geld …”
Hy hou sy vinger waarskuwend in die lug. “Ek wil nie hoor nie!”
Sy glimlag en begin die vuil borde bymekaarmaak. “Maar ek wil ook nie hê jy moet my beloon omdat ek jou versorg het nie. Dit is iets … ek wil nie daarvoor betaal word nie.”
“Akkoord,” sê hy. “Dit het niks met my siekte te doen nie. Ek wil net graag vir jou die huis koop.”
“Dis miskien buitendien ’n praktiese oplossing,” sê sy.
Hy kyk haar vraend aan. “Praktiese oplossing? Waarvoor?”
“Wel,” sê sy weifelend. “Een of ander tyd gaan jy dalk iemand ontmoet vir wie jy … ek bedoel, ’n meisie vir wie jy regtig lief is en met wie jy wil trou, en dan …”
“Ek is klaar getroud.”
“Ja, maar dis sommer met my. Mens weet nooit nie, jy kan iemand ontmoet oor wie jy voel soos ek oor Duinebaai voel. Dat sy, en nèt sy, die een is saam met wie jy die res van jou lewe wil deurbring. Jy het dit so in die kontrak geskryf. As een van ons nie langer met die huwelik wil voortgaan nie, het hy of sy die volste reg om sonder enige komplikasie daaruit te stap.”
“Ja,” sê hy verstom.
“Nou ja? Dan sal daar selfs nog minder komplikasies wees. Geen skuldgevoelens nie. Jy sal jou glad nie hoef te kwel nie, omdat jy verseker sal wees dat ek ’n huis het op die een plek waar ek die graagste wil bly.”
“Dit is waar,” sê hy. “Dankie vir die ete.” Hy gooi sy servet neer en stap onthuts studeerkamer toe.
Hoofstuk 10
Sonder om te dink, roep Roland vir Peter in en gee hom opdrag om ’n eiendomsagent op Duinebaai in die hande te kry en uit te vind hoeveel en watter huise te koop is. Hy moes iemand anders gevra het, besef hy spytig toe hy Peter se entoesiasme sien.
“Wat ’n uitstekende idee!” sê Peter. “Ek sal dadelik werk maak daarvan.”
Hoekom dink Peter dis so ’n goeie plan? wonder Roland suur. Wil hy hê Victoria moet daar gaan bly en vir hom, Roland, los?
Peter laat ook geen gras onder sy voete groei nie. Teen die namiddag kom hy by Roland se kantoor in met ’n hand vol papiere met foto’s.
“Ek het sommer gevra dat die vrou dit vir my stuur,” sê hy en sit die papiere voor Roland neer. “Daar is net drie huise te koop. Kyk, dis dié twee en dan dié een. Dis nie vreeslik duidelik nie, maar ’n mens kan tog uitmaak hoe hulle lyk.”
Roland bestudeer die drie huise. Die een lyk nie vir hom na Victoria se soort huis nie – dis net betonpilare en glasvlakke. Die ander twee is meer gewoon: standaard-dubbelverdiepinghuise met stoepe en terrasse.
“Waar’s die beskrywings?” vra hy en trek die papier nader. “Kyk hierdie huise oor die see uit?”
“Ja,” sê Peter. “Al drie.”
Roland begin die beskrywings lees: hoeveel slaapkamers, hoeveel badkamers. Terwyl hy lees, word hy bewus van ’n onbekende gevoel. Opwinding? Nee, dit kan nie wees nie. Onder sy talryke beleggings is daar baie eiendomme en hy het nog nooit in sy lewe opgewonde geraak daaroor nie. Die geboue wat hy besit, is – soos hy vir Victoria gesê het – net bakstene en beton en hulle enigste waarde lê daarin dat hulle goed geleë is, ’n goeie inkomste lewer of een van sy kleiner maatskappye huisves. Waarom kry hy dan hierdie vreemde gevoel wanneer hy die agent se liriese beskrywing lees? Slaapkamervensters wat uitkyk oor die berge, stoep wat uitkyk oor die see. Atlantiese Oseaan, dink hy, hy moet vir Victoria sê. Duinebaai lê om die draai, en alhoewel die twee oseane seker daar nog meng, is dit streng gesproke die Indiese Oseaan.
