is werklik die enigste mens in hierdie gesin teenoor wie Magriet gemaklik voel en van wie sy hou – hoewel dit vreemd is, omdat die twee niggies teenoorgesteldes is in hul uiteenlopende soort lewe, asook wat geaardheid betref. Thero is ’n bedorwe brokkie en kan soms onmoontlik selfsugtig, eiesinnig en hardkoppig wees. Sy openbaar alte dikwels die kenmerkende eienskappe van die verveelde rykmansdogter wat sy is, ’n jong meisie van drie en twintig wat die woordjie “nee” nie ken nie en dit ongeërg uit haar pad stoot as dit miskien in haar pad kom. Tog is sy die enigste in die gesin wat Magriet nie met ’n ek-is-beter-as-jy-houding behandel nie.
Magriet is seker as sy en hierdie niggie die geleentheid gehad het om mekaar onder natuurliker omstandighede te ken, hulle groot maats kon gewees het. Dis asof sy soms die gevoel kry dat daar meer diepte in Thero skuil as wat ’n mens vermoed en dat die goeie in haar maar net doodgesmoor word deur al die rykdom wat haar omring en die te gemaklike lewe wat sy lei.
En dan, natuurlik, kan Thero die gaafste mens ter wêreld wees as sy al haar sjarme aanskakel. Sy kan ook net so onaangenaam wees as sy in een van haar onweersbuie is …
“Magriet! A, my hoogmoedige niggie het haar werklik verwerdig om weer ’n slag te kom kuier!”
Sy sê dit op so ’n manier dat Magriet moet lag en protesteer: “Ag, toe nou, Thero! Moenie my kom wysmaak dat jy die arme Magriet se geselskap so gemis het nie. Jou gesig is al so bekend in die sosiale rubrieke soos die naam van die koerant op die voorblad.”
Thero kyk haar egter ’n oomblik ernstig aan en sê dan sag: “Ek het jou tog gemis, Magriet, of jy dit nou wil glo of nie.” Dan glimlag sy weer, maar dis asof daar ’n skaduwee in die mooi oë agterbly. “Hoe gaan dit met oom Jan en tannie Marie?”
Magriet weet Thero vra dit nie net uit blote beleefdheid soos haar ma nie. Daar is werklike belangstelling in haar stem. Die twee meisies se oë ontmoet en albei weet dat daar nog ’n vraag tussen hulle hang – ’n vraag wat Thero nooit in woorde sal uiter nie, veral nie in haar ma se teenwoordigheid nie.
“Wel, het my ma jou toe al vertel?” vra Thero vinnig en Magriet kyk belangstellend op. Dan was haar vermoede reg. Dit is nie sommer net ’n vriendelike uitnodiging vir ’n koppie tee hierdie nie.
“Nog nie. Ek het gewag dat jy eers moet kom.” Estelle van Zyl draai nou na Magriet asof sy die een of ander vergadering toespreek.
“Magriet, Thero se gesondheid is die afgelope tyd nie na wense nie …”
Magriet kyk nou met meer aandag na haar niggie en is verbaas dat sy nie sommer met die eerste oogopslag die verandering in Thero opgemerk het nie. Miskien is dit te wyte aan die feit dat sy, soos altyd, so kunstig gegrimeer is dat daar op haar gesig geen merkbare verandering sigbaar is nie. Tog is dit nou vir Magriet duidelik dat Thero ontsettend maer is, te maer om gesond te wees. Dan is daar ook ’n senuweeagtigheid in haar bewegings, ’n ontwyking in haar oë wat verraai dat alles nie pluis is nie.
“Ek is jammer om dit te hoor, Thero,” sê Magriet met opregte spyt in haar stem. “Wat is die probleem?”
Thero lag weer, maar dit klink onnatuurlik, te traak-my-nieagtig.
“Ipekonders! My ma en pa is op hol –”
“Nie net ons nie, Thero,” val haar ma haar in die rede. “Dokter Venter …”
“Dokter Venter! Sy uitspraak moet sy rekening regverdig!” sê haar dogter smalend en die ouer vrou frons.
