op die stoep en koffie drink en Susan, uitgerus en baie mooi in ’n ligte blou somerrokkie, is in ’n moedswillige luim. Sy terg die twee mans om die beurt. In dié luim is Susan onweerstaanbaar en Aletta sien die glimlaggende bewondering, ook in Gawie se oë.
Susan bedoel niks daarmee nie, dink Aletta. Dis ’n teken dat die wonde genees, dat sy weer in die lewe begin belangstel. Maande lank wou sy niks met enige man te doen hê nie, het sy haar in haar kamer teruggetrek wanneer daar besoekers op Tiervlei kom. Maar dis of daar die afgelope tyd nuwe lewe in haar gekom het.
Aletta is nie jaloers nie – inteendeel, sy is trots op haar twee mooi sussies – maar sy het nie verwag dat iemand wat sy as haar spesiale vriend beskou, soos Gawie, hom so maklik deur Susan se glimlag en blonde skoonheid van stryk sal laat bring nie.
Later stel Gawie voor dat hulle almal ’n ent gaan stap, maar die ander is te lui en Aletta en Gawie gaan alleen.
“’n Oulike meisie, dié Susan,” sê Gawie toe hulle wegstap en daar is ’n glimlag om sy mond. “Dit lyk of sy heeltemal oor haar teleurstelling is.”
“Dit gaan baie beter.”
“Praat sy nog nie van terug stad toe gaan nie?”
“Sy word nou haastig, maar ek het haar gevra om hier te bly tot die einde van die jaar – totdat ons saam kan gaan.”
“Sy sal gou weer trou,” voorspel Gawie.
“Ek weet nie. Susan het ander planne,” sê Aletta stil.
“Dawie is oulik. En hy is baie verlief. Dalk laat hy haar nog van plan verander.”
“Was dit om Dawie te tempteer dat sy vir jou ogies gemaak het?” vra sy met ’n spotlaggie.
“Ag, dit was sommer net speletjies,” sê Gawie skouerophalend. “Jy is tog nie jaloers nie, of hoe?”
“Glad nie,” sê sy kalm.
“Ek is bly. Maar dis nou genoeg van Susan. Wat dink jy van die nuwe plaasbestuurder?”
Aletta aarsel. Wat moet sy sê?
“Ek weet nie,” antwoord sy versigtig. “Hy lyk bekwaam en betroubaar, maar hy erken prontuit dat hy geen kennis of ervaring van boerdery in dié deel van die wêreld het nie. Hy het op ’n sitrusplaas naby Nelspruit gewerk, waar hulle ook met beeste geboer het. Hy was blykbaar nie baie gretig om hierheen te kom nie, maar hy ken Frans Naudé se swaer goed en het toe ingewillig om tot die einde van die jaar hier op Tiervlei te help.”
“Dis vir my nuus! As hy dan net tot die einde van die jaar hier bly, beteken dit dat Frans Naudé dalk tog bereid sal wees om te verkoop.”
Later klim hulle teen een van die skurwe kliprante uit, en terwyl hulle kyk hoe die son ondergaan, vra Gawie haar onverwags om met hom te trou.
Aletta is stil. ’n Ruk lank al is sy bewus van sy groeiende belangstelling, en sy het al gewonder wat sy sal doen as hy haar sou vra. Gawie is ’n aangename mens, hardwerkend en ambisieus, en hy sal dit nog ver in die lewe bring. Hy wil hom in die politiek begewe en hom vir die provinsiale raad verkiesbaar stel. Gawie se vrou sal ’n vol en interessante lewe hê, het sy dan gedink.
En noudat die huweliksaanbod kom, laat dit haar heeltemal koud. Wat het dan gebeur om haar gevoelens te verander? Het Susan se flirtasies vanmiddag haar meer omgekrap as wat sy wil erken, of is dit maar net die onsekerheid oor die toekoms wat haar laat aarsel?
“Wat makeer, Aletta?” vra hy toe sy nie antwoord nie. “Ek het dan altyd gedink jy hou van my ook?”
“Ek hou van jou, ek hou baie van jou,” antwoord sy dadelik. “Maar op die oomblik het ek soveel probleme en is alles so onseker dat ek my liewer nie nou wil bind nie.”
