binnekant van ’n huis, dink Ella, sê baie van die bewoner. Hierdie plek soos ’n skouhuis, nie ontuis op foto’s in ’n glans-tydskrif oor binneversiering nie. Die duvet oor die bed nie haastig reggetrek nie, op die vloer nie stukkies onderklere of rugby-broeke en T-hemde waarin geslaap is nie, nie nat handdoeke oor die bad se rand of klere wat bo uit ’n vol wasmandjie uitpeul nie. In die kombuis geen skottelgoed in die wasbak of borde en bekers op die droograk wat nog weggepak moet word nie. In die sitkamer geen tydskrifte op die vloer of boeke oor moordenaars op koffietafels nie. Wel op ’n rak van blink vernis glansboeke oor antieke silwerserviese, Wedgwood-keramiek, Venesiese glasblasers en ou Kaapse meubels.
Duidelik versamel Mia Vermooten in haar soeke na oudhede ook waardevolle artikels vir haar eie genot en gebruik – en waarskynlik investering. Kwaliteite wat sy eerder in Johannesburg as op Touwsrivier sou aangeleer het. Langs die TV-kabinet sien Ella die pragtige tallboy, drie laaie bo, onder ’n deur, byna soos die een wat sy van haar pa geërf het, maar dié is van oregon. Sy maak die deur oop. Bottels drank: duur whiskies, konjak, vodka, rum. Op die tallboy trek ’n lang glasvaas haar aandag, Boergondies gekleur, langsaan ’n plat houtkissie, deurskynende lakvernis. Met haar voorvinger in die latekshandskoen stoot sy die deksel op, maar die tallboy te hoog om binne-in die kissie te sien, selfs al strek sy haar op haar tone. Sy haal dit af en plaas dit op die eetkamertafel. Op die deksel delikate insetsels van melkerige perlemoer, die fyn skarniere van geelkoper. In die kissie ’n eklektiese versameling artikels. Velletjies vierkantige wit papier, bruin kardoesies met inhoud wat vir die oningewyde oog en neus as gedroogde kruie sou voorkom, bongpype met elegante stele en koppe met gekompliseerde patrone en simbole gekerf, glashouers met wit poeier, ’n rooi Joker uit ’n pak speelkaarte.
Stoute Mia, dink Ella, roep haar kolonel nader.
“Sy kan die slagoffer van ’n verbroude dwelmtransaksie wees.”
“’n Klimvoël,” sê Silas Sauls.
“Met baie bling.”
“Ek sal rondvra oor dwelms.”
Sy ken die kolonel se rondvra. Sy eie, private kudde informante, nie een amptelik gekontrakteer nie, konglomerasie van lieplappers, snolle, straatlopers, suiplappe, skurke, en allerlei gebroedsels. Maar wanneer die kolonel begin rondvra, kry hy áltyd ’n antwoord.
“Miskien kry hulle bloed in haar huis,” sê sy. “Van daardie rugwond sou sy baie gebloei het.”
Luminol, wat op die hemaglobien-molekules van die rooi-bloedselle reageer, kan die geringste voorkoms van latente bloed aandui, selfs ná sorgvuldige opruiming.
“Geen teken van bloed nie,” sê Jimmy Julies. “Hierdie is nie die moordtoneel nie.”
“Jy’t nie gedink jou eerste saak gaan só gou opgelos word nie, adjudant?” sê Silas Sauls.
“Die bure het haar Sondagoggend laas gesien, niks vreemds opgemerk nie. Haar kar is ook weg,” sê Ella. “Dalk het sy Sondag al self na haar noodlottige ontmoeting met haar aanvaller gery.”
“Wat jou vermoede versterk dat sy hom moes geken het, dat sy nie ’n toevallige slagoffer is nie.”
“By die hek is ’n sekuriteitskamera. Sondag se opnames sal sê hoe laat sy by die hek uit is.”
