Popeye flaunt, dan praat ons weer.”
Ek kyk hom so. Mario, alias die Mafia-mannetjie, alias Muskiet, sal nie sonder serious swoeg of sweet swaar goed kan ronddra nie. Of ’n vroumens op ’n “Me Tarzan, you Jane”-manier op ’n dubbelbed kan neergooi nie.
En ek weet ek trap op omgedolwe grond. Ek weet, want ek ken van.
Ek wil hom van my feetjies vertel, waar hulle vandaan kom en waarom ek hulle nodig het, maar ek is nie seker of hy sal wil luister nie. Toe doen ek maar wat al die vrouetydskrifte jou aanraai om te doen as jy ’n man op sy gemak wil stel. Ek vra hom uit oor wie en wat hy is.
“Ek is ’n computer nerd, sit nagte om en karring aan die goed.”
Geen wonder hy is so bleek en onderstebo soos ’n vlermuis wat nooit die son sien nie.
“Great! Dan kan jy my computer guy wees. Elke girl het ’n computer guy in haar lewe nodig.”
“Ek werk nie vir love and charity nie, hoor,” waarsku hy.
Nee, seker nie, want dan sou hy nie ’n bestaan kon maak nie.
Ek wíl nie hierdie goed dink nie, dis nie mooi en goed en gaaf en vriendelik nie, ek weet. Maar die gedagtes spring ongenooid my kop binne. Ek skaam my, want ek is seker nou eenmaal nie ’n goeie mens nie.
Ons beweeg al pratende voetjie vir voetjie kombuis toe, waar ons tog maar ons kos in regte borde skep voordat dit te koud raak. Toe verkas ons na die sitkamer, sit sommer op die vloer met die borde op ons skote. Ek probeer die atmosfeer so ontspanne moontlik hou. As pretensie by die voordeur inkom, waai spontaneïteit mos gewoonlik by die agterdeur uit. En dis spontaneïteit wat ons tot hier gebring het. Dit en ’n tikkie malligheid.
Ek sal nou nie sê ek en Mario gesels daarna ’n hond uit ’n bos nie, maar dit raak gesellig genoeg tussen ons. Sien, dis wat gebeur wanneer daar geen chemistry is nie, geen kans op ’n love affair nie, nie eens van ’n skelm vryery nie. ’n Ou en ’n meisie kan mekaar platonies leer ken en ’n broodjie breek sonder dat dinge onnodig gekompliseerd raak.
“Ons moet dit weer doen,” sê ek toe ek hom ’n uur of wat later by die deur afsien.
“Net nie in my woonstel nie,” waarsku hy. “Daar’s net genoeg plek vir een mens op ’n keer.”
Ek glo hom. Mario lyk na die tipe ou wat die leë bokse waarin die takeaways na sy woonstel toe aangedra is, sal opgaar vir moontlike hergebruik op ’n ander dag. Hy deel heel moontlik sy blyplek met ’n hele kolonie uitgevrete kakkerlakke wat ’n smaak vir kerrie-en-rys ontwikkel het.
Dis nie heeltemal my scene nie. Eerder daar wegbly, eerder hier in my woonstel kuier wanneer dit nodig is, hier tussen my versameling feetjies en fieterjasies.
2
Ek wou nie weer die laptop nader trek nie, maar dis nog te vroeg om te gaan slaap. En die nuuskierigheid vreet aan my soos ’n rusper aan ’n blaar.
Ek skuif die leë pizzaboks opsy en gaan sit kruisbeen op my bed. My hart tamboer toe ek op Skype ingaan en sien hy het sowaar vir my ’n invite gestuur. Ek kliek op sy naam. Billy Bruwer. Slaat my om met ’n veer. Billy Bruwer, einste hy, verleidelik aantreklik soos die sonde self, besef ek weer eens toe ek na sy profielfoto kyk. Behalwe natuurlik as hy gehack is en ek my naam lekker gat gaan maak deur daarop te reageer. Whatever! Ek kan dit ook nie net so los nie, nie vir die res van my vervelige lewe daaroor wonder nie.
My vingers kry ’n lewe van hul eie, ek aanvaar “Billy Bruwer” se invite met ’n enkele tik van my wysvinger. Accept? Accept, ja! Daar! Dis gedoen! Nou sien ons maar hoe en wanneer meneer die redakteur, of sy spookstem, daarop gaan reageer.
