die bekendstelling doen, en dit word deur die ouer vrou met ’n stywe knikkie van die kop erken. Salome het nie verwag dat haar skoonma haar om die hals sal val nie, maar sy het darem gedink die vrou sal seker ’n skyn van verwelkoming voorhou. Maar Deon se ma wend nie die geringste poging aan om haar ware gevoelens te verberg nie. Sy is ’n mooi vrou in haar vroeë veertigerjare, maar met ’n stywe, strak gesig sonder ’n sweem van ’n glimlag. Toe Salome in die kil blou oë kyk, weet sy dat sy hier ’n vyand het wat nie ’n snars omgee dat almal dit sien nie.
Dan draai haar oë na die meisie langs haar. Hoewel ook dié nie ’n soen van verwelkoming het of selfs net ’n hand van vriendskap na haar uitreik nie, is daar iets in die donker oë van Ria de Ridder wat haar laat vermoed dat die vyandigheid hier nie so sterk is nie. Haar skoonsuster is eerder waaksaam as vyandig, asof sy eers die nuwe bruid van Babilon goed wil deurkyk voordat sy besluit of hulle vriende of vyande sal wees.
Dis weer Calvyn se hand wat vas om haar elmboog vou en wie se stem die ongemaklike, gespanne stilte ná die bekendstelling verbreek: “Laat ons binnegaan. Julle is seker dors.”
Salome voel soos ’n skaap wat weerloos na die slagpale gelei word toe hulle die voordeur nader.
Ook die binnekant van die huis getuig van geld, weelde en atmosfeer, en beklemtoon weer eens dat die herehuis deur geslagte oor baie jare opgebou is. Nêrens is daar ’n teken van moderne meubels te sien nie. Dis egte, swaar antieke meubels wat die binnekant verfraai, en hoewel sy nie juis kennis hiervan het nie, weet sy darem dat dit ’n fortuin is waarop haar oë rus.
Salome is dankbaar om te kan sit, want dit voel vir haar asof almal kan hoor hoe haar hart bons. Sy sit stil eenkant terwyl sy, soos die res, luister na die gesprek tussen Deon en sy ma. Die vrou straal, en dis vir Salome duidelik dat hierdie seun Joey de Ridder se son en maan en sterre is. Sy hang behoorlik aan sy lippe en lag soms heeltemal uitbundig vir sy sêgoed – dieselfde sêgoed wat sy, Salome, aan die begin so amusant gevind het, maar vandag irriteer dit haar skielik. Was Deon maar altyd so kinderagtig? wonder Salome stil. Of het sy die afgelope maande verander? Sy kyk tersluiks na die ander twee. Ria sit ook stil eenkant en luister beleef, maar lyk nie juis geïnteresseerd nie. Calvyn lyk ooglopend verveeld, asof Deon se praatjies hom ook irriteer.
Hy betrap haar oë op hom en ’n frons keep tussen sy wenkbroue. Dan buk hy oor na haar.
“Ek hoop julle het alles afgehandel gekry voordat julle weg is?” sê-vra hy op sy beleefde toon.
“Ja, dankie.”
“Het jy nie moeilikheid by jou werk gekry nie?”
“Nee, ek het gelukkig heelwat verlof gehad.” Dit raak weer stil tussen hulle en Salome soek naarstig na iets om te sê. Gewoonlik kan sy darem ’n redelik intelligente en onderhoudende gesprek voer, maar dis of haar verstand vandag verwater het. “Julle het pragtige antieke meubels,” laat sy dan eindelik hoor.
“Dra jy kennis van antieke meubels?”
“Nee.” Sy bloos. Dit was so ’n onnodige vraag. Hy behoort tog te weet dat antieke meubels nie in haar sfeer val nie. “Maar selfs ’n leek soos ek kan darem iets egs eien wanneer ek dit sien. Is dit alles erfstukke?”
“Net party. Dit was eintlik my ma wat so ’n liefde vir die ou goed gehad en toe met die versameling begin het. Ná haar dood het ek daarmee voortgegaan, want sy het die liefde vir die egte en die tradisieryke in my gekweek. Elke stukkie wat jy in hierdie huis sien, het ’n klein geskiedenis.”
Salome let op dat sy stem heelwat sagter klink en dat ook sy oë die veraf koelte verloor het terwyl hy van sy ma praat. Dan kyk hy na sy stiefma wat nog steeds net oë vir haar eie seun het. “Ma hou nie veel van die ou goed nie, maar gelukkig het Pa gekeer dat dit alles uitgegooi word en deur moderne dinge vervang is. Babilon se herehuis en wat daarin is, is deel van my erfenis, en nie ’n enkele ding sal hieruit verwyder word nie.”
