ja, sug die kinders. Alles het volgens die korrekte prosedure geskied – nou kan die geveg begin.
Jorrie hou sy gebalde vuiste voor hom en trap oor die streep.
“Nou toe, hier is ek!” sê hy.
Trompie kyk net vlugtig of Jorrie behoorlik oor die streep getrap het, dan lig hy sý vuiste ook op.
Die groot geveg – die geveg duisend – begin!
Trompie begin liggies ronddans. Jorrie staan rotsvas en hou sy oë stip op sy trippelende teenstander.
’n Paar seuns begin lag. Dit is ’n snaakse toneeltjie: Trompie wat soos ’n fladderende skoenlapper ronddans en Jorrie wat bewegingloos staan en sy kop net so effens draai soos hy Trompie dophou wanneer hy na die kante toe beweeg.
Skielik besef Trompie hy is die een wat gaan moeg word en Jorrie nie. Hy dans aanhoudend in die rondte en Jorrie beweeg nie. Hy het nog nie een hou geslaan nie. Trompie besluit hy moet sy taktiek verander. Hy moet ook staan en wag tot Jorrie slaan.
Trompie wil net gaan staan toe Jorrie bulder: “Hou op ronddans soos ’n meisie! Staan stil sodat ek jou kan bykom!”
Trompie besluit nou om dit nie te doen nie. Jorrie is besig om die joos in te raak en dis presies wat Trompie wil hê. Jorrie moet storm en gate in die lug slaan. Dít sal hom moeg maak.
“Hoekom slaan jy nie, jou papbroek?” tart Trompie die Vrystater uit. Dit het die gewenste uitwerking. Jorrie storm met ’n gebrul vorentoe en slaan. Hy wil die dansende vuurvliegie hier voor hom verpletter.
Jorrie se vuiste fluit deur die lug. Die kinders skree. As hierdie houe Trompie tref, sal dit klaarpraat met hom wees. Hy sal binnekort bekend staan as “oorlede Trompie”.
Maar die houe is almal mis. Trompie retireer en koes liggies elke keer wanneer Jorrie slaan. Die Vrystater hou aan gate in die lug slaan, maar Trompie hou aan om die houe te ontwyk.
Wanneer Jorrie uiteindelik ophou slaan en tot stilstand kom, hyg hy na asem. Skielik skiet Trompie soos blits vorentoe en tref hom met ’n pragtige reguit linker vol in die gesig.
“Eina!” skree Jorrie. Dit was ’n geniepsige hou wat seergemaak het. Hy bestook die Kwaggaberger weer met ’n sarsie, maar Trompie dans vinnig buite bereik van sy swaaiende houe.
“Mooi so, Trompie!” skree die kinders.
“Wys hom, Trompie!” styg Dawie se skril stem bo die ander s’n uit.
En Trompie wys hom! Jorrie blaas nou hard. Dit lyk of die teorie dat ’n mens moeër word wanneer jy mis slaan as wanneer jy iemand tref, heeltemal reg is. Elke keer as Jorrie sy aanval staak om ’n bietjie blaaskans te kry, vlieg Trompie soos blits in, piets hom een of twee keer en dans dan weer buite bereik van sy gevaarlike vuiste.
Trompie loods nog nie sy aanval nie. Hy wag dat Jorrie nóg moeër moet word.
Ná ’n rukkie begin Jorrie se neus bloei en hy hyg al hoe meer na asem. Trompie besluit die tyd het aangebreek om nou tot die eerste gedeelte van sy aanvalsplan oor te gaan. Hy moet Jorrie in die maag moker om hom nog verder uit te put.
Trompie buk laag en skiet vinnig in – maar dit is net die verkeerde oomblik om so iets te doen! Jorrie gee terselfdertyd ’n geweldige regterhou en Trompie vlieg reguit daarin. Hy sien net sterretjies. Hy struikel en val. Die hou het hom só onverwags getref dat hy heeltemal deur die wind is.
Daar is ’n doodse stilte. Trompie lê op die grond. Met ’n grynslag op sy bakkies staan Jorrie nou weer vol selfvertroue oor hom en skree: “Staan op, jou askoek! Jy wou my ’n les geleer het, maar nou leer ek jóú een.”
