Netnou kry ek die trekpas.”
“Wat het jy nou eintlik kom doen?”
“Ag, oe, dankie tog!” Sy klap ’n handpalm teen haar voorkop. “Ook maar goed jy is die een met die brein. Daar is al weer salm en kaviaar weg. Ek het die hele kombuis aan die soek. Dis nou nadat ek hulle ore warm gesê het omdat hulle blykbaar met toe oë deur die lewe gaan. Dis die derde keer. Vertel vir my hoe is dit moontlik dat niemand ooit iets sien nie? Toe dreig ek sommer ook dat ek honderd rand aftrek van elkeen se salaris as die goed nie uitkom nie.”
“Ag, nee tog. Maar as dit nie een van die personeellede is nie, en daar is sowaar nie een na wie ek ’n vinger kan wys nie, dan weet ek nie. Waar begin mens soek?”
Ingrid frons. “Vertel my maar, as jy weet.” Sy streep nadenkend ’n denkbeeldige stoffie van die lessenaar af. “Dalk is deel van die probleem dat die koelkamer se deur so om die draai sit. Dis nie so moeilik om ongesiens in en uit te glip nie.”
Sy stof haar fyn vingers teen mekaar af. “Ek het my al suf gedink en stem saam, ons personeel is betroubaar.” Sy haak haar vingers in haar jeans se agtersakke. “So kom gooi tog olie op die stormwaters voor hulle muit en jou gaste nie vanaand kos kry nie.”
Sanita stap vooruit met ’n ongeruste hart, maar ’n onwillekeurige glimlag. Haar allerliefste vriendin is ’n uiters begaafde sjef, wat ook ’n suksesvolle aanlyn-kookskool bedryf, maar haar humeur en haar rooi kop pas bymekaar. Dit verg soms mooi draaie loop om die vrede in die kombuis te bewaar.
Sanita stoot haar kamer se stoepdeure wyd oop en asem die koeler seelug diep in. Die wind het uiteindelik gaan lê, en net ’n seebries roer sag. Sy stap uit op die breë dek, na genoeg aan die buiterand van die dak om te sien hoe die sterre oogknippend in die naghemel wink, maar nie so ver dat die outomatiese veiligheidsligte sal aangaan nie.
Die sagte kussings van ’n diep dekstoel omhels haar tam liggaam toe sy gaan sit, met ’n sug ontspan en diep asemhaal. As sy nou net die vrede van die nag saam met die koeler lug in haar longe kon intrek.
Êrens onder die houtsparre van die dek sit ’n kriek ’n serenade in, en oomblikke later antwoord ’n hele koor doer van die duine se kant af. ’n Rondloperkat beland op die sydek se voorpunt, net daar waar die trappe af strand toe begin. Die ligte flits aan. “Sie jy!” sis sy met wapperende hande. Hy skiet met ’n verskrikte miaau weg. Sy het geen begeerte om in die kring van die lig te wees nie.
Vandat Fourie vanoggend sy hand uitgesteek het om te groet, voel sy asof sy onder ’n vergrootglas is, en iemand enige oomblik gaan sê: “Aha, daar is sy!” Die vrou wat die wêreld so lekker ’n rat voor die oë kan draai.
Toe die ligte weer afskakel, ontspan sy, maar die hoop op innerlike vrede is saam met die kat die donker in. Haar gedagtes pyl soos ’n geleide missiel na Hanko.
Dis nou amper halfeen en net die genadige Vader weet waar haar kind is nadat hy vroegmiddag al op sy motorfiets hier weg is. Sy leun agteroor, hande op die armleunings, skrynerige oë op die donker oor die see gerig.
Dinge het presies ’n jaar na Markus se dood begin uitrafel. Haar kind se seer oor sy pa se ontydige dood sit blykbaar nog baie vlak. Sanita wikkel die rekkie van haar vlegsel af, vroetel die dik string los en waaier haar hare oor haar skouers. Sy ma se onvermoë om hom te help voel soos ’n splinter in ’n oop wond. Sy weet nie hoe ’n mens dit verwyder sonder om net meer seer te veroorsaak nie.
