sodat sy kan aangaan en dan kan jy jou soos ’n verliefde skoolseuntjie gedra. My magtie, mannetjie, jy is al twee en twintig!” Stefaans is sommer kwaad en Katrien kry lekker tot in haar siel.
Faan kyk vinnig na Katrien, wat elke woord gehoor het, en kyk dan vererg en tog effe verleë weg. Hy gee egter die balie vir Danie toe dié verbykom.
“Vat solank hierdie een, ek wil net gou die ander balie ook kry.” Hy is ongemaklik en vererg hom toe Danie fyntjies vir Katrien oogknip.
Die vleis is nog lekker vars en die heerlike reuk van kos hang oor die kamp. Helena skitter in haar afwesigheid as daar kos gemaak of gewerk word en Aletta vind dit geensins vreemd nie. Sy bedien haar hand en voet, maar Martha brom onderlangs: “Dis glad nie ’n goeie voorbeeld vir Martie en Annie nie, Katrien. Ons sal ons meisiekinders sommer van die eerste dag af moet laat werk op hierdie trek. Hulle twee gaan van vanaand af die skottelgoed was,” sê sy beslis.
“Hulle kom help darem, tannie Martha, ons het hulle reg grootgemaak. Dis darem nie nodig dat hulle dit alleen moet doen nie.” Katrien klink so moederlik dat Martha haar kop skud en haar ’n vinnige drukkie gee.
Faan is ’n bietjie skaam om Helena sommer dadelik weer op te eis en Braam sit styf langs haar teen die tyd dat Faan ’n plek soek om te gaan sit en eet. Helena weet seker teen hierdie tyd dat Karl nie getroud is nie, want sy loer kort-kort onderlangs na hom en fladder haar lang wimpers. Karl kom dit blykbaar nie agter nie, want hy gesels met Dirk en Gert en beduie met sy groot hande dat die spiere op sy boarms bult.
Toe hulle klaar geëet het en die vrouens elkeen haar skottelgoed begin bymekaarmaak, sien Katrien hoe Helena nader aan Karl slenter. Sy kyk vinnig na Faan, wat oorgehaal soos ’n resiesperd staan vir enige opening om nader aan die bron van lig te kom.
“Ek het nie gisteraand gehoor wat jou naam is nie,” sê Helena toe sy voor Karl kom staan en pruil haar onderlippie.
“Karl Liebenberg,” sê Karl en staan ’n bietjie weg sodat sy ook in die kring kan kom.
Dis ook Faan se opening en hy skuif vinnig tot langs Helena met sy beker koffie in sy hand. Karl maak van die geleentheid gebruik om homself te verskoon en stap weg.
Katrien is vreemd stil en verskoon haar vroegaand. Die kleintjies slaap al en sy kan die lamp opsteek. Onder uit haar bladsak haal sy haar dagboekie. Sy ruik aan die leer en die bekendheid daarvan maak haar rustig en tevrede.
Sy glimlag by haarself toe sy die eerste inskrywing ses jaar gelede lees. Hoe kinderlik en naïef was sy nie toe nog nie. Sy het vir haar dagboek ’n naam gegee, want dit was vir haar makliker om só daarmee te kommunikeer. Sy stut die boek op haar opgetrekte knie.
4 Augustus 1895
Annabelle,
Ek is so dankbaar dat jy ook kon saamkom, anders sou dit baie eensaam gewees het.
Jy weet seker al dat ek vreeslik teleurgesteld is dat Helena ook op hierdie trek is. Diep in my hart het ek seker maar gehoop dat daar anderkant nie iemand soos sy sou wees nie, hulle sê mos daar is nie eintlik vrouens nie. Dalk sou hy dan met my getrou het.
Ek het hom so oneindig lief, van die eerste dag dat ek hom gesien het. Hy is die aantreklikste man en al die ander meisies dink ook so.
Gelukkig het ek nog vir Annie, Mia en Pollie en natuurlik vir ou Daan. Hy is ’n dierbare broer en vriend. ’n Beter pa as oom Stefaans sou ek ook nie kon kry nie. Ek is lelik om te kla. Dan is daar nog Karl ook, hy is soos ’n tweede pa, net jonger.
