beweeg nader aan die houtheining. Duke gee ’n hoë skree-runnik soos ’n kwaai kat. Hy trek sy ore plat en storm op mnr. Ignus af. Die jong onderwysstudent spring behendig weg.
“Hier’s Lucky Luke!” roep van die graadaggies toe hulle Robert sien.
“Nou sal ons sien of hy regtig ’n horse whisperer is,” brom Itec, die graadagt wat dié jaar geskiedenis gemaak het deur sy eie rekenaar, skootrekenaar en iPad skool toe te bring.
Robert kyk na die seuns teen die muur en op die strooibale. “Kan julle almal net vir my sit en stilbly? Niemand moet praat of hulle hande beweeg nie.”
Hy neem ’n los halter wat oor een van die staldeure hang. Die plaas raak stil, behalwe vir die voëls se getjirp, ’n koei wat iewers sag bulk en ’n skaap se geblêr. Robert voel hoe ’n kalmte om hom hang soos ’n winterkombers. Hy kyk na Duke. Die hings maak of hy Robert nie sien nie. Hy stap na sy staldeur en kap-kap daarteen met sy voorpoot.
Robert klim deur die houtheining en stap nader. Dan gaan staan hy botstil en swaai die halter liggies heen en weer in sy een hand. Hy draai sy rug skuins weg van Duke af en gee ’n tree weg. Die hings laat sak sy kop en blaas op die grond. Een van die graadagts trek sy asem in. Robert beweeg nie; hy staan rustig en kyk nie vir Duke nie.
Ná ’n paar minute, wat langer as gewoonlik voel omdat die hele klas hom dophou, tree Duke nader. Robert kan sien hy is nou rustig. Die perd se oë rol nie wit in sy kop nie en sy lyftaal is ontspanne. Dit is of Duke weet hy hoef nie meer alleen teen die gevaarlike skoolseuns te veg nie. Robert draai om, stap na die perd toe en trek die halter oor die groot hings se rooibruin kop. Duke druk sy neus teen sy bors.
Die graadaggies klap hande. Robert skud sy kop en maak hulle stil met sy vinger voor sy mond. “Mnr. Ignus, kan Meneer gou die staldeur vir Duiwi oopmaak, asseblief?” Robert staan met Duke aan die hand, die woede uit die hings se lyf. Die bruin perd met die swart maanhare lyk nou hondmak. Duiwi kom bleek uit die stal gesluip en skarrel na die ander kant van die heining. Robert se klasmaats klop hom op die skouer.
“Ja, het julle mannetjies nou gesien hoe moet ’n mens met ’n perd werk?” vra mnr. Ignus vir die graadagts. “Kon julle sien Robert het gemaak soos die afrigter in die Natural Horsemanship wat ons gister gekyk het?”
“Ja, Meneer.”
“Ja, ek weet nou presies hoe,” sê Itec.
“Goed, Itec, vertel vir ons hoe om met ’n moeilike perd te werk.”
“Meneer, ons moet die vinnigste ou in die klas – dis nou Tikki – stuur om vir Lucky Luke by die skool te gaan roep.” Die groep lag.
“Ja, en verder moet ons net uit die Duke of Death se pad bly,” voeg Itec by.
Die klas se gelag vervaag toe Robert vir Duke in sy stal inlei.
“Jy gaan moet ophou met hierdie woedebuie van jou, Duke, die onderwysers begin brom oor jy so gevaarlik is. Probeer asseblief om jou die res van die jaar beter te gedra.”
Duke blaas sy asem uit en laat rus sy nek oor Robert se skouer.
4
Patricia op Big Sky
“Jy’t omtrent hard gewerk, Gabi,” het haar pa gisteraand voor ete gesê toe hy na die administrasie kyk.
“Ek kan nie glo jy het kans gesien vir so iets nie, Gabi. Al die papierwerk is so netjies gesorteer. Genade! Dit moes baie geduld gekos het,” het Claudia gesê.
