Hy knik en stap na hulle wa toe. Toe hy terugkom, hou hy sy hand na Katrien uit.
“Kom stap saam, Ma soek ’n bietjie water,” sê hy.
“Nee, man, ek het geknie,” stribbel sy teë, maar haar oë volg Helena en Faan wat nou agter die bosse verdwyn.
“Ons sal nie lank weg wees nie,” sê Braam en trek haar aan haar hand op.
Katrien meet die son met haar oë en besef dat sy darem nog ’n uur het voordat sy die deeg hoef af te knie.
“Kobie, sal jy na die kinders kyk?” vra sy en Kobie beduie dat dit reg is.
Katrien voel die lewenslus deur haar are bruis en hardloop laggend vooruit net om van haar energie ontslae te raak. Braam storm agter haar aan, vang haar aan haar hand en hou haar laggend terug.
“Waarheen is jy so haastig?” vra hy en kyk af in die skoon, onskuldige gesiggie wat nou so vrolik is.
“Dis sommer net lekker om weer te kan hardloop en die wind in jou gesig te kan voel,” lag Katrien.
Helena gil skielik hoog en benoud en Braam los haar hand en hardloop in die rigting van die geluid. Faan se skaterlag slaan teen die kranse vas en die angstigheid in Katrien se binneste verdamp vinnig terwyl sy ook agter Braam aanhardloop.
Toe hulle om die bosse kom, is die prentjie voor hulle so komieklik dat Katrien haar kieste moet vasbyt om dit nie ook uit te skater van die lag nie. Faan probeer ’n druipnat Helena optel, sy moet op ’n klip gegly het en het pens en pootjies in die water beland.
Braam en Katrien loop vinnig nader terwyl Faan Helena versigtig op die grond neersit. Sy ruk haar los uit sy arms wat haar nog stut en haar stem is hoog en histeries.
“Los my, jou ongepoetste ding! Hoe durf jy vir my staan en lag?” snou sy hom toe.
“Ek is jammer, maar dit was so snaaks!” Die Liebenbergs is ongeneeslike terggeeste en Faan kan met die beste wil in die wêreld nie die lag keer wat in hom opborrel nie.
Helena se lippe trek ’n dun lyn en sy stap kop in die lug weg terwyl haar moeselienrokkie styf aan haar vol rondings vasklou.
“Katrien, gaan haal gou ’n handdoek,” beveel Faan en draf agter Helena aan.
Katrien draai om en stap terug na die waens toe, maar sy moet hard sluk aan die verontwaardiging wat nou kookpunt in haar binneste bereik. Helena stap met kort, versigtige treetjies en Katrien kom met die handdoek aan net toe Helena by die waens is. Sy gee die handdoek aan terwyl die lag vir die druipnat, verontwaardigde meisie in haar opborrel.
Helena gryp die handdoek uit haar hande en sonder ’n woord van dank gaan klim sy in die wa en ruk die watent met geweld toe.
“Waar draai jy so lank?” Faan kyk vies na Katrien asof dit háár skuld is dat hy nou in onguns by Helena is.
Katrien kyk verbaas na Faan en moet skielik sluk aan die trane wat in haar keel brand. In haar binneste is daar ’n verlatenheid soos die eerste paar dae wat sy op Kommetjie was.
“Wat is dit nou?” vra Karl en kom haastig nader.
“Helena het in die water geval, maar Katrien vat ure om vir haar ’n handdoek te bring,” sê Faan vererg en gee vir Katrien ’n vuil kyk.
“Maar jy kan dit mos self doen, Katrien het haar mos nie in die water gegooi nie,” sê Karl kortaf. Katrien kyk dankbaar na hom en hy frons liggies toe hy die blink trane in haar mooi groen oë sien wat so helder afsteek teen haar donkerbruin hare.
Sy kyk Faan verslae agterna toe hy omdraai en wegstap.
“Nee, man, vir wat sal jy nou oor so iets huil? Gee hom ’n opstopper soos jy destyds met ou Daan gemaak het,” sê Karl ongevoelig en kyk verbaas na die mondjie wat liggies bewe.
