sou in elk geval nie ’n mantilla gedra het nie, al het ek ook jou uitnodiging aangeneem, Conzalo,” antwoord sy. “Maar dit is nie die rede waarom ek jou uitnodiging van die hand wys nie. Ek vertrek môreoggend nog voor sewe-uur na Oporto, gevolglik moet ek vanaand al my persoonlike besittings inpak vir die reis. Ek sal julle na vandag dus nie weer sien nie, tensy julle my in Suid-Afrika met ’n besoek vereer.”
Daar is iets vreemds, byna soos ’n bekommerde trek, op Conzalo se gesig wat Rina nie kan peil nie. Tog is sy stem kalm en bedaard toe hy sê: “Jy is nog glad nie sterk genoeg om so ver te bestuur nie, Rina. Oporto lê nie hier agter die bult nie.”
“Ek sal heeltemal genoeg geleentheid vind om te rus,” sê sy ongeërg. “Ek behoort eenuur in Santarém te wees. Daar sal ek ’n uur of wat vertoef voordat ek die reis na Coimbra voortsit. As ek Woensdagmôre vroeg van Coimbra af vertrek, behoort ek so twee-uur se kant in Oporto te wees.”
“Hoe lank gaan jy in Oporto vertoef?” kom dit, nog steeds bedaard, van die marquês.
“Niks langer as drie weke nie.”
Sy groet ook die marquesa, Loreta en Alvaro met die hand en bedank hulle vir hul vriendelike belangstelling tydens haar onlangse siekte.
Maar toe sy Conzalo wil groet, sê hy so ewe: “Ek sal jou weer sien voordat jy vertrek, menina. Laat my toe om jou na jou motor te vergesel.” Hy hou die motordeur vir haar oop en sê ietwat afgetrokke: “Ry tog asseblief versigtig, Rina . . . Adeus, menina.”
“Tot siens, Conzalo,” glimlag sy, hoewel haar hart swaar en seer voel. Sy wuif vriendelik met haar hand na die agterblywendes, dan ry die wit Jaguar by die groot hek uit.
Conzalo is nou opvallend stil en afgetrokke, maar die res van die geselskap maak asof hulle nie eens daarvan bewus is nie. Dit is vir hulle geen geheim meer nie dat hy Rina bemin met ’n liefde wat maar een keer in ’n mens se lewe voorkom. Maar soos hulle Conzalo ken, weet hulle dat hy die stryd om Rina se hand te verower nie maklik gewonne sal gee nie.
By die hotel aangekom, verklee Rina haar vinnig in ’n geblomde somerrok. Daarna begin sy haastig inpak. Sy besef dat sy haar besig sal moet hou sodat haar swerwende gedagtes nie na verbode terrein kan dwaal nie. Die marquês is nie vir haar bedoel nie en dit moet haar wederstrewige hart nou eenmaal verstaan.
Maar hoe Rina ook al probeer, haar gedagtes bly wegdwaal na Conzalo en Loreta. Die aand met die bal, besluit sy, sal hul verlowing seker aangekondig word; daarom dat die bal vir haar ouers net so belangrik sal wees as wat dit vir die De Valcadas is. Ja, dis nooit anders nie. Ook maar goed dat sy nie hier sal wees om te sien hoe hy hom aan ’n ander meisie verbind nie, die toekomstige marquesa De Valcada . . . Nee, dit sal te veel selfbeheersing van haar verg.
Die volgende môre is sy vroeg uit die vere. Alles verloop volgens plan en tien voor sewe dra die portier haar tasse na haar motor wat voor die hotel staan. In ’n koel somerrok en wit laehaksandale geklee, volg sy die portier na buite. In die hoofingang van die hotel loop sy byna vas teen Conzalo wat lank en breed soos ’n standbeeld in die deur staan.
“Bom dia, pequena!” groet hy haar verras, hoewel effens afgetrokke, en neem terselfdertyd die motorsleutels uit haar hand.
“Môre, Conzalo,” antwoord sy, ietwat uit die veld geslaan. “Ek het nie verwag om jou hier te sien nie.”
Hy kyk haar aan asof sy ’n onsinnigheid kwytgeraak het. “Ek het jou gister gesê dat ek jou weer sal sien voordat jy vertrek,” herinner hy haar. “Kom, die portier wag om jou tasse in die motor te laai. Het jy al ontbyt geëet?”
