toe en begrawe die spoke wat jou so jaag.”
Lammert skud sy kop. “Nie tyd daarvoor nie. Gert het gesê een dag se rus vir die osse is genoeg. Oormôre voordag moet ons in die pad wees. Sal Meester asseblief vir my neerskryf presies wanneer ek vyf-en-twintig gaan wees, sodat ek by die veldwagmeester kan gaan kla as Gert my nie wil losmaak nie?”
“Met plesier. Jou geboortedatum is mos naby Aalwyn s’n.”
“Die presiese dag weet ek nie. Nôi Elsie sal weet. Ek wil nie my ma daarmee pla nie.”
“Kom ons stap sommer nou opstal toe. Jy’t seker nog nie daar gaan groet nie.”
Meester is nou heel tuis in die huis, want hy verdwyn sonder klop in die voorhuis, terwyl Lammert by die trappe wag. Net nôi Elsie kom op die stoep uit. Lammert lig sy hoed. “Dagsê, Nôi.”
“Dag, Lammert. Jy sien mos spoggerig daaruit. Ek’s bly Gert en Aletta sorg goed vir jou, want dis met groot hartseer dat ek jou in die Kaap laat agterbly het.”
Sy suster, wat uit die kombuis storm en hom amper onderstebo spring, keer dat Lammert haar die waarheid vertel. Aletta, die tweegatjakkals, het hom al weer ore aangesit. Kammakastig die klere vir hom gegee oor sy jammer is. Maar verkla hy haar nou by nôi Elsie, slaan Gert hom dalk vrek as Aletta stories aandra. Hy swaai sy suster in die rondte tot die ergste woede in hom bedaar het en sit haar dan uitasem neer. “Genade, maar jy’t groot en swaar geword. Jy sal ’n man se rug mos morsaf spring.”
“Ai, Lammert, jy’s nog net so vol grappies,” lag nôi Elsie. “Dis jammer Aalwyn is nie hier nie. Hy is Doornrivier toe. Hy’t mos nou sy eie plaas daar wat ons nou eers net vir weiding gebruik, maar ek vrees die dag dat hy en Klara daarheen wil trek.”
“Lammert,” onderbreek Meester, “juffrou Elsie skat jy’s op die vyfde of sesde Januarie 1774 gebore, want jy’s drie weke ouer as Aalwyn. Ek sal dit vir jou neerskryf, dan kom haal jy dit vanaand. My kamer is die heel laaste een,” wys Meester stoeplangs.
“Maak dit die vyfde, asseblief, Meester.” Lammert maak verskoning dat hy na sy osse moet gaan omsien. Die roep van ’n brandwagbobbejaan in die kloof laat hom oor Meester se woorde nadink. Miskien moet hy tog maar kloof toe. Daar is nog goed twee uur se sonskyn oor. Hy is uitasem toe hy die kloof ingaan; die luilekker lewe as wadrywer het hom sleg gemaak. Daar is feitlik geen teken oor van die brand nege jaar gelede nie, want die kloof is oortrek met suikerbosse en luisies. In ’n klipskeur peul ’n kaiingbos uit. Bo-op die krans staan ’n swartgebrande sederboom soos ’n vingerwysing.
Die bobbejaan blaf weer waarskuwend toe hy die grot nader. Verbeel hy hom of was daar ’n beweging by die grot? Sou dit ’n bobbejaanwyfie wees? As sy ’n kleintjie het, kan dit gevaarlik wees om nader te gaan. Maar die trop bobbejane klouter teen die krans uit sonder om hulle verder aan hom te steur. Dit kan ’n tier ook wees. “Wie is daar?” roep hy, onseker of hy moet nader gaan.
“Dis ek.” Klara kom agter die kaiingbos uit waar sy probeer wegkruip het.
Vir ’n paar sekondes oorweeg Lammert dit om in sy spore om te draai, weg te loop sonder om met haar te praat. Dan klim hy haastig die laaste paar tree tot by haar. Lig sy hoed. “Dagsê, Nôi. Jy is mos nou nôi Klara, of mag ek jou darem juffrou Klara noem?”
“Moenie, Lammert, asseblief moenie.” Klara retireer tot sy met haar rug teen die wand staan. Sy draai haar gesig weg. Haar hare is in ’n vlegsel om haar kop gedraai sodat hy die lyn van haar nek kan volg tot waar dit in die kantkragie verdwyn. Agter haar dans geel mensies teen die rotsmuur.
“Moenie wat nie, nôi Klara?”
“Moenie so wees nie. Moenie so vir my kyk nie. Jy maak my bang.”
“Jy dink tog nie ek gaan iets aan jou doen nie?” Die woede vloei uit hom. “Wat maak jy vingeralleen hier in die grot as jy bang is?”
“Dis my wegkruipplek as ek alleen wil wees. Meester het gesê hier kom niemand nie. Oor die brand en julle pa’s.”
Sou Meester dalk Aalwyn se liegstorie vir haar oorvertel het? “So, jy kruip eintlik vir my hier weg. Dan’s ek jammer ek het die nôi kom pla.”
“Nee, ek wou nie vir Aletta en die baba sien nie. Nie nou al nie. Dis swaar genoeg met jou ma se baba gedurig in die huis.”
“Wat het my ma vir jou gemaak dat jy haar nie ’n bietjie geluk gun nie?”
“Begryp jy dan nie, Lammert?” Klara slaan op haar maag. “Ek’s al ’n jaar getroud en ek is plat, plat. Ma Elsie en jou ma spot agter my rug, sê Aalwyn het vir hom ’n ghamma gevang, maar wil nie vir my sê wat dit beteken nie.”
Lammert draai weg om nie haar rou pyn te sien nie. Hy moet wegkom hier voor sy van hom verwag om te verduidelik dat sy ’n bokooi is wat nie kan lammers gooi nie.
“Lammert! Moenie my nou alleen los nie,” roep sy agter hom aan.
Dis die instink om te troos wat hom laat omdraai.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
