het die liggaam in die groot swart lyfsak geplaas, dit toegerits en die draagbaar laat kom. Die liggaam is na die ambulans gedra. Forensies het die swart plastiek en die rooi koord sorgvuldig gemerk en verpak. Die een analis het die metaalverklikker gaan haal en is nou besig om in konsentriese sirkels om die misdaadtoneel te stap, oorfone op die kop.
Die ander een staan by Jamie Keyter. Niemand anders is binne hoorafstand nie. “Ek sweer hy lyk vir my bekend,” sê die analis.
“Obviously. Hy werk saam met jou,” sê Keyter en frons agter die donkerbril.
“Nie hy nie, die slagoffer.”
“Soos in jy ken hom?”
“Nee, nie kén nie. Net weet van …”
“Soos in ’n celebrity?”
“Ek weet net ek het hom al gesien.”
“Dit help fokkol as jy nie weet wáár nie … Dink jy hy’s ’n poliesman?”
Die analis is nou spyt hy het sy mond oopgemaak. “Nee, ek … Miskien is ek verkeerd. Miskien lyk hy net soos iemand wat …”
Die een met die metaalverklikker gaan staan. “Hier’s iets,” sê hy. Dis omtrent drie meter van waar die slagoffer gevind is.
Die ander een vat ’n grafie en klim onderdeur die geel misdaadband. Hy gebruik sy hande om die sand onder die sensor van die verklikker los te maak en versigtig weg te skep. Hy kry eers niks.
“Is jy seker?” vra hy vir sy kollega.
“Daar is definitief iets.”
Veertig sentimeter onder die oppervlak voel hy die metaal. Hy werk met sy vingers om die sand weg te kry. Dan lê dit daar.
“Jis, dis ’n selfoon.”
Hy staan op, gaan haal ’n kwassie uit sy toerustingkas, en kom vee die sand weg, terwyl Jamie Keyter weer die kameraspan nader roep.
“iPhone five, lyk dit my …” sê die ou van Forensies. Hy druk aan ’n knoppie op die foon, maar niks gebeur nie. “Dood soos ’n drol.”
3
Transkripsie van onderhoud: Adv. Susan Peires met mnr. Francois du Toit.
Woensdag 24 Desember. Hugenote Kamers 1604, Koningin Victoriastraat 40, Kaapstad
Klanklêer 1
Adv. Susan Peires (SP): … natuurlik kan jy weier. Dan maak ek net aantekeninge. Maar die opname is ’n veel getrouer rekord, en dit word met presies dieselfde diskresie gehanteer. Ek laat dit transkribeer, wat in elk geval dan dien as notas. Die reëls van privilegie geld in alle gevalle.
Francois du Toit (FdT): Al vat jy nie my saak nie?
SP: Dis reg.
FdT: Wie transkribeer dit?
SP: My sekretaresse, wat ook onderhewig is aan die privilegie.
FdT: Nou goed, neem maar op.
SP: Dankie, meneer Du Toit. Kan jy jou volle name, jou geboortedatum en jou beroep vir die rekord gee?
FdT: Ek is Francois du Toit, gebore op 20 April 1987. Ek is ’n wynboer van die plaas Klein Zegen by Stellenbosch … Uit op die Blaauwklippen-pad.
SP: Jy is nou … sewe-en-twintig?
FdT: Dis reg.
SP: Getroud?
FdT: Ja. Met San … Susanne … Ons het ’n seun van ses weke. Guillaume.
SP: Dankie. Ek verstaan van jou prokureur dat die polisie op die oomblik vir jou wag? Op die plaas?
FdT: Ja …
SP: En jy soek advies oor hoe om die saak te hanteer?
FdT: Ja.
SP: Waarmee hou die polisie se ondersoek verband?
FdT: Gustav … my prokureur … Het hy nie vir jou gesê nie?
SP: Ek het afgelei dit is ernstig, maar ek het vir meneer Kemp gevra om nie detail te gee nie. Ek verkies om dit van die kliënt self te hoor.
FdT: Dit is … dit hou verband met die moord op Ernst Richter.
SP: Die ou wat vermis was? Die Alibi-man?
FdT: Dis reg.
SP: En jy is betrokke daarby?
FdT: Die polisie sou seker nie … Ek is jammer. Dit … Dis ’n lang storie … Ek moet die hele ding vir jou … Asseblief.
SP: Ek sien … Meneer Du Toit, voor ons verder gaan, kom ek gee jou die toespraak wat ek vir alle kliënte gee. Ek is nou al agt-en-twintig jaar lank ’n advokaat, en in dié tyd het ek meer as tweehonderd mense in kriminele sake verteenwoordig. Moord, manslag, verkragting, bedrog, noem maar op. My advies is altyd dieselfde, en die ervaring het oor en oor gewys dis goeie advies: Jy hoef nie met my eerlik te wees nie, maar dit maak uiteindelik my taak heelwat makliker. Ek oordeel …
FdT: Ek is van plan om eerlik …
SP: Laat ek net eers klaarmaak, asseblief. Ek is nie hier om jou te oordeel nie, ek is hier om te verseker dat jy die beste regsverteenwoordiging kry wat ek kan bied. Ek glo onwrikbaar in ’n regstelsel waar ’n beskuldigde onskuldig is tot die teendeel bo redelike twyfel bewys is deur die staat. Een van my grootste verantwoordelikhede is om die standaard vir redelike twyfel so hoog moontlik te stel. Ek het al sake aanvaar waar die kliënt vir my gesê het hy is skuldig, en ek het net so hard vir hom geveg as dié wat hul onskuld bepleit. Want die stelsel kan net werk as ons almal gelyk is voor die wet. En ek glo in die stelsel. Dus, ek gee nie om of jy skuldig is nie …
FdT: (Onhoorbaar.)
SP: Asseblief, meneer Du Toit …
FdT: Noem my Francois …
SP: Nee, ek gaan jou meneer Du Toit noem. Ons is nie vriende nie, ons is advokaat en kliënt. Dit is ’n amptelike, professionele verhouding, waarvoor jy baie geld gaan betaal. En waar ek my afstand en objektiwiteit moet behou. Ek wou sê, ek gee nie om of jy onskuldig is nie. Dit sal geen verskil maak aan my toewyding of die gehalte van my werk nie. Ek doen my absolute bes, want dit is waarvoor jy betaal. Ek kan jou nie dwing om met my eerlik te wees nie, maar ek wil graag vir jou die implikasies uitstippel. Versweë inligting het ’n manier om uit te kom. Nie altyd nie, maar dikwels. En wanneer dit op ’n onsimpatieke tydstip uitkom, kan dit jou verdediging onberekenbare skade aandoen. Ek kan net in terme van my rol verantwoordelikheid neem vir dit wat ek weet. Ek kan net jou saak bou en jou verdediging hanteer op grond van wat jy met my deel. As dit jou keuse is om ’n fiktiewe weergawe aan my voor te lê, het ek nie ’n keuse nie, ek moet daarmee werk. Maar na my mening, en gegrond op my ervaring, het dit feitlik nooit ’n positiewe invloed nie. In kort, meneer Du Toit, hoe eerliker jy met my is, hoe beter is ons kans om jou uit die tronk te hou. Verstaan jy dit?
FdT:
