goeie hande. Die beste wat daar is.” Haar stem is rustig, kalm soos kabbelende water. Heeltemal teenstrydig met die dringendheid wat die toerusting in die vertrek om hulle uitskree. “Kan ek vir jou water ingooi om te drink?”
Amanda skud haar kop. Voel weer aan haar slaap, oor haar hare.
“Wat het gebeur, Amanda?”
Amanda vind haar stem, maar toe sy haar mond weer oopmaak, val die klanke skril, staccato soos glas wat breek, tussen hulle. “Dit … het so vinnig gebeur …”
Aria skink ’n glasie water. Hou dit dan na Amanda uit. “Hier, drink. Dit sal jou mond ten minste beter laat voel.”
Amanda reageer nie dadelik nie, maar steek dan tog haar hand uit.
Die skraal hand ruk só dat Aria die glas nie laat los nie. Sy hou dit voor Amanda se lippe en dié drink twee klein slukkies voor sy wegtrek.
“Ons het nog gelag … ek en Charmain. Reuben het iets gesê … ek weet nie eens meer wát nie. Ek het my hand op sy been gesit … na hom gekyk en toe … toe skree hy ek moet vashou en toe kom die slag. Alles in my het geruk.” Sy vryf oor haar nek, haar skouer. “Ek het dit nie sien kom nie, maar ek het gedoen wat Reuben gesê het.” Haar gesig vertrek weer toe trane oor haar wange begin rol. Die klank oor haar lippe is genoeg om tot op die been te sny.
“Dis oukei, Amanda. Julle is nou veilig. Dit was die regte ding om na Reuben te luister en vas te gehou het. In die omstandighede was dit al wat jy kon doen.”
Hierdie keer vat Amanda die glas water self by Aria. Sy mors daarvan op die deken, maar kry tog gesluk.
Toe sy klaar is, sit Aria die glas terug op die bedkassie. “Ek het nie geweet waar voor of agter is nie. Dit was ’n verskriklike gevoel. Toe nóg ’n slag en toe bots ons teen die muur. Die lugsakke het oopgevou … dit het my so laat skrik.”
Aria hou Amanda se hand in albei hare.
“Die skel klank van metaal wat frommel en die reuk van iets wat brand … Ek het gedink ons gaan verbrand. En ons het amper … daar wás ’n brand.”
“Dit was nie julle voertuig wat gebrand het nie.”
“Dit het soos ’n ewigheid gevoel voor hulp gekom het. Die noodwerkers moes die deur by Charmain oopsny en toe sy uit is, het sy … net daar gelê, vol bloed.” Histeriese snikke ruk weer oor Amanda se lippe, en sy druk haar gesig in haar hande. “Ek het haar hand gehou tot hulle my weggedruk het. Oral was bloed.” Haar stem breek skielik af, en sy kyk desperaat na Aria, toe na haar hande asof sy nog bloed daar sal sien.
“Dis goed dat jy haar hand vasgehou het en by haar gebly het. Sy was nie alleen nie, dis belangrik. En nou is sy ook nie alleen nie. Daar is mense by haar wat kan help.”
Amanda knik.
Aria kan sien hoe dit tot die jonger meisie deurdring dat sy veilig is.
“Maar … Charmain? Ek is bang.”
“Jy is bekommerd oor haar, maar jy het self ook vanaand baie deurgemaak. Nou moet jy probeer kalmeer. Ek sal jou laat weet hoe dit met haar gaan sodra ek vasgestel het.”
Amanda reageer nie.
Aria reik weer na haar hand. “Jou familie is in kennis gestel, Amanda. Jy gaan nou vir observasie na die mediese saal verskuif word waar jy vanaand sal slaap. Jou mense kan jou daar besoek. Jy het groot geskrik en is bang Charmain het ernstig seergekry. Ek verstaan dit, maar dis belangrik dat jy vanaand goed slaap. Gebruik die tyd om te rus. As jy dit moeilik vind om te slaap kan jy vra vir ’n slaapmiddel wat ek sal aanbeveel. Ek sal dit in jou lêer skryf en seker maak die saal is bewus daarvan.”