Sy skud haar goudblonde kop. “Nog nie. Ek sal maar langs die pad iets koop en dit sommerso in die ry eet . . .”
“O nee, jy gaan dit nie doen nie,” voeg hy haar bedaard toe onderwyl hy die motordeur vir die portier oopsluit. “Jy gaan eers ’n behoorlike ontbyt eet voordat jy daardie lang motorreis aanpak; trouens, jy gaan nou saam met my ontbyt nuttig.”
“Maar ek kan nie, Conzalo, ek sal te laat in Santarém aankom!”
“Toemaar, ek sal sorg dat jy betyds by jou bestemming opdaag, menina,” verseker hy haar en sluit weer die motordeur, nadat haar bagasie ingelaai is. Hy stop die portier ’n fooitjie in die hand, neem Rina se arm en lei haar sonder meer na sy eie motor wat aan die oorkant van die straat staan.
“Nou goed, ek aanvaar jou woord,” gee sy toe. “Maar waarheen neem jy my, en waar gaan ons eet?”
“Jy sal sien sodra ons daar aankom,” antwoord hy ontwykend. “Moenie vrees nie, ek gaan jou nie ontvoer nie. Ek neem nooit iets met geweld nie, as hierdie versekering jou sal gerusstel. Ek neem jou slegs na ’n plek waar jy ten minste ’n ordentlike ontbyt sal kan eet en waar ons ’n rukkie sal kan gesels sonder om gesteur te word.”
“Maar ons kan nie tyd met gesels verkwis nie . . .”
“Het jy gehoor wat ek jou flussies belowe het?”
“O, nou ja, goed dan, doen wat jy wil, Conzalo de Valcada. Maar ek waarsku jou, die duiwel gaan jou haal as ek laat in Santarém aankom.”
“Dit sal ek verhoed,” glimlag hy sonder om sy blik ’n oomblik van die pad af te neem. “Maar net so terloops, het jy hierdie oulike rokkie ook spesiaal vir die reis na Santarém en Coimbra gekoop?”
Rina bloos openlik, onbewus daarvan dat Conzalo haar dophou.
“Nee,” sê sy sag, “dit is sommer ’n ou en lank vergete rok wat ek gisteraand tussen my ander klere ontdek het.”
“Ek hoop jy ontdek nog meer sulke oulike rokkies tussen jou ander tabberds, menina,” sê hy met ’n skewe glimlaggie. “Sulke lank vergete rokke vlei jou nogal regtig.”
“Dis nie nodig om jou ware mening oor my met komplimente te kamoefleer nie, Conzalo,” antwoord sy effens snipperig. “Ek weet presies wat jy van my dink en wat jou mening van my is. Jy kan dus maar reguit sê: ‘Jy lyk nou, na my mening, meer na ’n respektabele dame, Rina.’ Dit is tog immers wat jy gedink het.”
“Ek het nie geweet jy kan gedagtes lees nie, menina,” terg hy met ’n glimlaggie.
“Nee, ek kan nie gedagtes lees nie,” sê sy. “Maar ek ken jou al so goed dat ek soms kan raai wat jy dink; veral wanneer dit met my kleredrag in verband staan.”
Hierdie beskuldiging laat Conzalo ineens saggies lag. Hulle ry deur ’n sierlik geboogde ingang, waarvan die twee hoë ysterhekke oopstaan. ’n Netjiese betonpad kronkel tussen hoë sierbome en struike teen ’n rotsagtige koppie uit. Eindelik hou hulle stil voor ’n fabelagtige ou kasteel wat op die kruin van die koppie geleë is. Aan die linkerkant van die kolossale gebou skiet ’n yslike, ronde toring van die grond af op, vier verdiepings hoog, met ’n koepelvormige dak. Aan die regterkant is twee ewe hoë vierkantige torings, elk met ’n getande muur om die dak. Langs die sierlike, indrukwekkende hoofingang van die gebou pryk twee kleiner, seskantige torings, ook met koepelvormige dakke maar drie verdiepings hoog. Die res van die kolossale gebou bestaan uit twee verdiepings. Daar is geen balkonne nie, slegs die een ry vensters bokant die ander.
Hierdie kasteel lyk vir haar byna soos die castelo van Pena in Sintra, net baie groter. So ’n fabelagtige, indrukwekkende gebou het sy nog nooit in haar lewe gesien nie, nie eens in ’n rolprent nie.
“Dit . . . dit lyk soos ’n castelo, Conzalo,”