“Jy bedoel Susan en Betsie? Is hulle nie oud genoeg om na hulself te kyk nie? Jy het al meer as genoeg vir hulle opgeoffer.”
“Dis nie ’n kwessie van opoffering nie. Ek wil hulle graag gevestig en gelukkig in hulle nuwe lewe sien. Eers dan sal ek vry voel om aan myself te dink. En voor ek weet wat van Tiervlei word, kan ek geen planne maak nie.”
“Ek wens jy wil nie so koppig wees nie. Watter saak maak dit nou of Tiervlei verkoop word of nie? Ek het jou lief; ek wil met jou trou en dis al wat tel.”
“Dankie, Gawie. Dis lief van jou om dit so te stel, maar ek kan nie nou besluit nie. Gee my net kans om my sake agtermekaar te kry, dan gesels ons weer.”
Gawie sit sy arms om haar en trek haar teen hom aan.
“Ek gaan jou nie dwing om ja te sê as jy nie wil nie. Onthou maar net altyd: ek het jou lief en ek wil jou graag help om jou probleme op te los.” Hy sit sy hand onder haar ken en soen haar. Hy het haar al dikwels gesoen, ligte goeienagsoentjies waaraan sy nie waarde geheg het nie, maar vandag se soen is dringend, gelaai met ’n skielike hartstog, en vinnig stoot sy hom van haar af weg.
“Kom,” sê sy terwyl sy opspring. “Ons moet huis toe gaan. Julle bly tog seker vir aandete en Mietjie kom nie vanaand in nie.”
In stilte stap Gawie Pretorius saam met haar terug huis toe, terwyl hy veg teen sy teleurstelling. Hy het nooit daaraan getwyfel dat Aletta ja sal sê as hy eendag sover kom om die groot vraag te vra nie.
In die vroeë skemering, gebaai in die rosige lig van die ondergaande son, het die donker klipkoppies ’n vreemde, aangrypende skoonheid vir Aletta. Sy is bewus van Gawie se teleurstelling en om sy gedagtes af te lei, vertel sy hom van die nuwe bestuurder se versoek om ’n chaperone.
“Ek het nooit daaraan gedink nie,” erken Gawie. “Maar hy is heeltemal reg. Dit kan beslis lei tot skinderpraatjies – ek kan tant Breggie Krige al hoor – en ek dink jy moet dadelik ’n plan maak om Ta’ Lettie te gaan sien.” Liggies voeg hy by: “Die vrou van ’n man wat hom in die politiek wil begewe, moet bo alle verdenking staan.”
“Dan is dit nie oor my goeie naam wat jy besorg is nie,” terg sy hom. “Julle mans is almal net eenders. Ons nuwe bestuurder is ook baie meer bekommerd oor sy reputasie as myne.”
“Dalk het hy die een of ander probleem met vroumense gehad en is nou versigtig,” glimlag Gawie. “Is hy getroud?”
“Om die waarheid te sê – ek weet nie. Hy het niks gesê nie. As hy getroud is, het hy miskien besluit om nie sy gesin saam te bring nie aangesien hy net ’n paar maande hier gaan bly.”
In stilte stap hulle verder, elkeen besig met sy eie gedagtes.
Maar Aletta dink nie aan die jong man wat langs haar stap nie. Sy dink aan Frans Naudé wat nog steeds daar in die vreemde is. Sy wens hy wil terugkom. Eers as sy weet wat sy planne met Tiervlei is, kan sy haar reëlings begin tref en self planne vir die toekoms maak.
Sy dink aan die nuwe bestuurder en wonder wat sy agtergrond is. Sou hy getroud wees? Sy het nooit aan die moontlikheid gedink nie. Stel hy werklik belang in boerdery, of het hy miskien nie die kans gehad om hom vir ’n ander beroep te bekwaam nie?
Dan dink sy aan die gesprek aan die ontbyttafel die oggend en glimlag suur. Die onderhoud het heel anders verloop as wat sy beplan het. Sy kan Jim Muller nog glad nie peil nie, maar hy het haar belangstelling geprikkel, en sy is bewus van ’n onwillige bewondering vir sy stille selfversekerdheid. Hy lyk