Markus het daardie middag vir die eerste keer op die nuutste toevoeging tot sy uitbreiende vissersvloot uitgegaan, maar wat veronderstel was om net ’n vinnige toetsvaart te wees, het in ’n tragedie geëindig. Hy was ’n ervare seeman en het gedink hulle sal terug wees lank voor ’n voorspelde storm die kus bereik, maar hy het hom misgis met die onvoorspelbaarheid van die Kaapse weer. Die storm het ure vroeër opgedaag as wat oorspronklik verwag is. Die splinternuwe enjin het onklaar geraak. In ’n poging om ’n man te help wat seergekry het, het Markus oorboord geval. Sy liggaam het twee dae later verder teen die kus af uitgespoel.
Sanita leun moeg agteroor. Haar gedagtes kuier nou eenmaal in die verlede, laat sy dan maar daar bly. Sy was skaars uit matriek toe sy met die jong prokureur by wie sy begin werk het, getroud is. Sy het gedink hy sal die gat in haar kan opvul deur vir haar ’n kind te gee. Toe het sy tog lief geword vir die stil man met die sagte hart wat so hard probeer het om háár stukkende hart te help heelmaak.
Hanko was van dag een af sy pa se kind en het die grond aanbid waarop Markus getrap het. Van kleins af wou hy ’n marinebioloog word sodat hy die see, waarvoor sy pa so lief was, kon help bewaar. Sedert die ongeluk het hy dit nog nie weer op die see gewaag nie. Hy praat nie oor Markus nie. Wanneer sy dit doen, stap hy uit die gesprek weg.
Hy haat die see, sê hy.
Die visservloot het sy noodgedwonge verkoop, maar in haar kind se oë was ook dít die verkeerde ding om te doen. Hoe durf sy wat sy pa opgebou en liefgehad het vir ander gee? Dat dit vir haar onmoontlik is om dit te bestuur, het hy met ’n skouerophaling afgemaak. Sy kon altyd iemand gekry het om dit te doen.
Hoe meer sy uit haar eie pyn probeer klim het om hom te help, hoe meer het sý die vyand geword.
’n Hond blaf in die verte. Sanita kom stram orent en wonder of amper sewe-en-dertig as oud beskou kan word. Sy voel klaar oud. Die klamte trek nou al in haar gebeente in.
Sy sluit alles en gaan haal ’n glas water en ’n slaappil.
Dis tyd om tot ruste te kom, al is dit met ’n bietjie chemiese hulp. Hierdie dag het genoeg aan sy eie kwaad gehad. Môre gaan begin met ’n nuwe drag.
Sy was vroeër vanaand in die portaal toe Develcor se mense net ná nege ingestap het. Nou het sy môre op haar nugter maag daardie afspraak rondom die ontbyttafel met die manne met die planne.
Fourie stoot die kat, wat teen sy kaal tone probeer flikflooi, eenkant toe en ontspan eers werklik toe die veiligheidshekke en daarna die deur agter Sanita toegaan. Hy strek sy been om die begin van ’n kramp teen te werk.
Hy sit al hoe lank hier teen die laagte neffens die plankpaadjie af strand toe, te bang om te beweeg. Hoe sy hom misgekyk het terwyl die lig aan was, weet hy nie.
Ondanks die lugreëling in sy kamer op die boonste verdieping, het dit gevoel die mure gaan enige oomblik nader skuif en op hom val. Toe vlug hy die laataandkoelte in, maar steeds voel hy vasgekeer. Dis nie so maklik om ’n mens se gedagtes te ontsnap nie.
Hy beskou homself as ’n gebalanseerde, logies denkende man. Een met sy emosies goed onder beheer soos sy pa, ’n dokter, en sy ma, die wiskundeprofessor, hom geleer het. Lesse wat hom goed te staan gekom het gedurende sy kort huwelik en die opbou van sy loopbaan en onderneming. Maar nou lyk dit asof hy alles vergeet het.
Sanita Els, ofte wel Joubert dan, is die enigste vrou wat hom al ooit die kluts laat kwytraak het, en dit blykbaar steeds kan regkry.
Hy stroop ’n hand oor sy hare, en seesand sif oor hom. Hy proes ergerlik en vee sy hand eers teen sy hemp skoon voor hy die sand van sy gesig af probeer kry.
Die verliefde tiener van destyds kon seker nog verskoon word dat hy katswink geslaan was, maar die man nou meer as twintig jaar later? Hy het tog geweet hy gaan haar hier kry. Meer as die helfte van hulle leeftyd het intussen verbygegaan. Baie water het in die see geloop. Heelwat daarvan was bitter. Nou reageer hy só op die weersiens.
Het hy dan nie die dinge van ’n kind agtergelaat nie? Want dis tog wat hulle was. Kinders. Hy stof sandkorrels van sy
