eers. Kom ons begin voor. Waarvan praat ons? Onderdrukte aggressie? Gevoelens van vergelding?”
“Ek het hom met ’n ander vrou gesien.”
Jaloesie, plein en simpel. En agterdog. Maar dié is te verstane. As speurder trek jy agterdog aan soos ’n kledingstuk.
Mimi knik, tel die groen lêer op haar skoot en begin blaai. Sy blaai jare terug.
Ella weet presies waarna sy soek. Sy blaai na haar groot liefde van eens. Na Bam die rugbyspeler. Sy het hom óók by ’n ander vrou betrap, hy het haar ook verraai, hy het ook die onuitgesproke liefdesakkoord van vertroue en lojaliteit verbreek. Willens en wetens. Hulle was verlief, het van trou gepraat. Hy’t by haar ingetrek, demmit! Hy móés geweet het dat vertroue en lojaliteit in haar boekie die heel belangrikste waardes is. Ingebore, jy kan dit g’n vir iemand leer nie; as iemand dit nie het nie, dan verstaan hy nie die pilare van vriendskap en veral van liefde nie.
Ja, hy’t sy fout agtergekom en by haar kom pleit om hom te vergewe, nog een kans te gee. Maar sy was mos hardegat, het mos vir haarself gesê: ’n ontroue man is soos ’n alkoholis, as hy dit een keer doen, sal hy dit wéér doen. En toe, voor hy haar vergifnis kon kry, sterf hy aan hand van dieselfde Nagsluiper – asof Abel Lotz hom vir sy ontrouheid gestraf het, sy gesig afgeskeur en vir sy pit bulls gevoer het.
Is sy naïef om só sterk oor blinde trou te voel? Nee, sy is nie. Sy is ’n lojale mens, en sy verwag op haar beurt lojaliteit terug. Vat vir Stallie, vat die kolonel. Hulle wéét hulle kan op haar staatmaak, hulle wéét sy sal daardie vertroue nooit ooit skend nie. Lou ook. Al is sy geen engel soos Clara Heyns nie. Maar dít is soos sy is: lojaliteit is in haar gene, lojaliteit is inherent deel van daardie kosbare pakkie van vriendskap en liefde – onlosmaaklik, onuitgesproke, en veral onafgesmeek.
“Ella! Van wie praat ons, wie’s die hy?”
“Sy naam’s Lou Pepler. Ek het sy lewe gered, destyds in daardie skietery waarvan jy praat. Toe vat hy my ballet toe.”
Ja, dis die einste Coppélia se skuld, want dis waar dit begin het, die aand ná die ballet op haar rusbank. Maar daardie detail is vir niemand se ore nie.
“Het hy hom toe aan jou opgedring? Ná die ballet?”
“Nee, nie eintlik nie.”
“Nie eintlik nie?”
“Eintlik was ék die opdringer.”
“O.”
Sy merk opeens onsekerheid. Wanneer laas, indien ooit, het die traumaberader van die polisie met só ’n bieg gesit, met só ’n pikkedil van ’n opdringerige vrou?
“Ella, praat ons hier oor dieselfde ding – oor seks?”
Sissende esse soos verwyte oor Mimi se dun Protestantse lippe. En dis nie hoe dit is nie, dis nie sommer net seks nie, dis liefde maak. Hy’s sag met haar, sensueel en romanties, druk die regte knoppies, aan die lyf én die hart.
“Ons verhouding kom van daardie tyd af. Ek dink ek’s lief vir hom. Maar ek dink nie dit gaan uitwerk nie.”
“Wat het jy gesien, wat het hy en die ander vrou gedoen?”
“Mekaar omhels.”
“Ken jy haar?”
“Eerste keer dat ek haar sien.”
“En jy’s jaloers?”
“Ja, en ek wil nie wees nie. Dis ’n negatiewe gevoel en ek sien genoeg negatiewe dinge elke dag in my werk, ek soek dit nie in my private lewe ook nie. Hoekom is mans so onverskillig oor gevoelens?”
