vars en geurig, seker vanoggend gepluk. Erna het dit altyd vir professor Hodgin gedoen en nou bring sy vir Terry ook blomme.
Terry kom nader. Hy is gemiddelde lengte en fris gebou. Dis van al die bergklim en stap dat hy so fiks lyk. Sy daaglikse uniform bestaan uit ’n denimbroek met die een of ander bypassende kraaghemp. Vandag is die hemp ligblou en donkerblou geruit. Sy oë, wat vir haar soos gebreekte en saamgeperste blou glas lyk, kyk na haar met sy kenmerkende omvouende blik. Nou ruik Diana ’n ander soort soet geur: naskeerroom en deodorant. Terry het nog altyd lekker geruik. Veral in ’n toe vertrek is ’n mens bewus daarvan.
En waar hulle hier alleen saam in die intieme ruimte van die kantoor is, raak Diana nogeens bewus van hoe aantreklik hy is. Sy prominente kaak en groot neus laat sy gesig sterk lyk, en met sy weerbarstige vag blonde hare wat hy redelik lank laat word het, kom hy jonger as sy veertigs voor.
Diana onthou nog hoe hy in haar eerstejaar-Engelse klas Shakespeare gedoseer en met Romeo and Juliet afgeskop het. Sy is seker dat sy nie die enigste student in die klas was wat smoorverlief op hom geraak het nie.
Die liefdeswoorde in sy diep stem sou sy daarna en vir ewig kon aanhaal:
My bounty is as boundless as the sea,
My love as deep; the more I give to thee,
The more I have, for both are infinite.
As oorgewig agtienjarige meisie, nog onseker van haarself, sou sy nooit kon raai dat sy hom uiteindelik sou date nie. Maar dis natuurlik eers ná sy skeisaak en ná sy soveel gewig verloor het dat hy in haar begin belangstel het. Hoe maklik het daardie belangstelling nie nou na Beryl geskuif nie?
Hy beduie na die stoel oorkant hom. “Sit, Diana.” Hy kyk eers vlugtig na sy rekenaarskerm. Druk ’n knoppie op die toetsbord en save iets met ’n pienggeluid.
Sy verwyder ’n boeksak wat op die gastestoel gelê het en gaan sit. Sy kyk hom uitdrukkingloos aan, maar hy glimlag vir haar.
Hy is so seker van sy manlikheid en aantreklikheid vir vroue dat hy dit wraggies regkry om haar te ontsenu – selfs nou nog, ná alles. Die alfaman.
Hy sluk die laaste van sy koffie af en stoot die beker eenkant toe. Kyk Diana waterpas in die oë om te wys dat hy nou sy onverdeelde aandag aan haar gee. Vroeër kon hy haar met ’n blik vaspen. Nou sál sy haar koel en onbetrokke voordoen.
“Ek was nogal verbaas dat jy ’n relatief onbelangrike skrywer soos Alexander Armstrong Sutherland vir jou proefskrif gekies het, maar jy sê jy reken sy oeuvre is nog nie deur soveel mense bestudeer soos die klassieke skrywers s’n nie.”
“Ja, dis een rede. Die ander een is dat hierdie omgewing ’n belangrike invloed op sy werk gehad het, omdat hy twee jaar lank by Victoria Kollege klasgegee het.”
Terry tel ’n pen op en skryf iets op ’n vel papier. “Jy het my oor die foon vertel dat sy joernaal in die biblioteek ontdek is. Nou dink jy daar is nuwe, bruikbare inligting in daardie joernaal? Jy dink die joernaal gaan inligting bevat oor ’n vrou wat hier plaaslik sy skryfwerk beïnvloed het?”
“Ek dink dit nie net nie, ek het reeds iets in die joernaal raakgelees wat duidelik daarop dui dat hy hier by ’n vrou betrokke was. Ek moet net uitvind wie sy was.”
Hy pers sy lippe saam. “Hmm, nou ja, hopelik gaan jy genoeg bewyse kry, want jou hele hipotese hang daarvan af.”
Diana se styfgesnaarde spiere ontspan nog nie. “Die joernaal moet gerestoureer word voordat ek daarmee kan werk.”
“Gerestoureer? Is dit so verweer?” Sy wenkbroue boog boontoe.
