“Nie solank hulle saam met my koffie drink nie.” Hy was dadelik verlief en verlore.
“Jy staan nie te sterk op beginsels nie?” het sy gepols. “Of soek jy jou meisies nog rein soos lenteblomme? Mens kry hulle nie juis meer nie. En onthou net dat selfs lelies in ’n modderige vlei groei.”
Sy het hom raak opgesom. Hy is ’n normale man met normale behoeftes, maar uiteindelik sou hy graag ’n vrou wou hê wat net aan hom behoort. “Jy praat asof ek dosyne meisies het,” het hy ontwyk.
Hy kon nie ontken dat die woordespel opwindend is nie. En tot hede vanaand is Emaline vir hom die opwindendste skepsel op twee bene.
“Is ek dalk besig om in iemand se slaai te krap?” het sy uitgevis en met ’n laggie bygevoeg: “Lenteblomslaai?”
“Nee, jy krap in niemand se slaai nie.”
Dit, dan, is hoe hulle vriendskap sowat tien maande gelede begin het. ’n Vriendskap wat rondgolf soos die branders van ’n onstuimige oseaan: die een oomblik heftige meningsverskil, die volgende oomblik heftige vergifnis. Sy is uiters temperamenteel. Hy besef dat hulle altyd saam ’n onrustige lewe sal hê, veral omdat sy nooit as kind geleer het om haar emosies te beteuel nie. Sy ouers, aan die ander kant, was redelik streng maar gelykmatig.
De Wet weet dat hy ’n teenwig nodig het en wonder dikwels of hy dalk daarin sal kan slaag om Emaline te verander na ’n meer flegmatiese mens. Nee, seker nie. Sy sal bly wat sy is. Daarom was hy so bly toe Madie stad toe kom. Hy het gereken dat hy lekker by haar sal kan uitpraat, raad vra, soms net daar gaan sit en ontspan as dinge saam met Emaline te woelig en ontstemmend raak. Maar nou het Madeleine de Koker mos nuwer, geleerder vriende. Tja.
“Ekskuus?” vra Emaline.
“Nee, ek praat nie.”
“Weer ’n keer hardop gedink? Sê jy tja omdat ek nie vir jou roosterbrood met spek en eiers het nie? My liewe De Wet, ek is nie onwillig nie. Maar geen huishouding het vandag meer reserwevoorraad nie. In die eerste plek is hier nie vars brood in die huis nie, en in die tweede en derde plek is hier nie spek en eiers in die huis nie.”
“Wat is hier?”
“Ek.” Sy gly op sy skoot neer, en sy arms vou om haar en trek haar styf teen hom aan.
Hy vergeet voorlopig van die hongerpyne. As ’n man sy eie kos moet maak en nie geld vir uiteet het nie, skeep jy jouself af en oorleef op ongesonde lekkernye. Juis daarom het hy gedink, en sy ma het ook so gedink, dat hy pal by Madie sal eet en maandeliks ’n bydrae tot die koskas maak.
Verbrande laaistokvent wat sy pad daar aan ’t afsny is. Met sy bril soos Oupa Uil en sy kastig deftige kleertjies. Nog vyf jaar, en hy begin bles word, dit wys reeds. Dit kon De Wet met ’n enkele lang blik vasstel.
“Nou ja dan,” sug Emaline toe dit blyk dat sy aandag effens wegdwaal, “as jy nog nie lus genoeg vir my is nie, moet ek seker toegewings maak. Hier is nog van vanmiddag se oorskietkos in die louoond.”
“Gee maar,” stem hy dankbaar in terwyl hy dink aan sy ma se opgewarmde oorskietkos, die korrelrige rys, jong aartappeltjies, lamstjops, groenbone met botter en witpeper.
“Kom,” sê sy, duidelik trots op haar ingewing. “As die pad na jou hart dan deur jou maag moet loop …”
In die wanordelike kombuis lei sy hom stoof toe. Sy oorhandig ’n mes en vurk en trek die louoond oop. Hy kyk verwagtend: Daar staan ’n onbedekte bak met ’n stukkie verdroogde tjou-tjou wat vroeër in die dag dalk macaroni-kaas was.
“Aan die ander kant,” besluit hy en lê die mes en vurk verskonend op die tafel neer, “dalk liewer soen en druk. Ek is tog nie ’n klip nie.”
