Soos dit vir haar lyk, is sy van plan om tot dagbreek so vol te hou.
Ná ’n paar halfhartige pogings om haar oor te haal om bed toe te gaan, stap Magriet teen twaalfuur beslis op haar af en fluister dringend: “Ek gaan nou bed toe en as jy nie binne tien minute ook daar is nie, gaan ek môre terug huis toe en kan jy sien kom klaar.”
Sy wag nie op ’n antwoord nie, maar met ’n vriendelike maar besliste goeienag aan almal stap sy deur toe.
Op daardie oomblik kom ’n man wat sowat ’n halfuur gelede binnegekom het, uit die skaduwee uit sy stoel orent en hy en Magriet bereik die deur tegelykertyd. Sy aarsel en kyk na hom op toe hy beleef vir haar wag. Sy gesig is egter in die skaduwee gehul en al indruk wat sy van hom kry, is dat hy ’n hele ent langer as sy is.
Met haar bekommerde gedagtes nog by Thero, merk sy net terloops op dat hy met die trap afgaan en in ’n groot swart motor klim. Dis asof daar iets vaag bekends aan die motor is, maar sy slaan nie verder ag daarop nie.
Tot haar grootste verligting en ook heimlike verbasing is sy skaars in die bed of Thero maak haar verskyning.
“Tevrede, broeis hen?” vra Thero spottend vanuit haar kamerdeur.
“Nag, Thero,” is al wat Magriet hierop antwoord.
Dis asof sy skielik skaam word oor haar houding. “O! E … nag, Magriet. Sien jou môre.”
Nie een van die twee meisies verwys die volgende oggend na die gebeure van die vorige aand nie. Magriet het net een keer na haar niggie gekyk en toe self agter die stuurwiel ingeskuif. Thero het nie geprotesteer nie, en dit laat Magriet se kommer verdiep. Sy lyk regtig siek vanoggend en dis ook geen wonder nie. Ná al daardie drankies en bedompige sigaretrook en wilde danspassies tot middernag ná ’n vermoeiende dag sal elke mens die volgende oggend sleg lyk. Wat nog te sê as jy ’n siek mens is.
Ná ’n paar uur se ry in doodse stilte, begin hulle die berge met mening klim. Dis Thero wat die stilte nukkerig verbreek.
“Liewe hemel, is die man besete om ’n hospitaal hier te bou? Dis seker ’n plek vir kranksinniges!”
“Moenie laf wees nie, Thero. Ek dink dis nogal ’n ideale omgewing vir ’n hospitaal. Dis afgesonder, stil en rustig …”
“O, behoede my! Jy klink soos ou dokter Venter! Ek sal óf van my verstand af raak, óf doodgaan as ek in hierdie verlatenheid moet bly.”
“Regtig, Thero –” begin Magriet halfhartig. Dan val sy haarself egter geesdriftig in die rede: “O, kyk! Is dit nie pragtig nie? Kyk!”
Hulle het om ’n draai in die pad gekom en skielik doem die wit geboue van die hospitaal voor hulle op. Dis omring deur hoë, lowergroen bome en ruie struike. Dis werklik ’n pragtige toneel, en selfs Thero is verplig om onwillig te erken: “Hm. Nogal ’n luukse tronk, moet ek sê.”
“Tronk?” Magriet lag. “Dis die laaste ding waarmee ek dit sal vergelyk. Ek sal liewer sê dit lyk soos ’n luukse vakansieoord in die berge.”
“Dit is nie. Dit is ’n tronk, en ek sê vir jou nou al, hier gaan ek nie bly nie! Dis dan kilometers van die beskawing af!”
Miskien juis die rede hoekom dit hier gebou is, dink Magriet, maar sy bewaar die swye. Sy kan haar maar gereed maak vir moeilikheid. Thero is weer in een van haar koppige, onmoontlike buie.
Hulle ry deur die groot hek waaroor die woord Abendruhe in ’n boog aangebring is. Dit ontlok ’n “dit klink na doodgaan” van Thero.