Sy kyk na Silas, en dit kos hom net ’n enkele oproep na Armed Response, ineens hulpvaardig om die digitale CCTV-beelde in hulle operasionele kamer na te gaan van Sondag se kom en gaan by Mia Vermooten se toegangshek. Die enigste beweging by die hek wat Ella interesseer, is ’n wit Toyota RAV, registrasienommer dieselfde as dié wat Tom Spottiswoode van Mia se RAV verstrek het. Toe die RAV by die hek stilhou om uit te ry, is die tyd op die beeld 11:29, Sondagoggend 11 Augustus.
Sy oefen nie meer saans in die gim nie, nou soggens. Tot twee, drie weke gelede was dit nog haar roetine om saans gim toe te gaan, wanneer die rugbyspelers ook oefen. Sy het saam met die haker gaan oefen. En wanneer hulle klaar geoefen het, het hulle huis toe gery, in sy vier-by-vier met sy dik uitlaatpyp. Háár huis in Westdene. Dit is waar hy ingetrek het, in háár huis, en dit was lekker om hom daar te hê. Sy is langs die rugbyveld, sy verpleeg sy wonde, sy vryf sy seer spiere in, sy was sy wasgoed, sy kook vir hulle kos, sy raak in sy arms aan die slaap, met sy reuk van muskus en Deep Heat in haar neus. Twee weke gelede, nee, nou al drié, het álles verander. Nou oefen sy soggens, was net haar eie wasgoed, maak net vir haarself kos, en nie meer spek en eiers vir brekfis nie. En sy slaap alleen in ’n groot rugbybroek en T-hemp wat na wintergroen ruik.
Hierdie Saterdag is sy nie langs ’n rugbyveld nie, en wil nie dink aan wie sy wonde nou verpleeg, sy spiere invryf nie. Die aand ry sy van Mia Vermooten se tuinhuis Westdene toe en sien die vreemde kar voor haar hek. Sy stop, wag dat haar hek ooprol. Andy Collipepper klim uit. Soos ’n drol aan ’n wolkombers, is die uitdrukking wat sy onder die manne van die rugbyveld en moord-en-roof hoor.
“Wat soek jy hier, Andy?” vra sy deur die venster.
“Het julle al haar naam gekry?”
Hy stap saam toe sy inry.
“Jy kon gebel het.”
“Ek kon,” sê hy, “maar ek het nie. Ek wou jou persoonlik kom vra. Gaan jy my innooi?”
“Kom,” sê Ella. “Ek’t bier in die yskas. Drink jy bier?”
“Ja,” sê hy.
“Dis al drie weke oud.”
“Dis beleë,” sê hy.
“Ja, ons weet wie sy is. Dis waar ek my hele Saterdag deurgebring het. Met ’n moordondersoek.”
“Kan ek haar naam kry vir my berig? Is sy uitgeken, is haar familie ingelig?”
“Ja. Maar jy verswyg jou bron,” waarsku sy.
“Dis ons akkoord. Wat van ’n foto? Van haar in lewende lywe, nie van ’n lyk nie.”
“As jy saamspeel, kry jy ’n foto ook, maar eers volgende week. As jy saamspeel, kry jy volgende week saam met die foto ook ’n identikit.”
“Jy’t ’n verdagte, so gou?”
Hy lyk beïndruk, drink ’n tweede beleë bier, stapelvoedsel vir rugbyspelers, en is nie haastig nie.
Haar sel lui. Sy herken die nommer, en antwoord nie. Dit is nou omtrent die tyd op ’n Saterdagaand dat sy die watte en jodium en Betadine sou uithaal, die kamfer en comfrey, die Deep Heat en wintergroen.
Andy Collipepper staan op. “Jy’s seker besig op ’n Saterdagaand. Sal jou bel vir ’n ordentlike afspraak, nie inval en jou bier kom drink nie.”
Nie mý bier nie, wil sy sê. Maar swyg, anders sit hy dalk weer. En nee, sy is nie meer op ’n Saterdagaand besig nie, drie weke al nie, maar dit sê sy ook nie. Sy wil hê hy moet loop, sy wil alleen wees. Sy wil oor Mia Vermooten dink. Loop nie saam hek toe nie, maak dit net van die deur af met afstandbeheer oop sodat hy kan uitstap, en sien nie die bakkie in die aandskemerte ’n ent straataf nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен
