om hom koel te antwoord: “Ja, dokter. Hoe snaaks dit ook al mag klink, ek is ook trots – maar nie ten koste van ’n ander se lewe nie.”
Sy wenkbroue lig.
“Dit klink na ’n beskuldiging, juffrou. Wat presies bedoel jy?”
“Dit lyk my, dokter, dat jy en Thero nie so danig trots is as wat julle kinderagtig is nie. Ek is beslis nie van plan om my tyd hier te mors solank dit julle twee gaan neem om volwasse grootmense te word nie.”
Sy bewe van woede toe sy vinnig aanstap deur toe en dink roekeloos by haarself: Na die dinges met jou, dokter Emile Fraser! Ek het genoeg sonde met Thero dat ek nog van jou kaf ook moet sluk!
Dan versteen sy in haar spore toe sy lag skielik agter haar opklink.
“Bravo! Dan het jy dit tog in jou as jy net ver genoeg gedryf word!” Hy loop tot by haar en sê sonder om haar kans te gee om van haar verbasing te herstel: “Hierdie tyd van die aand gaan ek gewoonlik ’n ent stap. Jy kan saamkom, dan kan ons die geval van jou niggie bespreek.”
Magriet laat haar weglei met sy hand stewig om haar elmboog gevou. Sy voel swak van verligting. Haar bravade van ’n paar sekondes gelede het haar totaal verlaat en sy raak yskoud by die gedagte daaraan dat sy hierdie man werklik in sy gesig as kinderagtig en onvolwasse bestempel het. Sy moes seker van lotjie getik gewees het om so iets te kon waag. En tog lyk dit asof hy nou baie vriendeliker en meer tegemoetkomend teenoor haar is. Hy is beslis nie ’n man wat ’n mens maklik sal verstaan nie, besluit sy.
Hulle stap gemaklik langs mekaar teen die bergpaadjie uit, en toe hulle eindelik ’n plek bereik waar die bergstroom tussen welige varings en varkblomme deur na benede murmel, gooi hy sy sakdoek oor ’n omgevalle boomstomp oop en bied haar die sitplek aan. Hy gaan twee tree verder gemaklik teen ’n ander boomstam leun, vra dan onverwags, en byna terloops: “Rook jy nie?”
“Nee. Het nog nooit.”
“Dis ’n uitsondering om ’n jong meisie aan te tref wat nie rook nie.”
Dit klink asof hy haar nie glo nie. Sy kan amper lees wat in sy gedagtes omgaan. As sy kans sien om met vreemde mans tot middernag in ’n motel langs die pad jolyt te hou, kan sy seker maar rook ook. Sy frons. Sy is seker hierdie man het ’n heeltemal verkeerde indruk van haar gevorm. Wel, laat hom dink wat hy wil. Sy het tog niks met hom te doen nie.
“Ek sou seker maar ook gerook het as ek dit kon bekostig het,” antwoord sy kil, “maar ek is ’n werkende meisie wat met ’n kantoorsalaris moet deurkom.”
Hy lyk eerlik verbaas en haar frons verdiep. Sou hy onder die indruk verkeer dat sy, nes haar ryk niggie, haar dae in ledigheid deurbring? Dit hinder haar meteens dat hierdie man so ’n wanindruk van haar moet hê.
“Maar ons het nie gekom om oor my te praat nie. Jy wou Thero se geval met my bespreek.”
Hy gee weer een van sy rare glimlaggies.
“Ek wou eintlik ’n idee van my pasiënt se agtergrond vorm, maar deur jou vertelling het ek ’n baie raak prentjie gekry – ook van haar. Wat makeer jou niggie? Waaroor kla sy?”
“Dis juis die ding. Ek weet nie. Sy kla nooit nie. Sy praat nooit dat sy siek of sleg voel nie – lag dit net altyd weg. Tog weet ek dat daar iets moet skort. Het jy nie ’n verslag van dokter Venter gekry nie?”
“Ja, maar hy kon my maar net sy indrukke meedeel. Jou niggie wou hom nog nooit toelaat om haar deeglik te ondersoek nie. Hoekom is jy die een wat haar moes vergesel?”