’n Paar minute later word hulle deur ’n vriendelike meisie in verpleegstersuniform ontvang – die eerste teken dat hierdie pragtige plek in die berge eintlik ’n hospitaal is. Hulle sit egter skaars, of ’n binnedeur gaan oop en ’n lang man in die wit baadjie van ’n dokter maak sy verskyning.
Iets trek in Magriet saam. Terwyl die vreemdeling nader stap, raak sy oortuig daarvan dat dit nie hul eerste ontmoeting is nie. Dis die man wat sy gisteraand by die deur van die motel raakgeloop het. Die een wat in die swart motor weggery het.
Dan staan hy voor hulle.
“Goeiemôre. Ek is dokter Emile Fraser. Jy is vyf minute laat.”
2
Sy oë is op Magriet gerig asof hy haar as die skuldige beskou.
Sy stamel effens onbeholpe: “Ek is jammer. Ons het ’n bietjie laat opgestaan en die bergpas …”
Sy swyg toe sy wenkbroue veelbetekenend lig en sy voel hoe die bloed ’n tweede keer deur haar wange spoel. Sy blik sê duidelik: Ek weet presies hoekom julle so laat opgestaan het. Jy hoef nie flou verskonings by my te kom aanvoer nie.
Dit lyk asof hy Thero nog nie eens raakgesien het nie en vir dié dametjie is dit ’n rare ondervinding. Gewoonlik is dit sy wat eerste die aandag trek. Hoewel sy nog voor haar aankoms hier reeds besluit het dat sy niks van hierdie kluisenaarsdokter gaan hou nie, staan dit haar nou glad nie aan dat sy blykbaar nie indruk op hom maak nie.
“O, dokter Fraser! Aangename kennis!” sê sy nou met haar aanloklikste glimlag en Magriet se oë rek effens terwyl sy vinnig na haar kyk. Thero se slegte luim van ’n paar minute gelede het soos mis voor die son verdwyn.
Hy kyk Thero nou die eerste keer reguit aan en Magriet hou hom fyn dop, maar wag vergeefs op die bekende tekens van bewondering. Tot haar verbasing bly sy gesig uitdrukkingloos en sy wonder effens geamuseerd of hy al so ’n kluisenaar geword het dat hy nie eens meer ’n asemrowende mooi vrou kan herken wanneer hy een sien nie!
“Ek weet nog nie wie is wie om die bekendstelling te sekondeer nie,” merk hy droog op en ’n oomblik is selfs Thero ’n bietjie van stryk gebring. ’n Ietsie van die sjarme verdwyn uit haar glimlag.
“Hoe nalatig van ons! Ek is Thero van Zyl en dit is my niggie, Magriet Marais, wat my vergesel.”
“Dan is jy die pasiënt?”
Thero lag vrolik. “So verneem ek!”
“Jy voel nie soos een nie?”
’n Fyn fronsie het tussen haar wenkbroue verskyn. Sy hou niks daarvan om oor haar gesondheid te praat nie en die man se kort-af, saaklike houding staan haar glad nie aan nie.
“Dis sommer my ouers se verbeelding en ou dokter Venter …”
“Dokter Venter is ’n kollega wie se opinie ek respekteer.”
Magriet snak effens na asem en moet dan haastig ’n glimlag bedwing. Teen hierdie man gaan Thero haar vasloop, dis nou nie altemit nie! Die tweede keer binne die bestek van ’n paar minute is die rykmansdogter op haar plek gesit.
Thero klink beslis minder joviaal toe sy sê: “Wel, dis mý gesondheid en ék behoort darem seker te weet of daar werklik iets ernstigs skort, nie waar nie?”
“Nie noodwendig nie,” is die koel antwoord. “Maar as jy dan so oortuig is daarvan dat jy niks makeer nie, wat kom soek jy hier? Jy het mos dan nie my hulp nodig nie. Ek is net beskikbaar vir mense wat werklik siek is en gehelp wil wees. Goeiemôre, dames!”
Hy draai sonder meer om en hierdie keer het selfs
