en vandag is hier vyf van hulle!
“Nee, toe die gesing! Sing, sing dit toe vir my nes engele. Mense! Toe ek so om die rots kom …” Hy skud sy kop ongelowig asof hy weer die skrik ervaar.
“Ek dog eers: Selons, droom, droom jy nou. Ek druk my oë toe en soebat en toe ek hulle weer oopmaak, toe staan daar ’n hele skaar van die goed. Dit is grotes en kleintjies en party het hare voor en ander het hare agter en party loer tussen die hare deur …”
Die geskater van die meisiekinders weergalm tussen die klowe deur en ou Selons voel dan nou glad manlik en sterk en sien kans om ’n leeu aan sy stert te gryp. Vyf sulke pragtige meisiekinders, en hier staan en drink hulle elke woord in wat hy sê en lag asof hy die beste grappe in die wêreld maak.
So vreemd en spook-spook het oom Slonsie in hul lewe gekom om te bly.
Agterna het Betsie baie dae gewonder of hulle ooit sonder hom die mas sou opgekom het. Sy glo nie! Sommer net die volgende aand het hy met ’n springbokkie oor die skouer daar aangekom.
“Wonder, het ek nou gewonder wanneer laas het julle ’n stukkie vleis geëet.”
“Oom Slonsie! Baie, baie dankie. Ons het hierdie afgelope tien dae, vandat ons hier is, nog nooit vleis gehad nie.”
Betsie maak genoeg kos sodat oom Slonsie saam kan eet. So begin ’n hele nuwe gewoonte.
Toe oom Slonsie ná ’n week nog nie aanstaltes maak om te bad of skoon klere aan te trek nie, kon Betsie dit darem nie meer uithou nie. Vroeg die volgende oggend is hulle na sy kampplek toe.
“Wat gaan ons vandag doen, Sus?” Ria kan nie verstaan waarom hulle nou alles by die hut moes los en hiernatoe kom nie.
“Ons gaan oom Slonsie se goed vir hom was. Geen mens kan in soveel onsindelikheid lewe nie.”
Alles loop deur. Sy komberse en klere en tot sy grondseil. Dié skrop hulle met ’n borsel. Aan sy kussing is nie meer salf te smeer nie en Betsie dop die vere in ’n emmer uit sodat sy die sloop kan was. Toe dit droog is, sit sy die vere terug en trek een van hul skoon slope bo-oor. Daarna skuur hulle sy potte en panne totdat dit blink en heeltemal vreemd lyk.
“Vanaand is die aand dat ons hom bad ook.” Lettie sien vir alles kans, maar Betsie weet dat dit nie so eenvoudig gaan wees nie.
Oom Slonsie is goedig geamuseer toe hy sy kamp sien. Dit dring egter nie tot hom deur dat sy persoon dalk kan aanstoot gee nie.
Betsie maak heerlike kos sodat sy hom darem weer daarmee kan paai. Sy het so ’n vermoede dat die stryd glad nie so maklik gaan wees nie.
“Het oom al oom se kamp gesien?” Pollie wag al heelmiddag dat hy moet kom. Sy wil graag die verrassing op sy gesig sien.
“Netjies, is dit netjies. Ou Selons voel skoon ontuis tussen sy eie goed.”
“Oom moet nou net gou gaan bad by die fontein voordat oom skoon klere aantrek. Oom kan sommer daardie vuil klere net daar los. Ons sal dit môre was.” Betsie probeer dit so ongeerg en natuurlik moontlik sê. Sy hou haar besig by die stoof en kyk nie om terwyl sy praat nie.
“Bad! Gmf! Bad, bad ou Selons nie.”
“Oom? Bad oom nie?” Lettie en Pollie sê dit amper gelyktydig en kyk hom geskok aan.
“Vir wat? Ek en ou Samuel bad g’n stuk nie. Verkoue, sal ons verkoue kry.”
“Ag nee, oom. ’n Mens kry nie verkoue van bad nie. ’n Mens voel net heerlik skoon. Toe, gaan bad gou vir oom. Hier is vir oom ’n handdoek.” Ria hou ’n groot handdoek en ’n koekie seep na hom toe uit.
