bloed gelê het.
Mysi begin foto’s neem. “Ekskuus tog! Gee julle om?” vra sy en neem nog ’n rits terwyl Lena en haar vriend asosiaal na die kamera staar. “Hoe lyk dit met so ’n klein-klein kiertsie van ’n glimlaggie?” vra Mysi.
“Wat is daar om oor te glimlag?” vra die man.
Ook Lena bly uitdrukkingloos. Om die waarheid te sê, daar is ’n soort verwilderde uitdrukking in haar oë, en dit is duidelik dat sy gehuil het. Sy kyk vinnig en senuweeagtig rond, asof sy Jacques tussen die mense soek.
Sy is ’n pragtige meisie. Carina se ma sou na Lena verwys het as ’n “rabbedoe”. Daardie wonderlike woord wat in onbruik geraak het. G’n wonder Jacques Rynhard het vir Lena Aucamp geval nie.
Sy lyk na die soort meisie wat swart koffie sal bestel en dan ys daarin sal gooi om dit af te koel omdat sy nie kan wag om dit te drink nie. Ongekunsteld, doodnatuurlik en apart van die massa. Wat ’n vloerlap om haar smal heupe en mooi borsies sal draai en steeds minnesange sal inspireer. Wat ’n man met haar sproetjies sal laat kook. Wat net so gemaklik sou gewees het indien sy kaalvoet deur die veld sou hardloop as in vanaand se meer formele uitrusting.
En wat net rooiwyn sal drink en oudhede soos antieke skaaltjies in romantiese winkels sal aanskaf.
Carina bekyk Lena se mooi bene. Bene wat gereeld fietsry. Dalk saam met Jacques. Sy wonder of Lena by die jaagduiwel kan byhou.
Moontlik verkies sy fietse in plaas van motors, loop sy eerder deur die reën op nat teerstrate as oor die strand. Haat sy sonsondergange oor die see, maar is verlief op die son wat deur die Hillbrow-toring middeldeur gesny word. Wat liefde met Jacques sal maak, ’n klokkie sal hoor en die deur kaal vir Mr Delivery sal oopmaak.
En dan die man langs haar, wat gereeld na sy selfoon kyk asof hy wag vir ’n boodskap. Lank, formeel, soos ’n model wat perkoleerders adverteer. Gesofistikeerd, selfversekerd, kiertsregop en met ’n kollietjie teen sy wang waar hy homself seker raakgeskeer het.
Sy oë kyk stip na Carina asof hy haar wil waarsku om hom nie met vrae te verveel nie. (“Waar het alles begin?”) Daar is ’n ongelukkige trek om sy mond. Maar die man is George Clooney-aantreklik – sy hare gejel. Hy moes ure daaraan spandeer het. Hy sal ’n meisie probeer verlei met oesters wat hy in haar keel laat afglip, en lang teue van sy whiskey neem. Sal noupassende hemde met smal dassies dra. En sal die blinkheid in sy oë soos Kersboomliggies aanskakel.
Maar dit is die manier waarop hy ongereeld asemhaal soos iemand wat te vinnig trappe geklim het, wat haar interesseer. Hy is ook gespanne. Kyk vinnig tussen die mense deur.
Sonder