“Dié twee huise klink albei goed,” sê Peter. Dan druk hy met sy vinger op een. “Maar hierdie een is nuwer. Klink vir my oor die algemeen na ’n beter proposisie. Meer prakties ook, as jy na die beskrywing van die binnekant kyk.”
Roland hoor hom nie regtig nie. Dis asof iets in sy doodgedrukte verlede wakker word. Vae herinneringe aan ’n tyd toe hy ’n ma en pa gehad het, toe hy net ’n skoolseun was wat saam met sy gesin vakansie gehou het. Maar toe is hulle dood en die lewe het totaal verander. Hy moes oornag grootword, self leer besluite neem. Die erfporsie was nie baie groot nie en moes hom deur sy universiteitsopleiding help. En êrens in die proses het hy besluit om nooit weer aan die verlies te dink nie, maar net vorentoe te kyk en sy een talent te gebruik: die vermoë om geld te maak. Solank hy nooit gaan stilstaan nie, sou hy nie probleme hê nie. Dis waarom hy vakansies vermy het. Hy moes werk en aanhou werk.
Hy skud sy kop. “Dankie,” sê hy vir Peter. “Ek sal hieroor dink.”
“’n Strandhuis is nie regtig ’n belegging nie,” waarsku sy vriend. “Dit staan feitlik heeljaar leeg, tensy jy dit wil verhuur.”
“Ek wil dit nie koop omdat dit ’n belegging is nie,” sê Roland en verwonder hom oor sy eie woorde. Hy doen níks tensy dit ’n belegging is nie.
Die aand neem hy die foto’s en papiere huis toe en wys dit vir Victoria. Sy voel dadelik verleë en skuldig.
“Ek het dit nie regtig bedoel nie,” stamel sy. “Ek wil nie hê jy moet ’n huis koop net omdat ek …”
“Ek wíl dit koop,” sê hy ferm. “Jy moet net sê watter een.”
Sy bestudeer die foto’s en herken die huise. Roland, wat haar gesig dophou, sien die verlange, die hunkering wat sy nie kan keer nie.
“Ek het elke dag na hierdie een gekyk,” sê sy oplaas en wys na die een wat Peter as die beste kopie beskou het. “Die mense het elke middag op die stoep gesit en dan het ek …” Sy skud haar kop. “Hoe kan hulle dit verkoop? Dit moet hulle harte breek.”
Roland kan nie dink hoe dit menslik moontlik is dat jou hart oor ’n hoop bakstene breek nie, maar hy sê dit nie. “Volgens die agent is die bejaarde eienaar ouetehuis toe omdat sy vrou oorlede is. Die kinders verkies die Natalse kus.”
“Ek sal lief wees vir die huis,” sê sy.
Hy glimlag, sy oë sag as hy na haar kyk. “Dan is dit afgehandel. Ek sal dit koop en as ek volgende maand Amerika toe gaan, kan jy afvlieg en gaan kyk wat gedoen moet word. Meubels koop en sulke soort goed.” Hy sien sy lyk verbouereerd. “Ek is jammer. Wou jy liewer saamgegaan het Amerika toe?”
“Nee, nee,” sê sy. “Ek wil see toe gaan, dis net dat jy dit so maklik laat klink.”
“Dit ís maklik,” sê hy. “Ek koop dit en dis joune.”
Sy sit net na hom en kyk, haar vingers teen haar lippe. “Dankie,” sê sy uiteindelik. “Ek weet nie wat om te sê nie.”
“Jy hoef niks te sê nie,” sê hy saaklik. “As dit jou gelukkig maak, is ek tevrede.”
Sy sit nog so voor haar en staar lank nadat hy uit die kamer is. ’n Hoop bakstene het hom so gegrief dat hy met ’n wildvreemde vrou getrou het net sodat sy daarna kan omsien. Nou koop hy ’n nuwe hoop bakstene en verwag dit moet haar gelukkig maak. Sy kan nie stry dat dit ’n wonderlike gedagte is nie, ’n droom wat waar geword het – en juis daarom verstaan sy nie hoekom sy effens verlate