“Wel, nie dat dit gehelp het nie, want ek kry nie wat ek soek nie. Ek het nog geen inligting oor wie destyds Donnabelle se vullens gekoop het nie,” het Gabi gesê. “Hierdie klein hopie papiere is al inligting wat ek het oor die Oldenburgers.”
Sy het weemoedig oor ’n handgeskrewe lysie van vier perdename in haar ma se handskrif en ’n paar foto’s van Donnabelle en haar ma gestreel.
“Daardie lêers is die Nooitgedachters se papierwerk,” het sy beduie.
“Duke en Jane was Donna se vullens,” het haar pa onthou en op twee name op die papier gedruk. “Die ander twee merries het ons toe pas gekoop; ons sou daardie jaar met hulle ook geteel het. Hulle teler het hulle teruggekoop.”
“Ja, ek kan nie meer so goed onthou nie, die sportperde was Gail se kennisveld,” het Klaus vertel. “Ek het nooit van ruiterkuns gehou nie, so hoe sou ek perde kon teel wat goed moes wees in ruiterkuns? Ruiterkuns is vir my te moeilik; dis soos ballet.”
Gabi se ma was ’n internasionale ruiterkunskampioen op haar perd Donnabelle,’n Oldenburger wat uit Europa ingevoer is. Sy is ’n direkte afstammeling van Donnerhall, ’n Duitse Oldenburger met ’n stamboek wat honderde jare terug strek.
Oldenburgers is sportperde, maar ook gesonde, rustige perde wat daarvoor bekend is dat hulle kampioene word in ruiterkuns.
Donnabelle, nou twintig jaar oud, is gesond, maar senior en afgetree. Sy is Gabi se geselsperd, haar luisterperd. Sy kan haar diepste geheime in Donnabelle se rooibruin perde-ore fluister. Wanneer sy met Donnabelle praat, voel dit of haar ma nog by haar is.
Gabi spring op toe sy die son op ’n voertuig sien blink. Nali se pa se Hyundai-bussie kom stadig en versigtig met die oprit aangery. Pastoor Shikonda parkeer agter Klaus en Claudia se sleepwa en viertrekvoertuig. Hy klim uit en Klaus en Claudia groet hom vriendelik.
Gabi storm opgewonde nader en skuif die bussie se deur oop. “Haai, haai!” groet sy. “Lê julle tog nie en slaap hier in die bus nie?”
Nali en Lea sit onder komberse en lyk deur die slaap.
“Weet jy hoe koud was dit vroegoggend in Windhoek? Ons het amper gevries, en dit nadat ons donkernag moes opstaan,” kla Lea.
“Ek het al vergeet hoe mooi dit hier by julle is,” sê Nali.
“Kom, ek wil na die perde toe gaan.” Lea, wat ’n oomblik tevore nog vas aan die slaap was, is skielik ongeduldig om uit die bussie te klim.
“Kom, julle, klim uit, dra af, dan kan ons stalle toe gaan,” jaag Gabi hulle aan, bly om haar maats by haar te hê.
Hulle haal die tasse en sakke agter uit die bussie en dra dit deur die huis na Gabi se kamer. “Wow, dit lyk fantasties,” sê Nali verwonderd.
“Het julle aangebou?” vra Lea. “Alles lyk so oop en groot!”
“Nee, dis maar van rondskuif. Patricia hou van skuif en weggee. Sy het baie van my ma se meubels vir Klaus gegee om saam te neem Safari Lodge toe. Die gordyne is ook vervang met houtblindings.”
“Goeie karma. Die energie van die plek is nou oop en blou,” sê Lea.
“Het die huis goeie karma of is die huis se aura blou? Jy maak my deurmekaar, Lea,” kla Nali.
“Dis oor jy nooit luister nie, Nali,” raas Lea. “Karma is die dinge wat mens doen; aura is die energie wat ’n plek of iemand uitstraal.”
Gabi het gehou van die ou gordyne, die ou kussings en die baie meubels. Die huis was soos haar ma dit ingerig het. Sy voel sommer vies vir Lea en Nali wat dadelik van die veranderinge hou.
Gabi