“Ja, maar blykbaar is die bib se restoureerder vreeslik bekwaam.”
Hy kyk haar deursoekend aan terwyl hy aan sy pen kou.
“Dis nie ’n onoorkomelike probleem nie.” Sy hoop nie so nie. Kyk hom stip in die oë.
“Goed dan. Laat maar net weet as jy vashaak.”
Moet sy hom vertel van die beroemde biograaf van Oxford wat ook die joernaal wil sien? Nee, nie nou al nie. Hy sal wel een of ander tyd van dié indringer te wete kom.
Sy staan op en neem haar sak. Dankie tog, dit is verby. Sy het so gestres.
Terry loop saam met haar na die deur en maak dit vir haar oop. Diana steek vas. Voor Erna se lessenaar staan ’n lang man met dik vosbruin hare. Sy koningsblou hemp span oor sy breë skouers.
“Professor Swales, dis professor Alex Erskine van Oxford. Hy het nie ’n afspraak nie, maar hy sê hy wil graag met u kom praat,” sê Erna opgewonde. “Hy het by die biblioteek gehoor van Diana se studie en is dit nou nie wonderlik dat Diana ook sommer hier is nie?” Sy is skoon asemloos en maak groot oë. “Hy’s glo ’n beroemde skrywer.” Sy sê die laaste stukkie in Afrikaans voordat sy weer oorslaan na Engels en hulle voorstel.
Diana se asem stok in haar keel. Dit is die indringer wat sy nog heeltyd vrees.
Vervaard kyk sy na die man wat na haar draai. Hy is langer as sy en buk effens vorentoe om haar hand te skud. Dit skep die indruk dat hy hom moet verlaag om dit te doen.
Uit die hoogte kyk hy af na haar. Sy skat hom so Terry se ouderdom, of dalk ’n bietjie jonger. Sy kil oë is so blou dat dit turkoois lyk. Sy het nog nooit sulke opvallende oë gesien nie. Daar is fyn waaierplooie langsaan. Sy neus is smal en reguit, sy lippe goed gevorm maar die mond glimlag nie. Sy onbetwiste manlikheid en viriliteit is oorweldigend, maar hy kom erg meerderwaardig voor. Sy deurdringende en kritiese blik grief haar.
Liewe hemel, haar ingewande verander in jellie.
“How do you do, Miss Malan.”
“How do you do, Professor Erskine.” Die man praat die Engels van die hoër stand, met ’n sweem Skotse brogue. Dit is mooi. Sy diep stem ook.
Terry frons, maar hy skud die biograaf se hand, nooi hom by sy kantoor in. “Diana, jy beter ook insit as dit oor jou studie gaan,” sê hy vir haar.
Terry gaan sit agter sy lessenaar en sy en Alex neem elk hul plek op ’n stoel oorkant hom in.
“Professor Bastiaanse van die JS Gericke-biblioteek het my na u verwys, professor Swales,” sê die Skot. “Ek skryf ’n biografie oor AA Sutherland en stel belang in die joernaal wat hier ontdek is. Ek verneem dat juffrou Malan beplan om ’n studie daaroor te doen.”
Alex Erskine draai sy gesig na haar. “Jy wonder seker waarom ek al die pad hierheen gekom het. AA Sutherland is my oupagrootjie. Ons het al sy joernale opgespoor, maar een wat moes handel oor sy tyd hier aan Victoria Kollege is nooit gevind nie. Die joernaal wat hier ontdek is, is die vermiste skakel. Ek moes dit so gou moontlik sien en terselfdertyd kom kyk hoe lyk die omgewing waar Sutherland twee jaar lank gewerk het.”
Hy kyk sowaar onbeskaamd na elke aspek van haar. Sy blik toer van haar hare tot by haar paar plat swart skoene.
“Is u werklik AA Sutherland se agterkleinkind?” Net nadat sy dit gesê het, voel sy onnosel. Onbeholpe. Dit is mos wat hy pas gesê het. Dit kos moed om in daardie skroeiende oë te kyk, maar sy kyk nie weg nie.
“Ja, en ek is reeds halfpad met my biografie oor hom. Duidelik is daar nou groot leemtes.”
Beskaam
