op haar gesig. “’n Man wat in die wesvleuel gewoon het. Ek sal jou graag meer wil vertel, maar op die oomblik is daar te veel vrae waarop ek antwoorde soek. Ek hoop tant Lerina sal my vrae kan beantwoord, want tant Grietjie ly ewe gerieflik aan geheueverlies – en sy doen dit boonop oortuigend. Sy kan onmoontlik seniel wees, sy is net ’n bietjie meer as agt jaar ouer as ek.”
“Maar sy lyk minstens twintig jaar ouer as jy,” sê Wiandri met ’n onnutsige laggie. “Hoekom gaan loer jy nie by oom Ben en tant Truia in nie, Christelle? As oom Ben nog nie in die tuin besig is nie, drink Floors moontlik koffie saam met hom. Dis Saterdag en oom Ben is nie veronderstel om te werk nie.”
“Ben steur hom nie aan naweke en vakansiedae nie, maar ja, ek sal gou ’n draai maak, al is dit net om koffie te drink saam met Ben en Truia. Ry versigtig, my poplap,” antwoord Christelle en stap haastig weg.
Dit was ’n briljante ingewing om aan oom Ben te dink, wens Wiandri haarself geluk. Die tuinhuis is so ver van die agterplaas af dat sy met veiligheid kan terugdraf huis toe en haar rugsak vol kos en koeldrank vir Floors pak.
’n Halfuur later hou Wiandri haar ryperd onder ’n wilgeboom langs die boothuis in, glip uit die saal en swaai haar rugsak van haar rug af.
“Laat ek help,” praat Floors naas haar en neem die rugsak uit haar hande.
“Floors!” tjilp sy soos ’n verskrikte mossie, ruk haar kop om om seker te maak dat niemand haar na die boothuis toe gevolg het nie en swaai terug na hom, haar gesig nog wasbleek van skok.
“Genugtig, meisiekind, gaan jy flou word? Jy het mos geweet ek is hier. Ek is jammer ek het jou laat skrik, maar ek het gedink jy sien my langs die boom staan,” sê hy met ongeduld en kommer wat hulle afwissel op sy gesig. Hy steek sy regterhand uit asof hy haar wil aanraak, maar laat sak dit weer.
’n Onkeerbare laggie glip oor Wiandri se lippe en ontwikkel in ’n byna geluidlose lagbui wat sy agter haar hande probeer smoor, en wat haar hulpeloos met haar kop teen haar perd se nek laat aanleun.
Floors kug en vra saaklik: “Sal ek vir jou ’n glas water bring, Wiandri?”
Wiandri snik-lag, vee met haar handrug haar lagtrane van haar wange en sê verleë: “Jammer, Floors. Ek dink ek’s ’n klein bietjie histeries, want ek het al die pad hierheen verwag dat Christelle my op Prinses se rug gaan agternasit. Toe jy so onverwags langs my praat, het ek my oorhoeks geskrik.”
Dan kyk sy hom baie ernstig aan: “Het jy rede om Christelle te vrees, Floors?”
“Ek dink so, want ek herinner haar duidelik aan iemand uit haar verlede,” antwoord hy gelykmatig, die uitdrukking in sy oë geslote.
“Ek haat dit as jy so na my kyk, Floors!” vaar sy geïrriteerd uit.
“Hoe kyk ek?” vra hy oorbluf.
“Met die dooie oë van ’n marmerstandbeeld! Besef jy nog nie ek probeer jou help nie? Christelle het na jou kom soek in die stal en ek het haar laat glo jy drink dalk koffie saam met oom Ben. Ek … ek lieg en bedrieg die een mens wat nog altyd soos ’n eie ma vir my was. Hoekom vertrou jy my nie?” vra sy gegrief.
“Omdat ek nie seker is of jy my werklik wil help of dalk net Christelle se bevele uitvoer nie. Jy het gesê jy deel al jou geheime met haar,” herinner hy haar en betrag haar wantrouig.
Sal sy nog ’n groter gek van haarself maak en ’n patetiese liefdesverklaring aan Floors doen? dink Wiandri wrang, en haat hom oor sy vermoë om deur sy blote teenwoordigheid verwoesting te saai onder haar emosies. Sy staar bewonderend na sy sonbruin, gespierde bene en arms wat hom soos ’n bronsstandbeeld laat lyk in die helder oggendson, dwing haar om in sy oë te kyk en antwoord met ’n neutrale stemtoon: “Ons het nie ’n keuse nie, Floors. Ons kan mekaar net vertrou, want ek het geen waarborg dat jy nie ’n misdadiger is nie. Maar wie anders gaan vir jou kos aandra terwyl jy in die boothuis wegkruip?”
