sê dit dankbaar, trots, bewonderend.
Hy kom binne, ruk die wynsak van die pen teen die muur af en drink groot slukke.
“Ja, ek is klaar geoes, my vrou.” En dan, byna in dieselfde asem: “Hierdie Messias van jou het in ’n tollenaar se huis geëet. Bid jou aan!”
Hy wag op haar verontwaardiging, maar sy bly kalm waar sy hier langs die tafel staan wat hy vir haar gemaak het van skeepshout wat op Cirene se strand uitgespoel het.
Sy praat rustig, sonder skok of opwinding. “Hulle sê Hy is so. Hy’t gesê Hy’t gekom om die sondaars te verlos. Selfs die tollenaars …”
“’n Tollenaar is meer as ’n sondaar. Hy’s ’n verraaier! Hy pers sy volk af om Rome se koffers te vul. Dit weet jy.”
Sy gaan sit langs die tafel met haar hande in haar skoot, haar oë hunkerend. “Sondaars en armes. Hulle sê Hy ontferm hom oor hulle.” Skielik is daar geesdrif in haar stem. “Eenkeer het Hy op ’n berg gestaan en preek. Toe het Hy gesê die armes sal die koninkryk van die hemele beërwe …”
“Die armes,” sê Simon verkleinerend en loop na die wasbalie in die hoek. “Die armes en tollenaars – dit is sy kudde.”
“Ons was ook eenkeer arm, Simon Niger …”
“Maar ons was nog nooit tollenaars nie!” roep hy uit. “Ons het nog altyd trou gebly aan Israel.”
“Hulle sê sy koninkryk is van die hemel nie van die aarde nie.”
Hy draai woedend om. “Ek wil niks meer van hierdie Nasarener hoor nie, hoor jy my, Debora? Ons het klaar gepraat oor Hom. Elke keer kom jy na Hom toe terug. Dit is al lank so, maar nou is dit genoeg. Dit is nou genoeg!”
“Dit is jy wat nou oor Hom kom praat het …” sê sy sag.
Debora se kalmte ontsenu hom. Hy draai verleë om en gaan steek sy hande in die wasbalie, snork en proes, was hom driftig.
Toe hy klaar is, is hy ook meteens kalm. “Ek het te hard met jou gepraat,” sê hy boetvaardig. “En dit alles oor hierdie Nasarener … Is ek vergewe?”
“Jy is altyd vergewe nog voordat jy verbrou het.”
Haar glimlag dryf die onstuimigheid uit hom. Hy gaan haal die lang haakstok van die muur af. “Ek loop nou my vee nader haal.”
Maar in die deur steek hy vas. “Vanmiddag ’n potjie geloop met hierdie taksateur Vitellius; hom met die jaagbesem gemoker.”
“Simon, nee!” Sy spring op. “Wat makeer jou? Vitellius is ’n Romein!”
“Ja; ek en Esegiël het hom en twee soldate amper katswink gehad.” Hy lag sorgeloos. “Wil my mos een en ’n half denarius die mud betaal net asof ek ’n slaaf is.”
“Quirinius sal jou straf, Simon. Waarom hoor jy nie?”
“My koring is my koring, vrou – nie Vitellius s’n nie en ook nie Quirinius s’n nie en ook nie Tiberius s’n nie. Hulle …”
Simon praat nie klaar nie, want ’n man het voor die deur verskyn. Hy is nog jonk, maar groot van gestalte, met ’n swart baard. Simon staar na die jong man wat die kleed van ’n Romeinse seeman aanhet – skoon verwese, want dit is sy ewebeeld wat daar staan.
3
Ná al die dae van wag en verlang, staan Alexander nou daar, sy een skouer kaal, soos dié van ’n Romein, ’n kort swaard langs sy sy, breë bande van rooi varkleer waarop bronspuntjies blink, om sy polse.
Simon en Debora kan nie praat nie; staar net na die litteken op sy wang, wat hom ouer laat lyk.
Alexander praat eerste. “Vader … Moeder!” roep hy uit. Hy gryp Simon aan die skouers en groet so.
“My seun,” snak Simon, “jy is terug!”
Alexander spring na sy moeder toe, druk haar teen hom vas, want sy huil en lag tegelyk. Toe hy haar eindelik los, gaan sit sy en kyk deur haar trane na hom. “Ons het al so baie na die skepe gekyk … en gewag,” sê sy.
“Sit!” beveel Simon en sleep ’n bankie nader. “Sit, Alexander, dat ons kan praat.” Die kaal skouer, die Romeinse gewaad val hom op, maar hy stoot dit van hom weg.
“Ek is by die huis. Ek kan dit nie glo nie!” roep Alexander uit en kom langs die tafel sit.
“Ek het eerder my dood verwag,” beken Debora en vee haar oë droog.
Simon se baard bewe. “Drie jaar … drie jaar het ons jou nooit gesien nie, my seun … Bring wyn, Moeder,” vra hy en slaan op die tafel. “Bring wyn dat ons kan vier.”
Hy lag en vee sy baard van sy lippe af weg. “Twee groot gebeurtenisse op dieselfde dag – ek oes klaar en my oudste kom terug …”
Alexander gryp sy vader se hande vas. “Drie jaar is lank,” sê hy ná ’n rukkie. “Ek was bly om die kus van Cirene weer te sien.”
Debora draf opgewonde rond, bring die erdekraf met wyn, die swaar bronsbekers. Snuif, loer telkens na Alexander.
“Jy het ’n man geword, en ek en jou moeder het oud geword,” sê Simon.
“Vader,” sê Debora in die woel, “jy moet vir ons gou ’n vet lam slag – ons vleis is min; en ek het jou gesê jy moet ’n skepel koring bring.”
“Jou moeder is nog altyd baas – en ek die slaaf,” terg Simon en lag dawerend. Alexander lag saam en knipoog vir Debora. Dié klein gebaar, so intiem en liefdevol, laat Simon vry en gelukkig voel. In Alexander se laggende gesig sien hy sy eie jeug.
Simon skink die bekers oorhaastig vol. “Op jou koms, my seun!” sê hy en lig sy beker hoog. “Moeder, op die koms van ons kind …”
Sy kom sit by hulle en voel lus om die litteken op Alexander se wang aan te raak. Net een maal.
“Dis vir my ’n groot dag,” sê Alexander opgewonde.
“Ja, dit is ’n groot dag.” Simon se stem is hees. “Moeder, ons hou hom nou hier.”
Alexander kyk in sy beker af. “Is Rufus dan nie hier nie?” vra hy.
Simon lag spottend en praat kamma vertroulik, met sy hand op Alexander se skouer. “Rufus – hy leer in Alexandrië onder Philo, die groot man … Ek dink hy wil ’n senator word.”
Debora se oë versomber.
“Ek sal hom graag wil sien,” sê Alexander bloot om iets te sê, want skielik is daar spanning.
“Ja, hy leer onder Philo,” antwoord Simon skielik ernstig. “Vir wát, weet ek nie. Die Wet van Moses en die woord van die profete is al wat ons hoef te ken.”
“Jy’s te ernstig, Vader,” sê Debora gespanne. “Alexander se beker is leeg.”
Simon skink hul bekers