Amanda knik net. Haar hande keer telkens terug na die deken voor haar wat sy in ’n bondel saamklem.
“Maak jou oë toe en haal diep asem.”
Tot Aria se verbasing doen Amanda dit sonder teenstribbeling. “Asem uit. Weer in. Uit.” Sy herhaal die oefening ’n paar keer en kan sien hoe Amanda se gesig ietwat ontspan. “Goed so. Vertel my van jou gunsteling-ding. Het jy so iets?”
Amanda maak haar oë weer oop, en hulle kyk ’n oomblik woordeloos na mekaar. “Ja, my ouma se trouring, my ouma aan moederskant. Dis so pragtig, sy het dit vir my gegee voor sy oorlede is. Wanneer ek dit dra, verbeel ek my ek kan haar nog ruik. Sy was altyd so gesteld op haar voorkoms.”
“Jy het mooi herinneringe van jou ouma.”
“Ja, sy was ’n dame. Mens kon haar altyd deur ’n ring trek.”
“Is daar ’n plek waarvoor jy baie lief is of waar jy veilig voel?”
Amanda hoef nie lank te dink nie. “My ouers se huis in Johannesburg. Dis altyd so lekker om tuis te kom en bederf te word.”
“Wat doen jy graag wanneer jy daar is?”
Amanda dink weer ’n oomblik na. “In die winter lê ek graag op die bank in my pa se studeerkamer terwyl die kaggel brand. Ek luister na musiek. Die vertrek laat my na aan my pa voel. Dis so mooi. Daar is baie boeke en ’n groot venster wat oor die tuin uitkyk. Die ou bank is in donker fluweel oorgetrek. My ma wil daarvan ontslae raak, maar my pa weier. Ek is nogal bly daaroor, want dit lê lekker.”
“Dink vanaand aan jou mooi herinneringe voor jy gaan slaap. Ek weet dit gaan nie maklik wees nie, maar jy moet probeer en dit sal jou help ontspan. As jy goed slaap, sal dit jou help om die gebeure te prosesseer. Ek sal die saal môre bel om te hoor hoe dit gaan. As jy my nodig het, sal ek inkom of jy kan my kom spreek. Die saal sal my besonderhede hê.”
“Dankie.” Amanda se stemtoon het na ’n normale vlak gedaal.
Aria voel tevrede dat dit deur die nag goed met haar sal gaan.
Toe sy die deur agter haar toetrek, huiwer sy voor sy na die kamer stap waar Reuben lê. Die suster kom verby. Aria beduie na Amanda se deur. “Die pasiënt is reg om saal toe te gaan. Sy is kalm, maar nie rustig genoeg om te slaap nie. Ek sal seker maak sy kry ’n slaapmiddel in die saal.”
Haar hart klop luid toe sy Reuben se kamer binnestap.
Hy sit regop in sy bed en kyk nie op van sy hande toe sy langs die bed gaan staan nie.
Ineens pla die skerp reuk vanaand hier in die eenheid haar. Ontsmetmiddel en iets wat haar aan metaal herinner. Die geraas steur haar ook. Niks voel reg nie.
Dis asof Reuben nie hier hoort nie, sy ook nie, maar die gedagte is sinloos. Niemand bly lank hier nie. Almal beweeg aan.
“Hallo, Reuben.” Sy wonder of hy haar stem herken, want hy reageer nie. Lyk ook nie of hy van plan is om dit gou te doen nie. Sy lig haar hand, maar huiwer dan. Ineens is sy bang om aan hom te vat. Wat haar daarvan weerhou, weet sy nie. Gewoonlik raak sy sonder moeite aan pasiënte.
Sy gaan sit op die stoel langs hom.
Hy lyk moeg. Die bleekheid in sy gesig lê vreemd teen die sonbruin van sy vel. Daar is ’n snytjie teen sy regterwang en fyn snymerkies oor sy linkerhand.
“Reuben,” probeer sy weer, maar steeds lig hy nie sy oë na haar nie. Hy maak nie eens ’n geluid om aan te dui dat