“Johan Venter is ’n huisvriend van ons, Thero. Hy sal nooit so iets doen om –”
“Toemaar, Ma,” val Thero haar openlik verveeld in die rede en vervolg dan verduidelikend teenoor Magriet: “Om tot die punt te kom, Magriet: ou dokter Venter het my aangeraai om na ’n hospitaaltjie van die een of ander ou eksentrieke kluisenaarsdokter daar doer in die Drakensberge te gaan. Hy dink die wêreld van hom – wat my natuurlik dronkslaan. Want as hy dan so wonderlik is, wat soek hy daar in ’n verlate ou hospitaaltjie? In elk geval, voorlopig moet ek nou net gaan om sy mening ook te kry. Ek sal hoogstens ’n paar dae uit en tuis wees.”
“En waar pas ek in?” vra Magriet reguit.
Thero glimlag lig spottend. “Dis oulik van jou om so gou te snap dat jy ook in die prentjie kom. Jy moet natuurlik saam met my gaan.”
“Saam met jou gaan?” Magriet kyk haar fronsend aan. “Hoekom? Jy is tog gewoond aan alleen rondry, en as dit net vir ’n paar dae is …”
Thero se gesig raak onpeilbaar en Magriet bly sit. Sy kan hierdie versoek nie begryp nie. Dis tog nie dat Thero ’n pieperige ou meisietjie is nie – sy is haar hele lewe lank gewoond om te kom en te gaan soos sy wil en is meestal alleen.
Dis Thero se ma wat weer eerste praat. “Dis vir my en oom Dirk onmoontlik om haar te vergesel,” sê sy. “Oom Dirk kan nie nou wegkom van die werk af nie en daar is ’n paar sosiale verpligtinge wat ek onmoontlik nou op die nippertjie kan afstel.”
Ja, natuurlik, dink Magriet met haar blik op Thero se uitdrukkinglose gesig. Oom Dirk se sakeonderneming en tant Estelle se sosiale verpligtinge is van veel meer belang as hul enigste kind se gesondheid. Dit is nie die eerste keer dat sy hierdie ryk niggie van haar diep jammer kry nie. Sy het alles wat geld kan koop, behalwe die dinge wat werklik saak maak – opregte liefde en belangstelling van die mense wat die naaste aan haar staan. Sy weet dat Thero se ouers wel bekommerd oor haar is, maar nie dermate dat hulle hul program vir haar sal verander nie.
“Ek verstaan,” sê sy en die twee meisies se oë ontmoet in woordelose begrip.
“Dus is dit net jy wat oorbly om saam met my te gaan. Sal jy, Magriet? Asseblief?”
Verbeel sy haar of pleit Thero by haar? ’n Vlugtige oomblik het haar stem gespanne, amper nederig smekend, geklink. “Ek sal die saak natuurlik eers met my ouers moet bespreek,” antwoord Magriet so saaklik moontlik. “Daar is ook my werk …”
Tant Estelle tree tussenbeide. “Daaroor hoef jy jou nie te bekommer nie. Jy sal jou salaris soos gewoonlik kry.”
Thero se mond trek weer smalend hoewel sy haar oë vinnig met haar syagtige wimpers bedek. Magriet kyk ook vinnig op haar hande af, terwyl sy wonder of hierdie vrou dan nie in staat is om aan enigiets anders behalwe geld te dink nie.
“Ek dink nie Magriet het aan die geld gedink nie, Ma,” hoor sy Thero met ’n hardheid in haar stem sê. Dan kyk sy na Magriet. “Natuurlik begryp ek dat jy eers met jou ouers daaroor wil praat, maar laat my net so gou moontlik weet wat jou besluit is, asseblief. Ons sal net ’n paar dae weg wees.”
’n Motordeur klap buite toe en Estelle van Zyl staan op. “Dis seker oom Dirk. Verskoon my, ek moet hom net ’n dringende boodskap gee.”
Toe die twee meisies alleen is, kyk hulle mekaar eers ’n oomblik in stilte aan, en dan vra Magriet sommer reguit: “Is jy bang om te gaan, Thero?”
Daar gaan ’n ligte siddering deur die skraal gestalte en net ’n vlugtige oomblik is daar vrees in die blou oë. Dan gooi sy haar blonde hare terug oor haar skouers en trek haar gesig op ’n geamuseerde plooi.
“Jy is verspot. Waarvoor sal ek bang wees? Daar skort niks met my nie – nie werklik nie. Ek het bloot ingewillig om hierdie kluisenaarsdokter te gaan spreek net om ’n end aan die gesanik te kry. Dit sal hul gewete sus as ek by die dokter was. Maar ek gaan nie alleen nie,”