Dis weer die baas van Babilon wat praat, en Salome besef dat hy sy baasskap ook teenoor sy stiefma handhaaf. Joey de Ridder het die reg om solank sy lewe op Babilon aan te bly, maar dit is al. Ook binne die huis is Calvyn se woord wet, en Salome voel opnuut die beklemming op haar toesak.
Dis ’n verligting om eindelik hul kamer aangewys te word en onder haar skoonfamilie se oë weg te kom. Hoewel haar skoonma haar openlik ignoreer asof daar nie so ’n mens bestaan nie, betrap Salome tog soms haar blik onverwags op haar. Elke keer kan sy die uitdrukking daarin so duidelik lees. Hoewel Deon in sy ma se oë net niks verkeerds kan doen nie, is sy beslis hierdie keer nie tevrede met haar seun nie. Maar sy sal dit nie op haar witbroodjie uithaal nie. Salome sal die een wees wat dit sal ontgeld, dit voel sy instinktief aan.
Kort nadat hulle tee gedrink het, vra Calvyn verskoning en verdwyn na buite. Skielik is dit vir Salome asof sy heeltemal alleen agtergelaat is in ’n leeuhok, hoewel dit seker verspot is om te voel dat Calvyn haar in die steek laat. Op stuk van sake het hy nie gehuiwer om sy gevoelens oor sy halfbroer se troue te lug nie. Dit is geen geheim nie dat hy net so gekant teen haar teenwoordigheid hier op Babilon is as die ander twee.
Die res van die teetyd sit sy soos ’n soutpilaar op haar stoel totdat haar skoonsuster eindelik aanbied om haar na haar kamer te vergesel.
“Ek hoop jy is tevrede,” sê Ria toe hulle binnestap, en Salome se mond trek wrang. Wie is sy om kritiek uit te spreek oor die kamer wat haar aangewys is in die deftige herehuis van Babilon? Calvyn sou hulle tog ingelig het oor wie en wat sy is en dat sy – in haar eie woorde – ’n kerkmuis was toe sy met Deon getroud is.
“Dis baie mooi. Baie dankie.” Haar stem is kalm, emosieloos, en die eerste keer beskou Ria haar broer se bruid met meer aandag. Deon se vrou mag alles wees wat Calvyn haar genoem het nadat hy van sy besoek aan die stad teruggekeer het, maar dat sy ’n mooi mensie is en beslis nie voorbarig en opdringerig of kruiperig nie, sal selfs hy nie kan ontken nie.
Ria ervaar skielik die ongewenste drang om haar arms om die skraal skouertjies te slaan en die fyn gestaltetjie ’n oomblik teen haar vas te druk. Sy is self ’n fris meisie, en Salome vertoon nog fyner langs haar. In haar hart kry Ria de Ridder hierdie vroutjie jammer, want sy weet, beter as wat Salome self ooit kan vermoed, wat werklik op haar wag.
Tussen haar skoonma, Calvyn en Deon gaan hierdie mensie fyngemaal word – en dít wens Ria selfs haar grootste vyand nie toe nie. Sy ken hulle so goed, omdat sy self deur die jare heen in hierdie meul was, rond en bont geslinger deur haar stiefma se uiterste snobisme en ongesonde liefde vir haar eie seun. Deon se selfsug en Calvyn se wil van staal … Toe sy jonger was, het sy in opstand gekom, maar mettertyd het sy geleer om nie teen die prikkels te skop nie. Jy maak jouself net seer. Nou aanvaar sy gelate dat haar lewe deur hierdie drie mense se wense en grille beheer word omdat sy op dertigjarige ouderdom reeds geklassifiseer word as ’n oujongnooi vir wie die lewe geen beloftes van vervulling meer inhou nie. As daar nog geheime drome in haar hart oorgebly het, weet net sy daarvan.
Haar oë rus nou op die nuwe familielid, en meteens is sy bly dat Salome na Babilon gekom het. Vir haar beteken aansien en status nie soveel as vir die res van die De Ridders nie, omdat sy ook al daarvoor moes ly en haar offers moes bring. Vir haar is Salome ’n mens – iemand met wie sy vriendskap kan sluit omdat sy vriendskap so nodig het. In hierdie pragtige ou herehuis is daardie soort gevoelens maar skaars. Maar sy sal dit versigtig moet doen, sodat niemand agterkom dat sy nie omgee om met die ongewenste bruid van Deon bevriend te raak nie.
Sy glimlag skielik, en Salome kan die verbasing nie uit haar oë hou nie.
“Welkom op Babilon, Salome. Ek hoop …” Sy swyg vinnig. Sy wou sê: “Ek hoop jy sal baie gelukkig hier wees.” Aangesien sy weet dat dit tog nie moontlik