“Goed,” gee hy halfhartig toe, kyk haar deurdringend aan en vertel onwillig: “Ek het gisteraand onder die kastaiingboom in die agterplaas gestaan toe Christelle die buitetrap na my woonstel opgeklim het. Die lessenaarlig was aangeskakel, maar gelukkig het ek my deur gesluit. Sy het eers geklop en toe aan die deurknop gedraai. Daarna is sy af stal toe. Sy het ’n paar maal gedemp na my geroep, maar ek het die boomstam tussen my en haar gehou. Hoekom is sy so gretig om met my te praat, Wiandri?”
“Kan jy nie raai nie, Floors? Hoe sal ek nou weet?”
’n Frons kerf tussen sy wenkbroue en hy vra bruusk: “Het sy gesê aan wie ek haar herinner?”
“Aan oom Fanie. Sy portret het jare lank in die gang van die wesvleuel gehang, maar toe ons gisteraand daarna wou kyk, het die portret verdwyn. Wie is jou oom Fanie, Floors?” vra sy en kyk hom afwagtend aan.
“Ek het nie ’n oom Fanie nie. My pa, Hardus, is na my oupa genoem.”
“Hardus Venter?” vra sy, glimmende lag in haar oë.
Sy glimlag vee die strak lyne uit sy gelaat. “Ek het byna vergeet jy is ’n opperste snip,” skerts hy halfhartig. “Jy weet ek is nie ’n Venter nie en ná al jou moeite om gister my identiteit geheim te hou en om vanoggend ’n rugsak vol kos agter my aan te ry, kan ek jou seker ’n klein bietjie vertrou. My pa is Hardus de Nyschsen.”
“En jy is?” vra sy, verras oor haar gevoel van blydskap omdat hy haar eindelik vertrou.
“Floors Venter, julle dommerige nutsman,” antwoord hy bruusk, merk haar teleurstelling en vervolg met hoorbare ongeduld in sy stemtoon: “Dis die naam wat almal op Wernerspan ken, en vir tyd en wyl moet dit so bly. Dis wat juffrou Lerina besluit het. As jy my op my eie naam noem, verspreek jy jou dalk voor Christelle – en dan sal ek móét weggaan.”
“Maar Christelle weet reeds jy is nie Floors Venter nie. As sy kan verhoed dat jy werk kry, sal sy. Verstaan jy nie, Floors? Jy het gehoop om haar te bedrieg, maar sy het jou dadelik herken. Jy kan net sowel jou eie naam gebruik,” redeneer Wiandri, meer ontsteld as kwaad.
“Christelle raai, maar sy het geen bewyse nie. As dit afhang van die twee tannies, sal sy ook nooit enige bewyse kry nie – en as ek jou kan vertrou.”
“Ek verstaan nie, Floors,” sê sy onbegrypend. “Selfs al glo Christelle jy is werklik Floors Venter, hoe gaan dit jou help om ’n goeie pos te kry? Christelle gaan nie ’n dom nutsman aanbeveel vir ’n verantwoordelike werk nie.”
“Dis presies hoe ek voel,” antwoord hy grimmig. “Toe ek na Huis Groeneweide toe gekom het, het ek eerlik aan tant Lerina vertel wie ek is en wat ek hoop om op Wernerspan te doen. Sy het aan my gesê Christelle sal alles in haar vermoë doen om te verhoed dat ek die pos kry, daarom moet ek ’n vals naam gebruik, totdat ons weet wat Christelle se reaksie op my is. Ons weet nou – en ek is die verloorder.”
“Nee, Floors!” maak Wiandri heftig beswaar en gryp in haar erns sy regterhand in albei haar hande vas. “Moenie dit sê nie – moenie dit eens dink nie! Die Christelle wat ek ken, is ’n liewe, groothartige mens wat nooit enigiemand skade sal aandoen nie. Miskien moes jy met haar oop kaarte gespeel het. Jy is tog nie verantwoordelik vir iets wat in haar verlede gebeur het nie. Wat ís in elk geval die probleem?”
Hy antwoord nie, sy blik op haar hande wat syne vashou.
“Jammer,” mompel sy, haar wange vlammend van intense verleentheid. Sy probeer haar hande wegneem, maar
