my daarvan, Jane. Ek wil weet waar kom jou doktorsgraad vandaan.”
“Wat is daar om te vertel, kind? Dit was many moons ago. Ek was jonk.”
“En slim. Jy moes slim genoeg gewees het om daardie doktorsgraad te kry.”
“Ek was.” Sy gee daardie kekkellaggie van haar. “Ek is nog steeds.”
“Maar kan jy miskien bollemakiesie slaan? Of ’n wawiel doen?” probeer ek ’n grap maak.
“Can you dance the tango?” wil Jane laggend weet.
Ek begin dink ek verstaan waarom sy nooit getroud is nie. Geen man sal kans sien vir ’n vrou wat ’n antwoord het op alles wat na haar kant toe gegooi word nie.
“Nee, Jane, ek kan nie tango nie. Ook nie behoorlik two-step nie. Ek kan eintlik nie baie goed dans nie, weet jy? Daar was nog nooit iemand wat my wou leer nie.”
Die woorde dra swaar aan sarkasme en sommer plein bitterheid ook. Handsome Harold is ’n voordanser, maar dis nie wat hy my wou leer nie. Om te rook, ja, en nog ’n hele paar ander lyflike dinge wat ’n ouderdomsbeperking van meer as ’n brose agttien jaar behoort te hê.
“Vir my was daar iemand wat my leer dans het. ’n Man. ’n Man soos wat hierdie aarde nog nie weer gesien het nie. Philip.”
“Philip?”
“Hy, ja. The love of my life.”
Jane staar droomverlore voor haar uit. Hier kom ’n storie of my naam is nie Dezi Diedericks nie. Great. Nóú is Jane blykbaar in ’n geselsbui, nóú is die regte tyd om alles oor haar verlede uit haar te trek. Noudat ek my CV in aller yl op die rekenaar moet kry om dit vandag nog betyds vir Happenings te e-pos.
“Jinne, Jane,” baklei ek met haar. “Jy weet hoe graag ek jou storie wil hoor, maar jy klap altyd toe as ek daaroor begin uitvra.”
Jane sug. “Ag, wat help dit tog om daaroor te praat, Dezi? Dis yesterday’s news.”
Ek sien hoe sy haar uit die verlede na die hede terugdwing. Nog ’n geleentheid om haar beter te leer ken daarmee heen.
Eers toe ek my CV in Times New Roman vir die bestuurder van Happenings gestuur het, probeer ek my kop agtermekaar kry en verwerk wat Jane my vertel het. Dat sy iewers in ’n laai ’n ou doktorsgraad versteek hou, waar dit stof vergader omdat sy dit nie nodig het nie. Ek gun myself genoeg tyd om daaroor te tob en my wonde te lek, na hartelus te filosofeer oor waarom die lewe so onregverdig is. En waarom ou Murphy sy mes in het vir my. Veilig in my geheime hoekie heel agter in die tuin waar niemand my kan sien nie, natuurlik met ’n sigaret tussen my vingers. Die vet weet – dis ’n wonder ek gee my net oor aan sigarette, nie aan hoërskoolseuns of drank nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
