geseën, ja,” antwoord Simon. “Hy het ons liggame en ons arbeid geseën.” En toe heel onverwags: “Drie jaar … Drie volle jare … Waar het jy die hele tyd rondgedwaal, Alexander?”
Alexander praat rustig, trots. “Ek het ver gereis, Vader. Ek was al ’n paar maal in die hawens van Spanje, het deur die Poort van Herkules gevaar. Dáár olie, heuning en velle gaan haal. Was al ’n paar maal Tarsus toe om sederhout vir die bouwerk van keiser Tiberius te laai. Ek was al dikwels in Joppe vir leer uit Jerusalem se kuipe; en in Alexandrië, waar ons elke jaar ’n paar maal papirus gaan laai, en seil, linne, katoen, sy – en koring.”
Iets flits in Simon se oë, maar hy praat nie.
“… En ek was al baiemaal in die hawens van die Griekse eilande – Rhodos en Chios en die ander. Dis daar waar hulle die fyn klere vir vroue maak.”
Debora is die ene bewondering.
Simon streel bloot sy baard, sy oë uitdrukkingloos.
Skielik staan Alexander op en gaan na buite.
Hy kom dadelik terug met ’n groot bondel, sit dit op die tafel neer.
“Ek het ’n paar goedjies huis toe gebring.” Hy knoop die seil los. Die eerste wat hy uithaal, is ’n swart kierie. “Elke keer as Vader hiermee loop, moet Vader aan my dink.”
Simon verwonder hom aan die mooi kierie. Laat gly dit deur sy growwe hande.
In die Persiese Golf gekoop, vertel Alexander. Dis van swart ebbehout uit Afrika – en die handvatsel is van ivoor.
Simon loop ’n draai, swaai die kierie windmakerig, en Debora verkneukel haar in sy kinderlikheid.
“Hy’s mooi, Alexander,” spog Simon. “Ek sal hom mooi oppas en aan jou dink wanneer ek hom gebruik.”
“En hier is iets vir Moeder.” Alexander oorhandig ’n Romeinse armband van geelkoper. Sy kyk waarderend na die fyn handewerk, na die breë slangkop daarop afgedruk. Alexander skuif dit oor haar pols, en sy soen sy kneukels.
“… En hierdie het ek in Joppe gekoop. By Simon die leerlooier – die beste looier en skoenmaker in die hele Judea.”
Dadelik spot Simon toe Alexander die pragtige paar sandale in sy hande lê: “Met my nuwe kierie en my nuwe sandale kan ek vir die goewerneur gaan kuier!”
Alexander vroetel in die bondel en haal nog goed uit – ’n ronde waterfles vir Simon, ’n stel Romeinse vishoeke en ’n stel Romeinse messe met breë lemme; en vir Debora ’n fyn vaas van Romeinse glas, ’n klein vaatjie geurige salf en ’n bronslamp in die vorm van ’n swaan.
Sy raak aan alles en weer is sy in trane. Simon voel-voel met sy duim aan die meslemme, betrag die vishoeke en ruik in die waterfles.
En hy verbeel hom Alexander se hart behoort tog nog aan hulle.
“Hierdie het ek vir Rufus gebring, maar nou is hy nie hier nie.” Alexander haal ’n vergulde harp te voorskyn.
Debora trek haar asem in en neem die harp by hom. “O, dis pragtig! Ek sal dit vir Rufus hou – dit bewaar.”
Simon trek sy duim oor die snare en die klanke tril fyntjies. “Nou kan jy altyd vir my speel, Moeder – wanneer ons alleen is,” sê hy.
Maar Debora hoor hom skaars, staan hygend daar. “Alexander, my kind!” is al wat sy kan sê.
Alexander hou sy hande hoog en sprei die ragfyn kledingstuk uit. Dit is sag soos ’n wolk, deurskynend, purper.
“Dié het ek in Efese gekoop,” sê hy trots. “Hulle noem dit Tirrheense purper, wat in Babilonië gemaak word – spesiaal vir Moeder.”
Debora omhels hom, druk haar gesig teen hom vas. Simon se oë brand en hy bekyk sommer die harp.
“Jy het ons tog nie vergeet nie,” huil Debora, neem die kleed en druk dit teen haar gesig.
“Dis pragtig,” fluister sy.
Deur haar trane sien sy weer die litteken wat sy jeug ontsier, wat hom anders maak as die jongeling wat drie jaar gelede met die Romeinse galei weggevaar het toe sy en Simon verlore op die houtkaai vir hom gestaan en wuif het.
Debora sit haar hande op sy wange, baie liggies asof sy bang is daardie litteken pyn nog. “Dankie, my Alexander,” sê sy sag. “Ons kan sien jy het ons tog nie vergeet nie.”
Sonder dat sy dit bedoel, streel sy met haar duim oor die letsel. Die vraag in haar oë is so dwingend dat Alexander besef hy moet nou praat.
“’n Slaaf …” sê hy kil. “’n Slaaf het my geslaan – met die skerp kant van ’n roeispaan. Dit was ver op die oop see duskant Kreta …”
“’n Slaaf?” vra Simon skerp.
Alexander gaan sit, vat sy wynbeker vas.
“’n Slaaf, ja. ’n Wreedaard uit Sirië … Ek het sy kop ingeslaan …”
Debora stryk met haar hand oor die grein van die tafel.
“Maar ’n slaaf … wat het jy met ’n slaaf te doen?” vra Simon.
Alexander huiwer, maar dit duur net ’n oomblik. “Ek is ’n slaweopsigter op die galei wat vandag hier aangekom het.”
Simon kom half orent, maar gaan weer sit soos een wat baie moeg is.
“Jy’s ’n slawedrywer vir die Romeine?” vra hy verstom.
“Daar moet slaweopsigters ook wees,” antwoord Alexander.
“Maar jy’s my seun! Jy’s ’n Jood!”
Die ergernis flikker in Alexander se oë, maar hy bedwing hom. “Vader,” sê hy, “Rome regeer die wêreld en keiser Tiberius is die groot vors; wat help dit om ons te verset?”
Simon praat verbasend kalm. “Daar is net een groot vors en dit is die Allerhoogste. Hy regeer die aarde. Rome is baas oor ons wandel, maar nie oor ons harte nie. Daardie slawe is sy skepsels.”
“Hulle is misdadigers.”
“Hulle is nie misdadigers nie. Hulle is deur Germanicus en hierdie einste Tiberius van hul huise en hul mense weggeskeur omdat hulle nie voor Rome wou buig nie. Nou word hulle soos diere mishandel – en my seun is een van dié wat hulle mishandel.”
Simon skuifel na die wasvat en gooi water oor sy gesig.
Debora het vinnig opgestaan, stook die vuur in die herd en praat aanmekaar. “Vader, jy praat so baie – ek wil hê jy moet ’n vet lam slag; dit is al laat. Ek wil vir ons die twee ribbes braai … Alexander is seker honger … Dit is drie jaar sedert hy laas aan ons tafel geëet het … Ek wens Rufus was ook nou hier, dan was ons almal bymekaar … En jy’t nooit vir my daardie koring gebring nie … Wil jy nie ook was nie, Alexander, my kind? Ons kan vir jou ’n balie vars water gee.”
Simon draai daar by die vat om en sy stem sny deur Debora se gepraat. “Alexander, as jy aanhou om ’n slawedrywer te wees, moet jy nie