“Ag, ek huil glad nie. Ek gaan na my brood kyk.” Katrien draai vinnig om en ontsnap, dankbaar vir die verskoning.
Die dae se rus het almal goed gedoen en teen die aand is hulle lus vir ’n bietjie plesier.
Katrien het haar hare gewas en laat dit los hang. Sy trek vir haar een van haar nuwer rokkies aan wat sag om haar lyf vou. Sy gaan haar nie deur Helena laat afskrik nie en ook nie deur Faan nie, besluit sy.
Na ete trek die seuns ’n bokseil oop. Danie gaan haal sy kitaar en Gert bring sy konsertina. Klein Gertjie kom ook al heel goed reg met die konsertina, en daar is dus niks fout met die musiek nie. Braam het Faan voorgespring en vir Helena gevra. Die grootmense dans ook almal terwyl die jongeres in vervoering sit en kyk.
Faan se oë is die hele tyd op Helena, wat hom nog straf oor vanoggend se storie en hom blatant ignoreer. Katrien probeer dieper in die skaduwees inskuif toe sy besef dat hy haar nie gaan vra om te dans nie en net wag dat die musiek moet ophou sodat hy vir Helena kan vra.
Stefaans, wat uit die ligkol van die vuur sit, sien die verlate trek op Katrien se gesig en sug liggies.
“En as Pa nou so sug?” vra Karl en kyk verbaas na sy pa.
“Gaan dans jy met Katrien. Kyk net hoe verleë lyk die arme ding. Ek wens Faan wil grootword en trou sodat hy tot ruste kan kom.” Stefaans klink omgekrap.
“Dis darem nie Faan se skuld dat Katrien nog al die jare so ’n bietjie verlief is op hom nie. Dit sal oorwaai, alle kinders gaan deur sulke fases,” sê Karl en kyk nadenkend na Katrien se gesiggie in die vlamme se flikkerlig.
“Katrien is een van die dae negentien, Karl, so oud soos jou ma was toe ons getroud is. Katrien is al van haar tiende jaar, toe haar ouers dood is, ’n grootmens,” sê Stefaans sag en half verwytend. “En ons klomp Liebenbergs het haar kinderlewe van haar gesteel met al die verantwoordelikhede wat ons op haar twee skouertjies gelaai het. Die Vader weet, elke keer wat ek haar sien, kan ek my nie indink wat ons ooit sonder haar sou gedoen het nie. En dan wens ek so dat dit anders kon gewees het en dat sy ’n vol en gelukkige kinderlewe kon gehad het.” Stefaans beduie met sy kop na Katrien om Karl weer aan sy versoek te herinner en Karl staan met ’n grinnik op.
“Ja, die man wat haar wil hê, sal vir Pa en Daan moet kom ouers vra. Dalk sal hy nog by Pa verbykom, maar ek weet nie so lekker van ou Daan nie.” Hy lag en stap dan nader aan die ligkring van die vuur.
Toe Katrien die hand op haar skouer voel, kyk sy vinnig op.
“Sal jy ’n kans vat en met my probeer?” vra Karl en hou sy hand na haar uit.
“Dankie, Karl,” sê sy sag en daar is ’n hartseer trek om haar mond toe sy opstaan en in sy arms skuif.
“Vir wat?” vra hy verbaas.
“Omdat jy jou oor my ontferm,” sê sy en haar oë is groot en eerlik toe sy opkyk na hom.
“Dis ’n plesier om met jou te dans, Katrien, jy dans heerlik. Het Kittie Swanepoel jou geleer?” vra hy tergend.
“Wat weet jy van Kittie Swanepoel?” vra sy verbaas.
“Ek het gehoor toe jy vir tannie Martha en Kobie vertel het. Ek dink Kittie Swanepoel het vir jou en Danie meer dinge geleer as wat ek en Faan geken het,” terg hy en Katrien lag vrolik, sodat haar seer en vernedering vinnig op die
