waardigheid wat skromelik deur haar beteuterde voorkoms verloën word.
“Sowaar? Ek sal jou glo en hoop jy oorreed jou ma om tant Ragie se grond aan my te verkoop. Dis ’n hele twee akker en ek het dit dringend nodig. Kom ons gaan ’n ooreenkoms aan. Jy praat jou ma om, en ek koop vir jou enige motor wat jy wil hê,” stel hy voor.
Sy staar hom geskok aan. “Jy bedoel jy wil my omkoop?” vra sy verbyster.
“Genugtig, meisiekind, dis nie nodig om so ontstel te lyk nie,” sê hy onthuts. “Dis besigheid. Jy help my, en ek beloon jou. Dit gebeur elke dag in die sakewêreld. Stel jy belang in ’n splinternuwe motor van jou eie keuse?”
Vanselfsprekend stel sy belang in ’n eie motor – enige motor, solank dit kan loop. Hier op Rheedershoop gaan sy haar bestuurderslisensie kry en al haar meerderwaardige vriendinne wat al op agtien met ’n lisensie gespog het, op hulle neuse laat kyk. Maar sy sal haar eie motor met haar eie spaargeld koop, nie met die omkoopgeld wat die man hier voor haar vir haar wil gee nie. Sy kyk hom nou uitdagend aan, meer op haar gemak omdat sy weet dat hulle voortaan geswore vyande sal wees.
“Ek kan nie bestuur nie, daarom stel ek nie in ’n motor belang nie, meneer De la Rey,” sê sy kil.
“Ek kan jou leer. Ek het Gerhard en Lizelle geleer,” bied hy aan.
“Ek het al geleer, maar toe het ek ons ouderling omgery. Ek het agteruit gery en die ouderling het skielik om die hoek van die huis gekom, maar ek het hom nie gehoor nie,” vertel sy mismoedig.
“Foei tog,” simpatiseer hy met ’n breë grinnik.
“Hy was ’n maand lank in die hospitaal met ’n gebreekte been,” sê sy ergerlik en werp hom ’n vernietigende blik toe oor sy gevoelloosheid. “Dis waarom ek nooit weer bestuur het nie.”
“Arme kind – dit moes ’n groot skok gewees het.” Nou is daar simpatieke erns in sy stem, dog sy kyk hom nog wantrouig aan, oortuig daarvan dat hy haar in sy binneste uitlag. “Maar ’n mens kan nie aanhou weghardloop van ’n ouderling met ’n gebreekte been nie, daarom bied ek weer aan dat ek jou sal leer bestuur en ’n motor vir jou sal koop as jy jou ma kan ompraat.”
“Maar daar is seker ander grond,” vra sy.
“Ek wens daar was, maar daar is nie, want ons erf hier langsaan vorm die grens van die woonbuurt van Rheedershoop. Tant Ragie se oorlede man, oom Josef, het hierdie twee akker industriële grond gekoop en met sy dood, skaars ’n jaar gelede, het tant Ragie dit geërf. Ek het dit by haar probeer koop, maar sy het halsstarrig geweier – net soos jou ma nou weier om ’n stuk grond wat volkome nutteloos vir haar is aan my te verkoop. Begryp jy waarom ek by jou om hulp kom aanklop?”
“Ja, meneer De la Rey,” antwoord sy, wonder hoe en waar hy in die prentjie pas, wonder oor Dawie en Annemarié se stiefouers. Sy vergeet egter haar onbeantwoorde vrae wanneer die voortuinhekkie kierend oop piep en ’n lang, skraal man met ’n tikkie koper in sy donkerbruin hare in die smal, geplaveide tuinpaadjie aangestap kom. “Hier … is nog ’n man,” stotter sy, ineens weer intens onseker van haarself, en kyk oor haar skouer. “Oom Lafras!”
“Toe nou maar, juffroutjie, ek is mos hier … en ek wens jy wil vir jou hond ’n ander naam gee. Dis maar net Marnus Dippenaar, jou ma se prokureur,” sê Lafras gerusstellend, draai om en skud hand met hulle besoeker. “Dag, Marnus. Ek sien jy het jou briewetas saamgebring. Heleen Barnard het nie dalk eindelik ingestem om die grond aan my te verkoop nie?” vra hy hoopvol.
“Nee, maar die grond behoort nou aan juffrou Louise Barnard – dalk kan jy dit by háár koop,” antwoord Marnus, merk Louise skuins agter Lafras staan en steek sy regterhand glimlaggend na haar uit.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