“Haar ouers is op die oomblik te besig met allerlei verpligtinge.”
“Kan ’n ouer ooit te besig wees om tyd vir sy eie kind af te knyp?”
Magriet is verleë en ontsteld oor die reguit vraag. “Ek … dis moeilik om te verduidelik –”
“Jy hoef nie. Ek weet presies wat die posisie is,” val hy haar stameling in die rede. “Ek ken die soort mense wat die Van Zyls is.”
Sy kyk hom koel aan. Magriet is ’n lojale mens. Al stem sy ook met hierdie man saam oor sy indruk van die Van Zyls, is dit nogtans haar familie van wie hy praat.
“Al wat daardie soort het, is te veel geld,” gaan hy egter ongestoord voort. “Neem jy dit weg, het hulle dikwels nie eens genoeg gesonde verstand oor nie en meestal nie eens goeie maniere nie.”
Magriet wil eers lag. Hy is ’n mooi een om van goeie maniere te praat! Maar werklik, hy lug darem sy mening te reguit! Haar stem is nou ysig: “Maar selfs sulke mense raak siek en het hulp nodig.”
Daar kom ’n lig van goedkeuring in sy oë, maar Magriet sien dit nie raak nie. Sy is te ontstoke.
“’n Mens kan net iemand help wat gehelp wil wees, juffrou Marais. Hoe laat het jou niggie verlede nag gaan slaap?”
“’n Paar minute ná my.”
“En dit was bitter laat. Gans te laat vir ’n siek mens. Geen wonder dat julle vanoggend nie kon opkom nie. Jy behoort beter te weet as om jou niggie nog voor te gaan in so ’n slegte voorbeeld terwyl jy weet dat sy nie gesond is nie.”
Magriet gluur hom behoorlik aan.
“Wat bedoel jy, dokter?” Dis duidelik dat hy dink dis sy wat gisteraand se jolyt in die motel begin het en dat Thero toe maar moes bly om haar ontwil.
Hy gee haar egter nie kans om te verduidelik nie. “Ek het julle ’n hele rukkie gesit en dophou. Jy kan my niks vertel nie!”
Sy gaan staan vierkant voor hom. “Luister ’n bietjie hier, dokter Fraser! Ek was bitter teen gisteraand se dinge gekant. Ek het my bes gedoen om Thero vroeg daar weg te kry sodat sy ’n goeie nagrus kan kry, maar sy wou nie luister nie!”
“As jy geen beheer oor jou niggie het nie, waarom het jy dan saamgekom? Dit het ook nie vir my gelyk asof jy so vreeslik baie moeite gedoen het om haar daar weg te kry nie. Inteendeel, jy was die hele aand besig, en sommer druk besig, om met wildvreemde mans te dans! Of was hulle almal ou kennisse?” vra hy openlik sarkasties.
“Nee, natuurlik nie, maar …” antwoord sy boos, en swyg dan. Wat sal dit help om hom te probeer oortuig? Hy glo wat hy wil en basta!
“En nou, nadat julle albei jul bes gedoen het om julself en mekaar graf toe te help, kom julle na my toe en verwag dat ek ’n towerstaffie moet swaai en die pasiënt gesond moet maak sodat julle weer môreaand jolyt kan gaan hou!”
“Dokter!” Magriet kan die woedende bewing van haar liggaam nie beheer nie. Op hierdie oomblik stem sy volkome met Thero saam. Hierdie man is ’n onbeskofte, ongemanierde buffel!
Hy strek ook nou sy rug reguit en kyk op haar neer vanuit die hoogte sonder ’n flikkering van ’n ooglid.
“Ek is jammer, juffrou, maar my diens is net vir mense wat hul gesondheid sal oppas wanneer hulle dit weer teruggewen het. Vir mense wat besef dat gesondheid ’n genadegawe is wat gewaardeer moet word. Ek is nie van plan om my tyd te mors op iemand wat dit weer net so sal gaan verspil in die najaag van roekelose en doellose plesiersug nie. Dit kan jy self ter harte neem en ook aan jou niggie oordra.”
Magriet besef dat as sy nie op hierdie oomblik uit hierdie man se geselskap