“Nie almal is so nie.”
Hoe weet sý, sy’s omtrent sestig en sit op die rak?
“In graad tien wou ek ’n Benediktynse non word omdat my kys my van my maagdelikheid ontneem en my toe gelos het. Op universiteit het ek vir ’n vatterige dosent geval. Toe begin ek werk en ’n rugbyspeler duik my bene onder my uit. Daarna wou ’n mooi en gevaarlike man my Parys toe vat … Parys aan die Seine, nie die Vaal nie. Nou’s dit ’n ouer een wat beetsap drink en paddastoele eet. Wat de hel is verkeerd met my, Mimi? Waar’s my ingebore shit detector?”
Mimi aarsel.
“Sorry,” sê Ella, “dit het uitgeglip.”
“Het jy hom oor die vrou uitgevra? Dit kan onskuldig wees, dalk ’n familielid wat hy lanklaas gesien het.”
“Die enigste familielede wat hy lanklaas gesien het, is sy verloopte pa en verlore broer. En die onus is tog nie op mý om hóm oor sy straatomhelsing uit te vra nie.”
“’n Mens gee nie net op nie, jy veg vir iets wat vir jou belangrik is.”
Ek gee nóóit op nie, Mimi, vra vir Abel Lotz, vra al daardie geweldenaars wat óf onder die kluite óf agter die tralies is. Maar hierdie geveg is op ’n vlak waar ek nie so gekonfyt is nie.
“Dis nou sewe-uur Sondagaand,” sê Ella. “Hy’t vier-en-dertig uur gehad om oor haar te praat. As hy dit genoem het, sou ek begin veg het, en jy ken my as ek begin veg – kyk na al my letsels. Hy praat van dringende besigheid met ’n kliënt, maar swyg oor ’n sexy, omhelsende rooikop. Hoe kan ek veg as ek nie weet of die uiteindelike prys die moeite werd is nie?”
Want wat gebeur nóg waarvan sy nie weet nie? Hoeveel ander ongesiene omhelsings was daar al? Of lê in die toekoms voor? En daardie kleresak, met sy spookbeelde van bedbesigheid?
Mimi swyg weer, asof sy nou eers haar woorde mooi wil kies. “Ek het ’n teorie, Ella, en ek wil dit toets, nie vanaand of in ons volgende sessie nie, maar as deurlopende tema. Want dit gaan ’n paar sessies vat, en dis belangrik dat ons dit uitpraat.”
“Wat uitpraat? Dink jy ek ly aan die een of ander Freudiaanse kompleks? Iets soos penis-afguns?”
“Miskien nie heeltemal só erg nie, maar daar’s ’n opstandigheid in jou aan’t gis. Teen die einste … uhm … penisdraers. Nie omdat jy die gebrek aan so ’n ding as ’n danige verlies ervaar nie, eerder omdat jy voel dat mans jou lewe beheer. Jy’s in ’n manlike beroep, jy’s elke dag omring deur mans, jy’s bekommerd oor jou pa, die moordenaars wat jy soek, is meestal mans, jy’s skepties oor ’n man se gevoelens vir jou. Maar ons sál jou gemoed regkry, glo my, al het ek nie onmiddellik al die antwoorde nie. Want ek’s ook net ’n soort speurder, wat soos jy saam na leidrade soek en geheime probeer ontrafel. En alles vat tyd. Maar ons sal die Lou Pepler-spook stuit voor dit jou lewe oorneem … die spook, nie die man nie. Met die man is daar waarskynlik nie veel verkeerd nie, die probleem is die spook.”
“En intussen, wat doen ek?”
“Intussen bly jy lief vir hom.”
“Al is hy dislojaal?”
“Moenie lojaliteit of dislojaliteit meet aan ’n toevallige omhelsing in ’n straat nie.”
3
Maandagoggend op pad werk toe lees sy die plakkate en koop by verkeersligte vier koerante
