Nabot stamp sy dik vuiste teen mekaar. “Moet dit nie vir my nog moeiliker maak nie,” sê hy. “Soos ek Jehu ken, sal hy laat soek van Dan tot Berseba. Hoe verder Johanan padgee, hoe beter.”
Johanan sê niks, eet net verder.
“Ek sal bly wees as jy by die kleinvee kan wees, seun. Op die oomblik is net Sabad se kinders by die vee, en dit sal nie goeie werk afgee nie. Ek kan nie vir Joag, Sagaria of Amasa daar hou nie, want die oes lê voor. En hulle kan dalk net nog een van die seuns kom haal om in jou plek klippe te kap – of dalk al drie, net om my te straf.”
Johanan sit daar met die leë bord in sy hand. Hy voel lus om teë te praat. Daar in die ver wêreld saam met ’n paar kinders … Hy het nie sin daarvoor nie. Maar hy sê niks. Hy kon sy vader nog nooit weerspreek nie. En sy vader het reg – hoe verder hy kan padgee, hoe veiliger. Vader Nabot maak selde ’n fout. Daarom is hy ’n leier in Jisreël en daarom is daar soveel mense wat na hom opsien vir leiding. Selfs vreemdes kom partykeer by hom raad vra.
“As Vader so sê,” antwoord Johanan naderhand.
Die teësin waarmee hy dit sê, ontgaan Nabot nie. Hy kyk skerp na Johanan. “Ek wil nie hê jy moet in Jehu se hande val nie, kêrel. Jy het jou boog gespan vir die Here; ek wil nie hê hulle moet op jou trap nie.”
“Ek verstaan, Vader.”
“Buitendien, die ooie moet binnekort lam, en daardie Kanaänitiese snuiters kan nie daarmee vertrou word nie.” Hy vat Johanan aan die arm. “So gou ek kan, gaan ek na Samaria om met Obadja te praat. Ek wil nie hê jy moet soos ’n dief wegkruip nie.”
Nabot staan op, trap rusteloos rond, slaan met sy vuis teen die luik. “Elke jaar betaal ek belasting,” sê hy wrewelig. “Elke jaar lewer ek van my beste wyn aan die paleis. Ek het vir koning Omri die wapen gedra. Al my seuns het nog elke jaar getrou hul diensplig en hul gedwonge arbeid verrig, en nou word my kind agtervolg asof hy ’n misdadiger is omdat hy nie vir ’n afgod wil werk nie. Ek sal dinge gaan regmaak in Samaria.”
Josabat sit die sloop neer waarin sy besig is om vir Johanan padkos te pak en kom staan vlak voor Nabot.
“Ek bid jou, bly weg uit Samaria,” sê sy. “Netnou gryp hulle jou ook. En dan? Nabot, daar’s ’n roofdier los in Samaria.”
“Moenie my probeer keer nie, Josabat,” sê hy. “Ek sál na Samaria gaan.”
Sy oë is so driftig dat Josabat maar liewer omdraai om Johanan se kos klaar in te pak.
“Hoe ver is julle?” vra Nabot.
Josabat rol self die slaapgoed op; die nuwe velslaapmat wat sy gemaak het, haar beste jakkalsvelkaros. Die dogters het ’n velsak met water gevul, en toe is alles skielik klaar.
“Wil jy dan nie eers skoon klere aantrek nie, my kind?” vra Josabat.
“Daar is nie tyd nie,” sê Nabot. “Johanan moes al weg gewees het.”
Hy haal sy boog en pylkoker van die muurpen af en gee dit vir Johanan, asook sy skedemes. “Die beste boog in Israel,” sê Nabot met ’n stroewe glimlag. “Hy dryf ’n pyl dwarsdeur ’n eikeboom.”
Jerusa bring vir Johanan ’n slingervel en ’n velsakkie met ronde klippe, en toe staan hulle daar bymekaar, sonder om te praat, wag op die oomblik wat hulle nie wil belewe nie. Totdat Nabot kortaf sê: “Kom, Johanan. Daar’s nie tyd nie.”
Johanan swaai die watersak en die slaapgoed oor sy skouers, vat die kossak en die pyl en boog en groet sy susters haastig. Nabot is reeds buite en Josabat wag by die deur. Toe hy haar groet, hou sy hom styf vas.
“Jy moet versigtig loop,” f luister sy, “en vra elke dag die Here se genade.”
“Moenie bekommerd wees nie, Moeder,” antwoord hy dapper. “Ek sal versigtig wees. Ek het veilig tot hier gekom; ek sal veilig verder gaan.”
Hy maak hom van haar los en gaan by die deur uit, die donker in. Die vroue bly net daar staan. Toe Josabat die trane voel kom, draai sy om en gaan blaas die lamp dood.
Johanan groet sy broers wat uit die donker nader gekom het, en toe lei sy vader hom van die huis af weg tot onder die ou terpentynboom.
Daar gaan staan Nabot om nog weer te praat. “Ou seun,” sê hy in die wind wat nou sterker waai, “daar is ’n pestilensie in Israel …” Hy trek Johanan aan die skouer nader, praat vlak by sy gesig. “Het jy gehoor van Elia?”
“Al van hom hoor praat, Vader,” antwoord Johanan sonder opwinding.
“Hulle sê hy’s ’n egte profeet, ’n ware man van God.” Nabot druk Johanan se skouer nog stywer. “Ek wil hê jy moet met hom gaan praat. Hy woon in Tisbe in Gilead.”
“Tisbe? Maar dis heel uit my pad!”
“Jy móét dit doen vir die Here.”
“Hoe kan ek met ’n profeet gaan praat? Ek is nog ’n bogkind.”
“As jy oud en sterk genoeg is om jou teen die koning te verset, dan kan jy maar met ’n profeet gaan praat. Onthou, jy doen dit vir Israel. Gaan vertel vir Elia alles wat in Samaria gebeur het en sê vir hom Nabot van Jisreël laat weet hy moet oorkom en Agab kom bestraf.”
Al is hy moeg, voel Johanan die ywer, die opwinding, in hom roer. Hy het iemand hoor sê Elia is anders as ander mense en dat hy vir niemand bang is nie. “Ek sal gaan. Ek sal my bes doen, Vader,” sê hy beskeie.
“Die Here seën jou en sal jou beskerm, my seun. Nou moet jy loop. Soek voor dagbreek vir jou ’n skuilplek. Loop reguit na die Jordaan. Teen môrenag moet jy deur die rivier probeer wees. Daar sal jy veiliger wees. Van Tisbe af hou jy al anderkant die Jordaan langs, by die See van Kinneret verby tot by Merom. Ons vee staan daar by die boer Josia, ’n godvresende man uit die stam Naftali.”
“Ek sal maak soos Vader gesê het. Stuur gou tyding nadat Vader in Samaria was.”
Toe groet hulle mekaar. “Sê vir Elia Israel het hom nodig,” versoek Nabot nog vir laas. Hy kyk Johanan agterna, maar sien hom nie. Luister, maar hoor hom nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