“Oom moet sommer oom se hare ook was.” Lettie is bang hy dink nie daaraan nie. Hy lyk nie juis vertroud met hierdie soort dinge nie.
“Julle moet dink ou Selons is simpel!” Hy staan vererg op en met ’n sinkende gevoel sien Betsie hoe hy met sy krom beentjies vinnig deur toe beweeg.
Klein Martie kom egter tot hul redding. Sy spring op en vat sy hand. “Ek thal oom the handdoek vathhou dat dit nie vuil word nie.”
“Nee, Martie, kom. Oom Slonsie wil nie gaan bad nie. Kom ons eet maar.” Betsie klink so teleurgesteld dat ou Slonsie in sy spore vassteek en verbaas omkyk.
“Maar oom Thlonthie moet bad! Kyk! Thy klere en thy hande ith vuil.”
Die ander vier kyk geskok na Martie en dan versigtig na oom Slonsie. Hulle wil hom darem nie aanstoot gee nie.
Martie kyk met groot, onskuldige oë na oom Slonsie. Sy glimlag stadig met haar haasbekkie vir ou Slonsie wat sy hande oplig en na die vuil, gebarste hande kyk asof hy dit vir die heel eerste keer raaksien.
“Thien! Dit ith vuil!”
Vererg gryp ou Selons die handdoek en seep en met ’n grom storm hy by die hut uit.
Betsie druk vinnig haar hand voor haar mond om nie te lag nie.
Hulle wag en wag, maar al wat uitkom, is ou Selons. Betsie gaan loer later bekommerd by die hut se deur uit.
“Hy is seker nou kwaad. Dalk kom eet hy nie eens vanaand nie.”
“Ja.” Ria byt haar lip vas. “Ons het nou sy gevoelens seergemaak en …”
Lettie kom staan tussen Betsie en Ria in die deur. “En dit is so lekker vandat oom Slonsie hier is. Nou het ons darem vleis en … vreemd, ’n mens voel veiliger.”
Niemand antwoord haar nie. Hulle stem net stilweg in hul harte saam. Oom Slonsie is net oom Slonsie en dit ís lekker om hom hier te hê.
Hy lyk heeltemal anders toe hy darem wel later oor die drumpel van die hut stap. In die lig van die kerse lyk hy ontuis en uit sy plek.
Hy is silwerskoon! Sy grys haartjies is ook sag en netjies gekam. Hy het nie sy baard afgeskeer nie, maar dit lyk sag en netjies. Hulle het vanmiddag glad sy klere gestryk met die swart strykyster wat hulle saamgebring het. Daar skort op hierdie oomblik niks met oom Slonsie nie.
“O! Nou ith oom Thlonthie darem mooi! Nou kan ek op oom the thkoot thit.” Sonder om te wag vir toestemming gaan klouter Martie op sy skoot en druk haar koppie in sy nek.
Hierdie beloning is vir oom Slonsie oorgenoeg. Soos mis voor die son verdwyn sy gramskap en onhandig druk hy die donker koppie teen sy skouer vas.
Hy kyk verleë op in Betsie se oë. Sy glimlag stil met hom en haar oë is sag en baie teer. Sy skep die kos op en stoot sy bord tot voor hom.
“Jy moet nou eers van oom Slonsie se skoot afklim, blommekind. Hy is seker dood van die honger. Netnou, wanneer ons Bybel lees, kan jy weer op sy skoot sit.”
Betsie sien die teerheid in oom Slonsie se oë toe Martie ’n nat soentjie op sy wang druk en sy weet sommer net, oom Slonsie sal van nou af sorg dat Martie gereeld lus sal hê om op sy skoot te sit.
“Ek wens regtig net ons het vanaand ’n bietjie melk gehad.” Lettie skuif haar bord terug en leun versadig agteroor terwyl sy die beker swart koffie optel. “Die kos was heerlik, dankie, Nannie.”
“Ja!