Hy ís blykbaar online, sien ek. Nou toe nou. Ek weet hoegenaamd niks van Billy Bruwer af nie, net dat hy, soos ek, op hierdie oomblik online is. Toe die Skype-roepdeuntjie feitlik onmiddellik in my ore opklink, skrik ek groot genoeg om amper van die bed af te val. Nie vir ’n oomblik het ek verwag dat hy my dadelik gaan skype nie. Is die man heeltemal mal, of wat? Wat soek hy in elk geval by sy rekenaar? Hierdie tyd van die aand? Van ’n Vrydagaand? Hy is veronderstel om die stad rooi te verf met ’n poppie aan elke hand en een om die nek. Dis wat ouens soos hy doen. Dis bleeksiele soos Mario wat op ’n naweeksaand, of enige ander, voor die rekenaar aan die slaap raak. En vet meisies soos ek. Sosiale misfits. Nie die gesogte prinse van die samelewing nie.
Ek sluk. En sweet. En bewe. What to do, what to do? Ek wil hom regtig nie antwoord nie. Ek kan nie. Nie so nie. Nie so gou nie. Nie nou nie. Nie soos ek nou lyk nie. Dis die einde van die week. My hare is dae laas gewas, dis in ’n bondel agter my kop met ’n kammetjie vasgesteek. Ek het ure laas by die spieël gaan draai, maar ek kan raai dat ek taamlik oes lyk. Goed genoeg vir ’n ou soos Mario, wat nie vir veel vra nie. Maar nie naastenby aanvaarbaar vir iemand soos Billy Bruwer nie. Nie eens in my Sunday best sal ek die toets slaag nie, wat nog te sê in my huisdra-blommebroek met die rek om die middel, so na aan ’n pajamabroek soos demmit aan ’n vloekwoord?
Ek is verlig toe die geroep bedaar. Sjoe. Noue ontkoming.
Maar ek is teleurgesteld ook. Ek sien die rooi telefoontjie-teken op die blad verskyn. Missed call from Billy Bruwer, lees ek die verwytende woorde daarby. Dit voel asof ek so pas iets kosbaars verloor het, dat dit soos sand deur my vingers geglip het. Ek weet sowaar nie wát ek wil hê nie. Maar ek kan raai wat die man aan die ander kant dink. Hy weet ek is óf by die huis óf naby ’n rekenaar of tablet of watter tegnologiese katoeter ek ook al gebruik het om so pas sy invite te aanvaar. Dis nie rocket science nie.
Dalk dink hy ek het gou eers ’n sexy nommertjie oor my kop gaan trek voordat ek met hom praat. Just hang on while I slip into something more comfortable … Ek sóú graag ’n bietjie wou titivate voordat hy my sien, maar dis nou in elk geval te laat daarvoor. Billy Bruwer het tou opgegooi en ’n koers ingeslaan. My naam is modder nog voordat hy weet wat my naam is.
Ek gryp vervaard na die botteltjie parfuum op my bedkassie en bespuit my van ’n kant af. Agter die ore, in my nek, op my polse. Al die strategiese plekke wat sou saak maak as Billy Bruwer hier by my was. Te laat, besef ek, want Billy Bruwer is die niet in. Ek mors my Elizabeth Arden wat by die dag duurder word. Ek kan hom tog nie van my kant af terugroep nie, kan ek? Mag ek? Wil ek? Moet ek? Nee! Don’t push your luck, Lucy. Hoe sal dit nou lyk? Jy sal jou wát verbeel om sy privaatheid binne te dring. Onthou, jy is die muis, hy is die olifant.
Toe die Skype-deuntjie opnuut in my ore raas, ruk alles in my orent. Maar hierdie keer dink ek nie verder nie, ek reageer instinkmatig. Miskien is dit die parfuumwalm wat my op ’n high gesit het, want ek tik verwoed op die knoppie wat ’n video call sal aktiveer. Hier is ek nou – boots and all. Ready, able and willing. Soort van. Bring it on, Billy Bruwer.
Toe sy gesig op die skerm verskyn, voel ek ’n floute oor my kom. Wat ís dit met my? Die man is doer ver, wherever, nie regtig saam met my hier op my bed nie, al voel dit vir ’n malle oomblik so. En ja, op die rekenaarskerm is die man inderdaad gevaarlik aantreklik, maar wat daarvan? Vroue soos ek behoort immuun te wees teen manne soos daardie, nie duiselig te wil word omdat sy baard ’n dag oud is en sy sielvolle oë na joune soek nie.
Dis sy frons wat my summier van die floute laat vergeet. Want ek vererg my. ’n Bietjie. Die verbasing op sy gesig getuig net van een ding – hy het natuurlik nie verwag om ’n vet meisie op sy rekenaarskerm toe te laat nie.
The story of my life! The story of my frieken life!
Die man kon hom gerus geestelik voorberei het