Ek sal eenvoudig moet leer om hierdie liefde vir Faan uit my binneste te sny, maar ek weet nie hoe nie.
Jy is die enigste een wat my geheim met my deel, Annabelle, en dis al geleentheid wat ek het om dit soms uit te haal en net daarna te kyk.
Nag, Annabelle.
2
Die lewe neem ’n vaste patroon aan. Hulle trek reg wes sodat hulle by die Modderrivier kan kom. Teen die rivier langs sal daar geen probleme met water wees nie. Die Modderrivier sluit by die Grootrivier aan en hulle sal dus rivierlangs kan trek tot by Duitswes se grens.
Die osse word soveel moontlik gespaar. Hulle trek drie dae en staan dan ’n dag oor, sodat die diere ordentlik kan vreet en rus. Dit gaan ’n moordende tog wees en dis beter om stadig te begin as om halfpad tot stilstand gedwing te word.
Tien dae nadat hulle uit Winburg weg is, kom hulle by die Modderrivier. Die rivierlopie is maar dun, maar daar is water vir die diere en volop gras. Hulle het vroeg uitgespan en die mans is meer baldadig as die diere.
Die volgende oggend hoef hulle nie donker op te staan nie en almal is uitgerus en uitgelate toe die sonnetjie milddadig skyn en die beddegoed buite oopgehang kan word.
Katrien neurie saggies terwyl sy die groot skottel deeg met haar vuiste bydam. Sy moet bak vandag. Danie het al vir haar ’n lekker groot vuur en ’n gat gemaak waarin sy die brode kan sit.
By ’n opstal het hulle gister botter, vars melk en groente gekoop. Danie het die opstal gewaar en haar kom roep en hulle twee is sommer te perd soontoe sodat die waens nie hoef uit te draai nie. Martha en Aletta het hulle bestellings ook gegee en Katrien-hulle het soos pakdonkies gelyk toe hulle by die kamp aankom.
“Ek gaan darem sleg word van hierdie niksdoenery,” sê Katrien vir Kobie toe sy die skottel deeg toemaak en agter in die wa gaan sit om te rys.
“Ja, ons sal nie weet wat om te doen as ons nou weer ’n hele huishouding het nie.” Kobie druk die deeg rond in haar skottel en vou dit in die kniekombersie toe.
“Ek wil nie hê Martie moet eendag ’n swak huisvrou wees nie. Ons sal haar en Annie moet betrek by die bakkery en kokery ook.” Martha loer vinnig oor haar skouer na Helena wat eenkant sit en borduur met ’n onvergenoegde trek op haar gesig.
Die tweeling kom rem aan Katrien se rok vir iets om te eet en Katrien stap wa toe om vir hulle koekies en droëvrugte te kry.
Faan en Braam kom sak geselsend op die kampstoeltjies neer en Martha gooi vir hulle koffie in sonder om te vra. Daar kom skielik lewe in Helena en sy drentel nader.
“Kry ek nie ook ’n bietjie tee nie, Ma?” vra sy en gaan sit tussen Braam en Faan.
Aletta staan op en gaan maak vir haar tee en dit laat Martha weer hewig frons. Braam moet tog nie so simpel wees om dié vroumens te vat nie. Gelukkig is hy nie so aantreklik soos Faan nie, dink Martha en kyk vies na haar spruit wat nou die ene sjarme is. Sy gaan sowaar vir Braam onterf as hy sit en slaap en toelaat dat iemand anders vir Katrien onder sy neus wegraap.
“Waar is die seuns?” vra Martha vir niemand in die besonder nie.
“Hulle twee is teen die rivier op, Ma,” sê Braam. Piet en Gertjie het mekaar sommer die eerste dag gevind en hulle is sedertdien soos Annie en Martie altyd bymekaar.
Helena drink haar tee klaar en gee haar koppie vir Braam aan om te gaan neersit. Faan is dadelik op sy voete en hou sy hand na haar uit.
“Kom stap saam, dan wys ek vir jou die rivier,” sê hy en gee haar een van daardie skewe glimlaggies vol belofte.
“Ek gaan net gou ’n sambreel haal,” sê sy. Faan grinnik tevrede en kyk uitdagend na Braam.
