net soos sy in die kerk moet sit as sy moet luister en niks praat nie, en sy kyk net vas op die twee groot wysters.
Stadig, stadig raak die Oupahorlosie se gesig weg, en daar lê die groot, oop veld met die wa en die een doringboom. Dis so lig en donker oor die grasveld, want die maan skyn helder, maar daar is baie wolke en die gras en bome maak lang, dun skaduwees. Daar eenkant blink ’n vleitjie met biesies aan die kante en die sterretjies lê in die waterspieël. In die doringboom moet ’n uiltjie sit, want dit hoe-hoe, hoe-hoe uit die donker skaduwees uit. Kwaak-kwaak, sê ’n padda by die water, en dan bly hy weer lank stil.
Maar nou roer iets naby die skaduwees. Wat is dit? ’n Skapie of ’n kalf? O, dis ’n mens, ’n seun, ’n lang seun wat saggies deur die gras loop na die vleitjie toe. Natuurlik, dis mos Pietman wat seker weer na die goue pond gaan soek. Saggies loop hy, en die nagwind laat die lang gras om hom bewe. Buk-buk, vroetel-vroetel kruip hy langs die vleitjie, en hy soek en soek.
Meteens fladder die uiltjie met sy vlerke op die doringtak. “Hoe-hoe,” sê hy, “dit lê meer na boontoe, boontoe.”
“Kwaak-kwaak! Kwaak-kwaak!” sê die padda. “Net waar die kortste biesie aan die water raak, raak.”
Die nagwind maak sy asem sterker en blaas deur die doringboom se takke. “Hy verstaan nie, hy verstaan nie,” fluister hy, “hy’s al te groot, te groot.”
Die maan kruip kort-kort agter ’n groot wolk weg, dan is dit net die baie sterretjies wat knipoog, knipoog in die donker lug. Firts, trek Pietman ’n vuurhoutjie en hy lig al om hom, en hy buk, buk en hy vroetel, vroetel. Toe raak die vuurhoutjie se liggie sommer weg.
Toe die wolk weer voor die maan se gesig weggly, blink die gesig van die Oupahorlosie wat so regop naby die bek van die watent staan.
“Nagwind,” sê hy saggies, “nagwind, kan julle tog nie vir Pietman help nie? Julle sien mos waar sy goue pond lê.”
Die nagwind vee al oor die rooigras langs die wawiel en hy fluister: “Hy verstaan nie, hy verstaan nie! As ’n kind nog klein is, kan die nagwind en die rooigras en die padda en die uil nog met hom praat en hy kan luister. Maar as hy groot is, kan hy ons mos nie meer hoor nie. Hy verstaan nie, hy verstaan nie.”
“Maar, nagwind,” sê die Oupahorlosie in die watent, “as die maan of die sterre net ’n liggie kan maak tussen die biesies waar die pond nou lê, dan sal hy dit mos sien.”
“Die maan,” fluister die nagwind, “die maan kan nie help nie, die wolk daar is te donker en te groot.”
“Hoe-hoe,” sê die uiltjie op die doringtak, “as ’n ster kan roer, kan roer.”
“Kwaak-kwaak,” sê die padda, “as ’n ster die plek kan raak, kan raak.”
“Ek sal die sterre vra, die sterre vra,” fluister die nagwind, en hy maak ’n dwarrelpaadjie deur die rooigras soos hy optrek.
Toe is dit doodstil. Die padda kwaak nie, die uiltjie hoe-hoe nie en net Pietman buk, buk en vroetel, vroetel nog daar langs die vleitjie waar die sterre in die waterspieël blink. Tik-tak, tik-tak, sê die Oupahorlosie in die bek van die watent. Hy wag en luister, wag en luister.
Toe – sjips! sê die nagwind langs die wawiel en oor die rooigras en hy vee oor die rand van die watent. “Die sterre,” fluister hy, “die sterre sal help. Die grootste ster wat in die spieël van die vleiwatertjie lê, sal nog ’n ster vra om saam met hom te roer en af te skiet net soos Pietman weer oor die plek buk waar die goue pond lê. Dalk sien hy dit dan lê.”
Die nagwind gly stadig oor die doringboom en trek ’n paadjie deur die rooigras na die vleitjie toe, en net toe die biesies langs die vleitjie saggies begin afbuig, spring twee sterre los en rol tussen die ander deur dat daar twee ligte vuurspore tussen die biesies in die vleiwatertjie deurtrek, blinker as die blinkste goue pond.
Pietman het ophou soek om mooi na hierdie vuurstreep in die spieël van die vleiwater te kyk, maar daar buk hy skielik, steek plimps sy hand in die water en haal iets uit. Dit is die goue pond, die pond wat weg was, die pond wat ou-ou-Oupa hom present gegee het, dit is die pond wat hy weer teruggekry het! Hy spring, spring tussen die gras deur terug tot by die wa en kruip saggies onder die velkaros in.
“Kie-long, kie-long, kie-long …” slaan die Oupahorlosie, so soos een wat van ver af roep, en die hele veld word oop en lig en sonder skaduwees, en ’n grassie kielie Katrientjie onder haar ken. Sy knip haar oë en kyk weer, en daar staan Tina Tierat voor die bed in die blink kol wat die son maak, met die verestoffertjie in die hand.
“Klein poppietjie, nô Trinatjie, dis tyd om op te staan,” sê Tina. “Kyk hoe skyn die son al deur die bome.”
“Maar, Tina,” sê Katrientjie en sy sit regop, “ek het tog nou die uur van die goue pond gesien, daardie pond wat Ma van oom Pietman gekry het wat in haar borsspeld is, ek het gesien toe dit wegraak en hoe hy dit weer gekry het.”
Tina Tierat kielie Katrientjie in haar nek met die verestoffer en sy sing:
O, die bokkie met die wipstertjie
het ’n snoetjie wit soos room,
en as ’n kind mooi soet gaat slaap,
sil hy baiing dinge droom!
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
