simbole. Baie sulke vroue verf hulle gesigte wit, iets te doen met hulle geloof en gebruike. Suiwerheid, dink ek.”
“Simbole, ja. Ek’t eers gedog dis só ’n vrou. Maar die figuur in die maanlig het nie ’n wit kleed aangehad het nie, en wat sou sy alleen en so laat op ’n weeknag hier kom soek? Hulle’s Sondae altyd teen skemer klaar en weg.”
Sy trap die stompie se kool onder haar sool plat.
“Ek dink jy moet dit optel, San. Anders kry forensies dit en wonder of dit die moordenaar se stompie is.”
Sy buk af na die stompie toe.
“As jy my nie hier by die spruit of by my broer kry nie, is ek in Melville. My staanplek daar by die robot van Vierde Laan en Main, by die Roxy. Moet ek in die hof gaan getuig? My broer sê jy kry geld as jy gaan getuig.”
Hulle verskuif onder die takke van een van die groot koeltebome in, Ella se oë op die wandelaars in die park, bedag op enigeen wat dalk kan afdwaal en die roete van die nagtelike verdagte kontamineer.
“Waar was die visdammetjie waar die Parrot’s Feather jou ma soveel sorge gegee het? Waar’t jy grootgeword, San?”
Geduld, dit is die ander eienskap wat Ella Neser aangeleer het in haar betreklike kort loopbaan as moord-en-roof-speurder. Sy wag saam met San onder die boom, oë verskuil agter ’n sonbril. Sy wou ook graag ’n byderwetse sonbril gekoop het, saam met ’n nuwe toppie en langbroek en sandale. ’n Oakley. Die prys van ’n nuwe enjin vir die Citi Golf, maar sy mag droom, besluit sy. Aan Gucci dink sy nie eens nie.
“Lydenburg,” sê San.
“’Skuus?”
“Ons is van Lydenburg se Van der Merwes, dis waar ons groot-geword het. Ek en my broer. My ma’t ’n visdam met koi gehad. Toe verongeluk my pa, die Parrot’s Feather neem die visdam oor, die visse vrek, en die bank vat die huis terug.”
“Toe kom julle stad toe.”
“Toe kom ons stad toe.” Sy haal haar laaste sigaret uit, frommel die pakkie op, mik om dit met ’n vinger weg te skiet, druk dit in haar sak. “Maar net ek en my broer. My ma’t agterbly. Wat moet sy in die stad kom soek? het sy gesê. Dis ’n sondeplek, die stad.”
“Dis waar,” sê Ella. “Almal dink daar’s geld in die stad, en dan krepeer hulle.”
“My oupagrootjie het in die Boereoorlog geveg,” sê San. “In Louis Botha se kommando. My oupagrootjie was ’n held, maar niemand steur hulle meer aan daardie helde nie. Hulle word mos vergeet. Die Kakies het hom op Devil’s Knuckles geskiet.”
Ella kyk na San, verskuif die ou sonbril op haar hare.
“Devil’s Knuckles daar in die berge anderkant Lydenburg, net anderkant Mauchsberg. Ken jy dit?”
Ella skud haar kop.
“Daar’s ’n monument op Lydenburg vir die oorlog, vir almal wat daar gesneuwel het. Nie net vir die Boere nie, vir die Kakies ook, en vir ander. Hulle’t mekaar verniet doodgeskiet toe ou Paul Kruger al in Lourenço Marques sit, wee’jy. Dis wat my pa altyd vertel het.”
“Daar kom hulle nou,” sê Ella, die sonbril terug oor haar oë, op die polisiemotors wat by die parkeerplek in die park stilhou. “Hulle gaan jou saamvat vir die identikitskets. Ek sal jou kom haal en terugbring wanneer die kunstenaar klaar en tevrede is. Dan sal ek die voorskot vir jou gee.”
“Wat van die rookgoed, en ietsie om te drink?”
“Dit gaan koop ek nou, terwyl jy vir forensies die roete uitwys waar jy die figuur met die wit gesig in die sekelmaan sien loop het.”
In ’n vulstasiekafee by Northcliff Corner betaal sy uit haar klere-geld vir twee koeldranke, slap tjips en ’n pakkie Texan Plain toe kolonel Silas Sauls bel.
“Die tante en kollega het haar uitgeken. Mia Vermooten. Haar woonadres klop ook met die een wat die ma vir jou gegee het. Ek’t die tante se kontakbesonderhede gevat, en dié van die kollega, Tom Spottiswoode. Gesê jy sal hulle Maandag bel vir afsprake.”
“Forensies is aan die gang en ek’s nou eers klaar hier in die park, ry nou na haar adres toe.”
“Laat Jimmy nog ’n paar manne kry vir haar blyplek. Ek kry jou daar.”
Sy is voor die kolonel by Mia Vermooten se tuinhuis in Rosebank, in ’n veiligheidskompleks met elektroniese hek; gated complex, noem hulle dit. Sy druk Mia Vermooten se huisnommer op die toetsbord by die hek in. Geen antwoord nie. Sy pons ander huisnommers totdat sy by een antwoord kry, haarself identifiseer en die hek oopgly. Teen die hek ’n plaket van ’n sekuriteitsmaatskappy – Armed Response, ‘Do you feel lucky, punk?’ – verantwoordelik vir die huisalarms. Dit kos verskeie oproepe en dreigemente van dwarsboming van die gereg voordat ’n reaksievoertuig opdaag om haar polisie-identiteit uit te klaar en die huisalarm te deaktiveer. Hierna bel sy ’n slotmaker, en weer moet sy dreig toe hy op ’n lasbrief aandring.
Self nou nukkerig dink sy dat Silas Sauls veel minder oorredingsvermoë – en geduld – met sulke versoeke sou hê. Teen hierdie tyd terstond die deur al uit sy kosyn uitgeskop. Maak hulle nekke styf net omdat sy ’n vrou is.
“Jy’s dikbek, adjudant.” Hy hou agter die slotmaker stil. “’n Deurbraak, jy behoort bly te wees. Forensies nog nie hier? Dog julle’t die plek al klaar geprosesseer.”
“Jy’t self gesloer om hier uit te kom, kolonel.”
Op sy hemp ’n verdagte nat vlek, soos ’n vergeefse veeg met ’n klam lap oor ’n bloedkol. Sy vermoed tamatiesous.
“Agtuur vanoggend laas iets geëet.”
Die slotmaker stoot die deur oop.
“Pos jou rekening,” sê kolonel Sauls.
“Julle skuld my nog geld vir die vorige keer,” sê die slotmaker. “Dis al twee maande terug.”
Ja, besluit Ella Neser, op hierdie Saterdag is niemand besonder vrolik nie.
“Ek werk by moord-en-roof, nie by tesourie nie,” sê kolonel Sauls. “Pos jou rekening.”
“Ek sal dit persoonlik gaan aflewer,” sê die slotmaker. “En vir my geld wag.”
“Vat ’n slaapsak saam. Skoert nou, ons is besig met ’n moord-ondersoek.”
Die geklingel van die groot bos meestersleutels in die slotmaker se hande ineens stil.
“Is sy dood?”
“Dis polisiebesigheid.”
Die slotmaker klim in sy paneelwa en ry by die hek uit.
Ook luitenant Jimmy Julies van forensies is nie te ingenome om op ’n Saterdag, nou middag, te werk nie. Maar Ella weet dit is bloot uiterlike vertoon; wanneer hulle begin, is hulle sistematies en deeglik en laat hulle nie aanjaag nie.
Die kombuis en eet-sit-gedeelte is oopplan, vensterdeure uit na ’n agterpatio met netjiese klein tuin.