Trompie skud sy kop om van die sterretjies ontslae te raak.
“Jissie,” sê hy, nog steeds half duiselig. Hy skud sy kop en kners op sy tande. Sy kakebeen voel seer waar Jorrie se vuis hom getref het. Hy moenie weer so agtelosig wees nie.
“Staan op!” skree Jorrie weer. “Of het jy genoeg gehad? Gee jy oor?”
“Nooit!” Trompie spring vinnig op. Hy word hard toegejuig deur die seuns wat in die kring om die twee vegters staan. Die meisies juig van ’n entjie verder af ook – veral Katrien.
Trompie begin weer ronddans. Hy moet nou versigtiger wees. Jorrie skiet vorentoe. Hy gaan hierdie vermetele ventjie nou verpletter! Die Vrystater slaan woes, maar Trompie bly buite bereik van sy vuiste. Trompie sien ’n gaping, duik rats onder Jorrie se swaaiende arms in en tref hom met een, twee, drie harde houe op die krop van sy maag. Die groot kêrel kreun en Trompie beweeg weer vinnig weg.
Jorrie staan nou en blaas. Daardie houe in sy maag het seergemaak. Trompie klim weer soos blits in en voor Jorrie nog kan slaan om hom af te weer, plant hy nóg twee harde houe in die Vrystater se maag. Dan dans hy weer vinnig weg. Jorrie snak na sy asem.
“Vlieg weer in, Trompie!” skree Blikkies opgewonde.
En dit is presies wat Trompie doen. Die houe reën nou op die verbysterde boelie neer. Voor Jorrie kan terugslaan, is Trompie al weer buite bereik van hom af.
Jorrie skud sy kop. Hy verstaan hierdie soort boksery nie. Hy is daaraan gewoond om woes te baklei – om sommer blindweg te staan en slaan. Maar hy kry hierdie Trompie net nie onder skoot nie en hy word al hoe moeër!
Jorrie beweeg weer vorentoe met sy vuiste gereed. Hy wag dat Trompie hom weer moet invlieg sodat hy die Kwaggaberger weer op die kakebeen kan klits.
Trompie voel Jorrie se plan instinktief aan en uitoorlê hom uitstekend. Hy maak of hy vinnig inskiet en Jorrie trek weer los – maar dis mis! Hy is effens van balans af en dan vlieg Trompie eers regtig in. Die houe reën op Jorrie neer.
Trompie slaan hard en vinnig. Jorrie slaan terug. Trompie vergeet nou skoon van sy taktiek. Hy staan botstil en wissel verbete houe met Jorrie.
Die kinders skree histeries van opgewondenheid. Dit is ’n geveg duisend! Nie een van die twee vegters gee op nie. ’n Mens sien net ’n warrelwind van houe.
Maar die twee kan nie vir ewig só aanhou nie. Een moet terugval – en dis Jorrie! Hy is nie so fiks soos Trompie nie en kan nie langer byhou nie.
Jorrie hou sy hande nie meer so hoog soos eers nie. Hy laat hulle sak. Hy lyk baie moeër as Trompie. Daardie grynslag is ook nie meer op sy gesig nie. Hy word nou skrikkerig.
Hy het nog nooit vantevore iemand teëgekom wat soos ’n verwoestende orkaan aanval nie. Jorrie begin nou wonder oor die uitslag van die geveg en retireer wanneer Trompie skielik weer gebukkend vorentoe beweeg.
Trompie kom effens op sy tone.
“Hier kom dit, ouens!” sê Dawie hees. Hulle ken mos vir Trompie. As hy so op sy tone kom, gaan hy sy opponent lelik invlieg.
En dan kom dit ook! Trompie skiet soos ’n pyl uit ’n boog op Jorrie af. Hy slaan vinnig en hard. Jorrie moker woes terug, maar sy houe is nie naastenby so sekuur soos Trompie s’n nie.
Ná hierdie sarsie is dit weer eens Jorrie wat moet retireer. Trompie gee hom nou nie blaaskans nie. Hy bly op die aanval en mik sy houe nog steeds net na Jorrie se