“Maak op jou mind of ek doen dit vir jou,” vererg sy haar. “Vat my dan uit vir ete,” bits sy verder. “Jy’s gedurig honger, en te suinig om iets te spandeer.”
“Maar ek kan nie elke aand … ek bedoel, ek verlang ook soms na huislikheid.”
Dit moes hy nie gesê het nie. Sy lag honend, veral omdat hy so ietwat bedremmeld daar uitsien. “Ag shame, baby. Ons het ongelukkig ook nie babakos in die huis nie, anders het ek dit vir jou gevoer.”
“Ag, loop,” vat hy self ook vlam. “Wat is so danig verkeerd daaraan as ’n man in die kombuis snuffel?”
“Vir jou inligting, ek is óók honger. Ek is ’n werkende girl. Maar nee, niemand dink ooit daaraan nie.”
Dis op die punt om te vra of haar vrye ma dan nie kos maak nie, maar hy weerhou hom.
Boos los sy hom alleen en hy hoor ’n deur iewers in die huis dawerend klap. Weer dieselfde ou patroon: Sy word kwaad, hy gaan vrede maak. Sy probeer hom sagmaak, hy bied weerstand. Sy jaag hom weg … hy kom weer, na ’n dag of twee of vyf.
Dat Emaline Kemper sy behae sowel as sy kruis is, kan hy nie ontken nie. Alleen sit hy in die Kempers se oopplankombuis en nadink. Onvermydelik sirkel sy gedagtes maar weer na Madie: Hy het gereken noudat sy hier is, sal die rusies met Emaline hom nie meer so ontstel nie. Hy sal van ’n woedende Emaline af altyd na Madie toe gaan, alles by haar bieg, en sy sou hom troos en onthaal totdat hy die rusie vergeet.
En nou?
Na alles wat hulle Vermeulens vir haar gedoen het … Maar nee, hy durf nie so dink nie. Wat het Madie nie alles vir hulle beteken nie? Altyd gereed om iets vir iemand te doen, nooit ’n klag oor haar lot as weeskind nie. As almal te traag is om van die televisie weg te breek, is dit Madie wat sê: “Sit maar, ek sal tee maak.” As almal naweke nog lê, selfs sy ma, hoor ’n mens vir Madie neurie waar sy haar week se persoonlike wasgoedjies aan ’t uitspoel is.
Snaaks genoeg, hy kan vanaand ook nie eintlik aan haar as Madie dink nie. Sy het so volwasse gelyk, so vreemd gehandel. Vanaand is sy Madeleine, soos die onderwysers en haar familie haar noem. Vir hulle almal, vir sy ouers veral. Hoe kan sy ooit dink dat hulle haar nie regtig wou gehad het nie?
Oplaas besluit hy: Vanaand gaan hy nie eerste vrede maak nie. Hy is moeg daarvan om Emaline te pamperlang en op te hemel. Hy is ook moeg om teen haar driftige natuur te veg. Sy probeer al hierdie maande nog om hom in die bed te kry, en dit druis teen sy manlike natuur in om haar te weerstaan. Is dit waarom hy uitweë soos kos en eetgoed soek om die intense spanning te verbreek, die helse stryd? En waarom konformeer hy nie maar net, soos geliefdes oor die hele wêreld heen nie?
Is dit ’n geval dat hy sy opvoeding gestand wil doen? Maar sy ouers is verstandige mense, en hulle weet van die lewe. Hulle sal hom nie veroordeel as hy planne maak om saam met Emaline in te trek nie. Saam sal hulle twee net-net ’n woonstel kan bekostig.
Moeg vir die vrae in sy eie gemoed, vir die ewigdurende worsteling, staan hy sonder onnodige bohaai op en verlaat die huis. Vir seker loer Emaline hom deur die venster agterna. Of het sy genoeg ander ouens wat sal kom as sy haar vingers klap, as sy die foon optel en bel?
Hy loop na sy motor, klim in en skakel aan. Net voordat hy ry, gebeur die onverwagte: Die voordeur vlieg oop en Emaline kom die paadjie afgesnel. Sy ruk die passasiersdeur oop en voordat hy hom kom kry, is sy langs hom op die kussing, teen hom, en sy pluk sy kop nader en soen hom oor sy hele gesig.
Sy huil, kom hy agter, en dit laat hom verteder; hy skakel die motor af en hou haar vas.
“Kom,”
