nie. Hel, hy verstaan self nie wat met hom aangaan nie.
Hy het gedink hy en Natalie kan ’n bietjie uitgaan, ’n bietjie vry en wanneer hy haar uit sy gestel het, kan hy na die volgende girl beweeg.
Maar toe soen hy haar, en sy soen hom terug, en nou is niks meer eenvoudig nie.
Hy steek in sy spore vas. Sy het hom teruggesoen. Maak nie saak wat sy gesê het nie, sy het hom teruggesoen. Hy begin draf in die rigting van die kleedkamers. Die res van die gym sal moet wag.
5
Met haar hart in haar keel maak Natalie haar voordeur oop. Francois is betyds. Sy het nogal gewonder of hy sou opdaag en nie dalk intussen terug Johannesburg toe is nie.
“Hallo,” groet sy met ’n bewerige glimlag.
“Dag, Sus,” glimlag hy en oorhandig ’n kleinerige boks aan haar.
Sy kyk verbaas af.
“Foto’s,” sê hy. “Ek het vir myself afdrukke gemaak, so jy kan dié maar hou. Ek kon al die jare na hulle kyk. Jy het ons ouers nooit geken nie, ek hoop die foto’s help om jou iets van hulle te wys.”
Natalie sluk aan die knop in haar keel. “Dankie. Ek sal vanaand hierdeur kyk. Ek kon vir ons ’n afspraak kry by die maatskaplike werker en wil nie laat wees nie.”
Sy sit die boks op die tafel in die voorportaal en stap uit. Francois vat haar aan die arm.
“Is jy oukei? Ek kan my indink watse skok dit vir jou moet wees. ’n Wildvreemde man klop aan jou deur en sê hy is jou broer.”
Natalie knik en kyk op na hom. “Jy’t ook groen oë.”
Hy glimlag. “Skynbaar ons ma s’n.” Hy lig sy hand en streel oor haar wang. “Jy lyk baie na haar. Wanneer jy na die foto’s kyk, sal jy sien.”
Natalie knip-knip teen die klammigheid in haar oë.
“Kom hier,” prewel Francois en trek haar in sy arms.
En dit voel so natuurlik. Dis asof sy hom ken en sy geur bekend is. Sy lag en gee hom ’n druk voordat sy omdraai.
“Kom ons ry. Ek wil baie graag meer weet.”
“Ons ry sommer met my motor.” Francois maak die hekkie vir haar oop.
Sy stap glimlaggend uit en kyk op. Haar asem slaan weg. Aan die oorkant van die pad staan Neethling langs sy motor: arms gevou, sy oë verskuil agter ’n donkerbril. Dit lyk asof hy van die gym af kom, want hy het ’n paar tekkies aan, ’n gymbroek en ’n T-hemp wat styf om sy gespierde bolyf span. Haar hart slaan sommer bollemakiesie.
Natalie kreun hardop. Dis nie moeilik om te raai wat hy dink nie.
“Verskoon my,” sê sy vir Francois en met ’n vinnige kyk op en af in die straat, draf sy na die oorkant.
“Neethling . . .”
“Jy kon maar reguit vir my gesê het daar is ’n ander ou in jou lewe,” sê hy deur stywe lippe. “En jy beskuldig my dat ek al om die ander week ’n ander girl het. Ten minste het ek nie twee op een slag nie. Weet hy jy soen ander ouens?” vra hy in ’n harde stemtoon.
Natalie voel hoe ’n gloed teen haar wange opstoot.
“Ek kan verduidelik,” probeer sy weer. “Hy is my . . .”
Neethling ignoreer haar en klim terug in sy motor. “Dis nie nodig nie. Jy het gesê jou lewe is deurmekaar, ek het net nie geweet dit beteken daar is iemand anders in jou lewe nie.”
Toe ry hy weg.
Ontsteld, vies, stap Natalie terug na Francois wat in sy motor sit en wag. As Neethling so vinnig sulke simpel afleidings wil maak en haar nie kans gee om te verduidelik nie, kan sy niks daaraan doen nie. Wat het hy buitendien hier kom maak?
Sy probeer die dowwe seer in haar binneste ignoreer en klim by Francois in die motor.
“Als oukei?” vra hy.
Sy knik. “Ja wat, kom ons ry.”
Hoekom sal alles nie oukei wees nie? Sy het tog self besluit sy wil niks met Neethling te doen hê nie en het dit ook vir hom gesê. Hoekom is sy nou ontsteld?
Toe sy en Francois laatmiddag voor haar huis stilhou, sit en wag Amelie en klein Christo in haar motor voor in die straat.
“Dis Amelie,” sê Natalie en beduie na haar vriendin wat vir hulle wuif.
“Die een wat saam met jou in die weeshuis was?” vra Francois terwyl hulle uitklim.
“Einste. Sy weet ons was vandag daar en het so ’n halfuur gelede vir my ’n SMS gestuur om te vra wanneer ek by die huis is. Sy is net so opgewonde soos ek.”
“En net so skepties oor my?” glimlag Francois.
“O ja,” lag Natalie.
Amelie kom nadergestap. “Ek gaan nie inkom nie, Nats. Chris het al die vuur aangesteek, maar ek moes net eers kom hoor wat julle kon uitvind. Hallo, ek is Amelie,” sê sy alles in een asem en steek haar hand uit na Francois toe.
Klein Christo steek sy armpies uit na Natalie. “Nats, Nats!” roep hy opgewonde. Sy lig die wriemelende lyfie hoog in die lug voordat sy hom styf teen haar vasdruk.
Francois neem Amelie se hand. “Francois Olivier.” Hy buk af en soen haar wang.
“Mmm, ’n charmer,” lag Amelie.
“Dít het ek ook vandag agtergekom,” vertel Natalie met Christo op haar heup. “Sy sjarme het beslis daartoe bygedra dat ons antwoorde op die meeste van ons vrae kon kry. Alleen sou ek beslis nie die hele tyd so nice gewees het nie.”
Sy kyk na Francois. “Sjoe, ek weet eintlik nie waar om te begin nie.”
Francois sit sy hand om Natalie se skouer. “Ons is beslis broer en suster, ons het vandag bevestiging daarvan gekry. Ons geboortesertifikate bevestig dit deels, maar die spoor wat die huidige maatskaplike werker gevolg het, het haar teruggelei tot by die persoon wat destyds verantwoordelik was om ons uit te plaas. Natalie sê sy het al vir jou vertel ons was veronderstel om in dieselfde weeshuis te wees. Niemand is seker waar die fout ingesluip het nie. Ek onthou net hoe ek my sussie gesoek het, en niemand kon vir my sê waar sy is nie.”
Amelie se oë blink van die trane. “Dis verskriklik hartseer.”
“Ek kon self na haar begin soek toe ek eers werk. Ek en die maatskaplike werker het min of meer op dieselfde oomblik na mekaar uitgereik. En nou het ek my sus opgespoor. Ek hoop jy glo my?” vra hy vir Amelie.
“Al was ek hoe skepties, het jy Nats se groen oë. Julle lyk na mekaar.” Amelie kyk op haar horlosie en vat klein Christo by Natalie. “Ek wil so graag lank gesels, maar nou moet ek spore maak, anders kry ek raas,” sê sy.
“Asof jou man ooit met jou sal raas,” lag Natalie.
“Ek
