kyk Rina die man langs haar stil aan. Toe vra sy baie sag: “Waarom het jy my na jou castelo gebring, Conzalo?”
“Omdat dit die enigste plek is waar jy hierdie tyd van die oggend ’n ordentlike ontbyt sal kry. My moeder het die kok spesiaal opdrag gegee om vir ons ’n vroeë ontbyt gereed te hê. Want sien, ons het gister al geweet dat jy vanoggend sonder ontbyt in die pad gaan val. Geen hotel bedien hul gaste met ontbyt hierdie tyd van die oggend nie.”
Hy klim uit die motor en maak die ander deur vir haar oop. Rina het geen ander keuse as om maar sy voorbeeld te volg en ook uit te klim nie. Met ’n onpeilbare blik beskou sy die fabelagtige castelo, terwyl dit deur haar gedagtes flits dat Loreta eersdaags meesteres van hierdie indrukwekkende plek gaan wees.
Maar sy slaan haar gedagtes dadelik hok en vra sag: “Woon jy en jou ma alleen in hierdie kolossale castelo?”
“Ja, op die oomblik woon ons alleen, pequena,” antwoord hy bedaard. “Maar dit sal nou nie meer lank wees nie, dan bring ek my eie marquesa na my castelo.” Sy oë begin meteens ondeund vonkel. “Daarna sal die twaalf kinders volg. Maar hulle sal nie elf dogters en een seun wees, soos jy in die hospitaal voorspel het nie; hulle sal elf seuns en een dogter wees.”
So, dan was ek in die kol, dink Rina met ’n pynflits in haar oë; dan is die bal ter ere van sy verlowing aan Loreta. Daar is ’n ontsettende brandpyn in haar hart, maar sy slaag wonderbaarlik daarin om met ’n glimlag te sê: “Wel, ek wens jou alle voorspoed toe met jou twaalf kinders, Conzalo. Maar ek vrees jy sal ’n klokkie om elkeen se nek moet bind, want hulle sal elke dag soek raak tussen al hierdie bome en struike.”
“Hulle sal in elk geval nie verder as die hek kan gaan nie,” glimlag hy saam.
“Dis wat jy dink. Jou elf seuns sal bo-oor die heining klouter en waarskynlik nog hul sussie ook saamsleep.”
“Nee, dit sal hulle nooit regkry nie, Rina,” verseker hy haar met ’n glimlaggie. “As jong seun het ek dikwels oor die hoë heining probeer klim, maar dit ’n onbegonne taak gevind. By die hek sal hulle ook nie kan uitglip nie, want daar is gedurigdeur ’n wag om dit oop en toe te maak. Nee, die De Valcadakleingoed sal hier op die castelo se terrein heeltemal veilig wees, al is hulle ook ’n onmoontlike klomp. Maar kom, laat ons eers gaan eet, menina. Daarna sal ek jou vertel wat ek en my moeder in verband met jou reis na Santarém en Coimbra besluit het.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
