oë glinster.
Trompie knik met sy kop, en sê ernstig soos hy voel dit ’n groot vegter betaam: “Dankie, Katrien.”
Dan stap die seuns weer verder, elkeen besig met sy eie gedagtes.
Toe hulle weg is, vat Katrien ook die pad. Sy gaan twee van haar vriendinne haal om saam met haar kloof toe te gaan. Hulle gaan die geveg op ’n afstand dophou. Dit is ’n vry land, so die seuns kan hulle nie daar wegjaag nie. Die dam behoort mos nie aan hulle nie.
Katrien hoop van harte Trompie gaan vir Jorrie die boelie op sy plek sit. Maar al doen hy dit ook nie, maak dit nie saak nie. Sy sal hom nog steeds as ’n held beskou. Trompie is die eerste en enigste seun hier op Kwaggaberg wat die moed het om daardie vent aan te durf!
By die dam is daar al klaar ’n swetterjoel kinders, en nog baie kom van alle kante af aangestroom. Die nare eksamen lê nog voor, maar hulle is almal in ’n vakansiestemming. Vanmiddag gaan die poppe dans!
Trompie, Kwaggaberg se kampioen-bokser, kom te staan teen Jorrie Jordaan, wat amper elke kind op ’n dorpie in die Vrystaat platgeslaan het! Dit gaan baie beter as die beste cowboy-fliek wees. Feitlik almal gaan vir Trompie skree. Jorrie is te vol van homself en hulle sal ook nie gou vergeet wat hy aan Dawie gedoen het nie.
Die seuns sit en bespreek die geveg op die groot grasperk naby die damwal. ’n Hele paar meisies dwaal ’n entjie van die dam af en hou die seuns dop.
Wanneer Trompie en sy drie manskappe aankom, is Jorrie en sy trawante van die koshuis al daar.
“Trompie!” skree almal opgewonde toe hulle hom met die paadjie langs deur die veld sien aangestap kom. Hy loop fronsend na graspolle en skop.
“Dons hom goed op, Trompie!” skree ’n paar seuns, maar kyk dan vinnig na Jorrie en koes weg. Hulle wil nie hê hy moet hulle herken en weet dit was hulle wat dit geskree het nie, anders dons hy húlle miskien op!
Trompie stap reguit na Jorrie toe. Hy lyk koel en kalm. Hy is bly die kinders wat nou almal naderstaan, kan nie hoor hoe sy hart klop nie. Rooie, Blikkies en Dawie is langs hom.
Jorrie wag Trompie met ’n grynslag in. Omtrent twee treë voor hom gaan staan Trompie stil.
“Het jy jou doodskis saamgebring, askoek?” vra Jorrie. Hy en sy trawante skater soos hulle lag.
Die ander kinders is almal stil. Die Boksombende se Grootkaptein lyk bleek. Hulle kry hom jammer.
Trompie voel dit is gepas om nou, voor die groot geveg begin, ’n toespraak af te steek. Hy wil sy sê eers sê voor hulle mekaar takel.
“Jorrie,” begin hy met ’n bewerige stem. Dan hoes hy, maak keel skoon en begin weer: “Jorrie, ek wil net iets sê …”
“Nou sê en kry klaar dat ek jou kan pap slaan!” Jorrie staan met gebalde vuiste.
Trompie het nou beheer oor sy stem en val weg. “Toe jy hier aankom, het ons almal gedink hier’s ’n groot, sterk ou wat baie vir ons skool se rugby gaan beteken. Maar toe leer ons jou ken, en ons vind uit jy’s sommer net ’n wintie en ’n boelie.”
Trompie druk sy wysvinger amper onder Jorrie se neus en sê: “’n Wintie en ’n boelie … in hoofletters!”
’n Hele klomp kinders skree: “Mooi so, Trompie! Sê hom!”
Jorrie lyk verbaas. Hy het nie verwag dat Trompie so astrant sou wees nie. Hy begin vir die eerste keer effens twyfel. Daar is ’n frons op sy voorkop. Het hy dié ou wat so gewild hier op Kwaggaberg is, miskien verkeerd opgesom?
