die knieë van almal om hom is aan die lam kant. Dis wat selfvertroue aan ’n mens doen. En geld. Magtig, sy moet nou ophou om die geldkwessie op te haal. Dalk is sý die een met die onopgeloste issue.
“Ek het die boot met ’n rede aangeskaf. Deels om ’n vrees te help besweer, maar toe kom ek agter dis ’n ideale manier om weg te breek van alles en almal, en my kop skoon te kry.”
“Versuip al jou duiwels in die see?”
“So iets.”
“Ek moet dus geëerd voel dat jy my saamnooi?”
“Ja.”
Sy glimlag. “Ek is ’n kopdokter, jy gaan dalk spyt wees jy het my op jou boot toegelaat. Ons sal miskien eers deur alles wat jy oorboord wil gooi, moet sif.”
Hy kyk belangstellend na haar. “Ek het gedink jy werk saam met Sandra. Dat jy ook ’n dieetkundige is.”
“Nee, ons deel net spreekkamers by die hospitaal. Dis gerieflik so, om die huur en ontvangsdame te deel. Ons is nie kollegas in praktyk nie. Ons het mekaar in ons vyfde jaar op universiteit ontmoet. Ek was desperaat op soek na verblyf en iemand gee my toe haar nommer.
“Haar pa wou nie hê sy moes alleen bly nie, en sy is toe so gaaf om haar gerieflike woonstel met my te deel. Ons was albei nagraads, die reëling het ons dus goed gepas. Ons het dadelik gekliek en het twee jaar saamgebly voor sy by Medline op Somerset-Wes begin werk het. Ek het ’n jaar later daar begin omdat die geleentheid daar was en Sandra so positief oor die hospitaal was.”
“Goeie bestuur.” Hy sê dit met ’n glimlag.
“Seker waar. Die hospitaalbestuurder is aangenaam, maar die personeel kry min met hom te doen. Hy is ’n besige man. Matrone Vermaak is die een wat die septer in die sale swaai.”
Hulle gesels droog ’n rukkie op. Stilte hang lig tussen hulle.
Reuben maak keel skoon, en sy kyk weg van die brekende branders en terug na hom. Iets aan sy profiel pluk weer aan haar geheue.
“Weet jy wat? Dalk het ek jou verlede jaar by Sandra en Deon se troue gesien.”
“Ek was nie by die troue nie. Hulle het dit taamlik gou gereël, en ek was op daardie datum in Europa. Dit was ’n besigheidsbesoek wat ek nie kon verander nie. Hoekom wonder jy steeds daaroor? Dalk het jy my net êrens op kampus gesien.”
“Ek weet nie. Seker maar omdat dit so op die rand van my geheue huiwer.”
Hulle stap weer verder terwyl sy in haar geheue rondsoek na ’n herinnering aan hom, maar dan verander sy doelbewus haar gedagtegang.
Wat maak dit in elk geval tog saak?
Die son het vinnig gesak tot laag oor die watervlak en die lug verkleur tot ’n sagter skakering. Sy kan aan haar gesig voel die luggie koel nou vinnig af.
“Julle is net betyds vir nagereg. Glo my, hierdie suurlemoenkaaskoekies is nie te versmaai nie. En die macaroons nog minder. Kan ek vir julle koffie skink?”
“Dankie, Sandra, maar jy hoef ons nie te bedien nie, ons skink sommer self. Jy kan ons net geselskap hou.” Reuben trek twee koppies nader en kyk vraend na Aria.
“Dankie.” Sy kyk hoe hy die eerste koppie volmaak.
Sandra vou albei haar hande om die warm koppie. “Ek begin nou koud kry. Ek dink dis tyd om ’n baadjie aan te trek.”
“Ek stem saam.” Aria trek die mus laer oor haar ore en gaan tel haar baadjie van die stoel af op. Sy wuif vir Daleen wat haar hande vraend lig en groot oë maak. Daleen het hulle seker gesien stap.
Toe sy terugdraai, staan daar twee brunette by Sandra en Reuben. Die een staan so naby aan Reuben dat Aria wonder of die vrou onder sy blad wil inkruip.
Hy vermy haar blik toe sy weer nader gaan. Haar oë soek na waar sy die koppie koffie neergesit het, maar dis nie meer daar nie. Sandra kug en maak weer ’n koppie koffie vir haar vol, gee dit aan. Die brunet teenaan Reuben teug versigtig en koulik aan Aria se oorspronklike koppie koffie.
“Aria, laat ek jou voorstel.” Sandra beduie na die brunet onder Reuben se arm. “Dis Amanda. En dit is haar vriendin …”
Sy huiwer by die naam en Amanda help haar. “Charmain.”
“Dis reg, jammer.”
Aria se blik ontmoet Reuben s’n, maar syne bly niksseggend. Sy voel effens verleë omdat sy hom nie ken nie en nogtans voel hy moet iets vir haar verduidelik.
Ongemak daal ragfyn oor hulle neer en kom lê in die holtes tussen hulle.
Aria vat ’n slukkie koffie en brand haar tong. Sy hou haar oë afgewend en blaas vies oor die koffie.
“Liefie, ’n partytjie op die strand is so quaint. Ek hou daarvan,” sê sy vir Reuben en draai dan na haar vriendin. “Charmain, dink jy nie dis oulik nie?” Charmain beaam, en Amanda straal. “Ek dink ons moet ons verlowingspartytjie eendag ook op die strand hou, liefie. Dalk in die lente.”
Reuben antwoord nie dadelik nie.
Aria kyk verbaas na hom.
Hy lyk effe ambivalent, maar herwin gou sy selfvertroue. Die glimlag om sy lippe verklap niks van sy gedagtes nie. Hy sit sy hand op Amanda se skouer en gee dit ’n drukkie. “Jy het te veel planne.”
Sandra lig haar wenkbroue.
Aria se mond val byna oop van teleurstelling en verbasing. As háár verloofde haar so antwoord wanneer sy blosend van geluk oor ’n venue besluit, slaan sy hom sweerlik met haar handsak oor die kop. Genade, die man kan seker darem opgewonde oor die vooruitsig lyk!
Aan die ander kant stem die gedagte van Reuben en Amanda se verlowingspartytjie op die strand haar minder opgewonde. Sy het nie die indruk gekry dat Reuben amper ’n verloofde man is nie.
“Noudat jy hierheen getrek het om by my te wees, kan ons die knoop seker maar vroeër eerder as later deurhaak?”
“Ek moes hierheen kom sodat ek die groep hier in die Kaap kan uitbrei. Dit was onvermydelik.”
“Ag … dié groep.” Amanda maak aanhalingstekens met haar vingers in die lug en lag vir Aria en Sandra asof hulle ’n grappie deel. Sy trek Reuben aan die arm. “Kom ons sit êrens. Ek wil nie my skoene vol sand maak nie, en die hakkies sak weg.”
Die drie gaan sit op die naaste stoele.
Aria en Sandra bly alleen staan. Die koffie is darem al drinkbaar, maar Aria se tong is seer en sy sit die koppie op die tafel neer. Sy het in elk geval haar lus daarvoor verloor.
“Wie gaan help opruim?” Aria vra dit sommer om die gesprek van flussies in ’n ander rigting te stuur.
“My skoonma het gereël dat mense kom skoonmaak. Ons kan ontspan en net hier wag tot hulle arriveer. Hier kom sy nou juis aangestap.”
Aria vat ’n laaste kaaskoekie in haar hand en stap daarmee na waar Daleen en Nita op die sand sit. Sy sak langs hulle neer en laat haar tande in die ryk nagereg sink.