“En toe ons sien jy gaan niks vir ons skool se rugby beteken nie, het ons jou vermy,” gaan Trompie doodluiters voort (niemand kan mos hoor hoe sy hart klop nie, en hy hoop maar net hulle sien nie sy kniekoppe bewe nie). “Maar jy het dit verkeerd verstaan en gedink ons is bang vir jou, soos die ouens daar in die Vrystaat. En toe begin jy hier ook met jou nonsens en knou die kleiner outjies af. En toe,” sê Trompie en tik-tik met sy wysvinger op Jorrie se bors, “begin jy selfs met my ook – en dit is waar jy ’n groot fout gemaak het.”
Dit is so stil dat ’n mens ’n speld kan hoor val. Die meisies is ’n hele ent van die seuns af weg, maar kan elke woord van Trompie duidelik hoor. Hulle glimlag almal en Katrien lyk baie trots.
“Dis waar jy ’n baie groot fout gemaak het, Jorrie,” sê Trompie weer. “Jy het my eendag met ’n kettie in die sangklas agter die oor geskiet. En ’n ander keer het jy my gepootjie. En toe’t jy my fiets se wiele afgeblaas. En toe’t jy daai simpel storie versprei dat Orgina my meisie is. Maar dit was alles nog niks nie,” sê Trompie en sy wysvinger speel weer onder Jorrie se neus, “want toe kom die ding wat my laat besef het dis tyd dat ek jou ’n les leer. ’n Les wat jy tot in lengte van dae sal onthou!”
Trompie hou só van die frase “in lengte van dae” dat hy voel hy moet dit weer gebruik. Hy is nou behoorlik op dreef met sy toespraak.
“Ja, jou boelie van die Vrystaat, jy moet ’n les geleer word wat jy tot in lengte van dae sal onthou. Ek het só besluit ná jy met Dawie rondgemors het. Jy het ’n arme, onskuldige ou wat baie kleiner as jy is, met die vuis geslaan. Hy kan glad nie uit sy een oog sien nie – en jy moet daarvoor boet!”
Trompie wens hy kan nog langer praat om die geveg langer uit te stel, maar hy weet nie wat om verder te sê nie. Hy sluit af met: “En nou gaan ek jou ’n les leer – ’n les wat jy tot in lengte van dae nooit sal vergeet nie.”
So ja, Trompie is tevrede. Hy het nou sy sê gesê.
Jorrie kyk verbaas na hom. Trompie kan nogal vir jou goed praat, hoor. Hy hoop maar net die Kwaggaberger baklei nie ook so goed soos hy “spiets” nie!
“Het jy klaar gegorrel?” bulder Jorrie.
“Ja,” sê Trompie.
“Nou kom, laat ek jou moker dat jy jou ouma vir ’n eendvoël aansien.” Trompie wil eers sê hy het nie ’n ouma nie, en kán haar daarom nie vir ’n eendvoël aansien nie, maar besluit dan die tyd van praat is verby. Hulle moet nou oorgaan tot aksie.
Maar dit is moeilik. Hy kan nie nou sommer net ligvoets begin ronddans nie. Daar is mos ’n sekere prosedure wat gevolg moet word, veral met hierdie soort geveg – ’n geveg wat tot die bitter einde gaan aanhou.
Trompie stap vorentoe, tik met sy vuis teen Jorrie se gespierde arm en sê: “Daar’s jou kesj!”
Die Vrystater laat nie op hom wag nie.
Hy gee ook ’n treë vorentoe, boks Trompie se arm met sy groot, gebalde vuis en sê: “En daar’s jóú kesj!”
Kwaggaberg se kinders staan die toneeltjie met groot oë en dophou. So ja, nou het die twee mekaar die kesj gegee.
Trompie trek met sy ingeduikte skoenpunt ’n streep voor hom op die grond. Dit is die volgende stap.
“Waag dit net om oor daai streep te trap,” sê hy vir Jorrie. Trompie haal sy pet af en gee dit vir Rooie.
Jorrie ken die regte prosedure en vra die verwagte vraag: “Wat as ek daaroor trap?”
Trompie
