het nog altyd die rol van ’n ouer suster in my lewe gespeel. Tant Lerina is soos ’n liewe ouma, maar ek sou dolgelukkig gewees het as Christelle my eie ma was. Jy kan haar met enigiets vertrou, Floors. Sy …”
“Nee!” onderbreek hy haar weer, sy stem hard van spanning. “Ons maak rusie en ons skeer gek, maar wat ek jou nou vra, is van die uiterste belang. Moenie my verraai nie, Wiandri. Net jy en juffrou Lerina en tant Grietjie weet ek is nie werklik Floors Venter nie. Kan ek jou vertrou?”
“Jy … jy is nie ’n misdadiger nie, is jy, Floors?” vra sy onseker, ongemaklik oor sy intense erns.
’n Glimlag gaan soos ’n flikkerende skadu oor sy lippe. “Nee, ek is nie. Ek is net ’n dommerige nutsman wat sy eie identiteit tydelik geheim wil hou. Het ek jou woord?”
“Natuurlik. Jy is en bly ’n indringer, Floors, maar op jou manier is jy klaar deel van Groeneweide,” willig sy in. Sy vat sy hand sonder om te dink en los dit weer net so vinnig, want die aanraking van sy hand versnel haar hartklop onmiddellik en stuur ’n maalkolk van naamlose sensasies sidderend deur haar lyf. Sy kyk sku op na hom, voel die kleur van haar wange verdiep en beveel kortaf: “Draf, Floors!”
“Komaan, gee my jou hand, Wiandri. Ons sal vinniger by die stalle kom as ek jou saam met my sleep,” terg hy.
“Ek is tant Lerina se kleinniggie, Floorsie. Ek sal dat my peetma en Morné ons skeef aankyk as ek ons dommerige nutsman se hand vashou,” herinner sy hom en ontwyk sy laggende oë.
“Vervlaks! Ek het vergeet ek is ’n nederige handearbeider, maar dankie dat jy onthou het,” antwoord hy, vies vir homself.
“En, Floors, probeer om nie so trots en selfversekerd te loop of te staan nie – jy is veronderstel om ’n dommerige sukkelaar te wees, nie ’n dominerende landheer nie,” pleit sy, bewus daarvan dat sy nou sy spanning deel.
“Trots en selfversekerd?” vra hy oorbluf en lyk nog meer bekommerd. “Ek weet nie hoe ek vir ander mense lyk nie, maar ek sal probeer om soos ’n dommerige Floorsie te lyk,” antwoord hy met ’n halfhartige glimlag en draf swygend saam met haar.
Christelle is op sewe-en-veertig nog ’n beeldskone vrou met haar groot, wolkblou oë en swart, effens krullerige hare, en net soos tant Lerina het sy die slankheid van haar jeug behou, dink Wiandri met ’n tikkie trots op haar peetma. Sy glimlag bly toe hulle effens uitasem die perdestalle bereik.
“Wat het ek vir jou gesê, Christelle?” vra Morné Greeff onnutsig. “Die meisiekind draf al jare lank agter my aan, maar sy sal haar lam skrik as ek die dag omdraai en haar vang!”
Morné se stem het jare gelede gebreek en die lyn van sy kaak en ken het opsigtelik sterker geword, maar hy lyk nog soos die rooikopseuntjie met sproete op sy wipneusie wat so gereeld saam met haar modderkoekies gebak en later perdgery en boomgeklim het, dink Wiandri. Sy loop glimlaggend in sy arms, soen hom op die wang en trek sy kuif. “Jy lyk niks slimmer as jy jou mond toemaak nie, liewe Morné, so jy mag maar aanhou onsin praat. Hallo, my vriend.”
“Beminde, aantreklike en enigste vriend. Hallo, mooi vriendin. Ek is bly jy is terug uit die bose stad,” skerts hy en hou haar aan haar skouers vas, openlike bewondering in sy ligblou oë.
“Los my peetdogter, Morné,” beveel Christelle speels en stoot hom weg sodat sy Wiandri kan soengroet. “Hallo, Wiandri. Ek weet nie of ek of tant Lerina die blyste is dat jy jou graad summa cum laude geslaag het nie.”
“Hallo, Christelle. Ek is so bly jy het nie by jou ouers gaan kuier nie, want ek kan nie wag om te vra nie: Het jy vir my werk in die hospitaal? Enige werk! As ek iemand kan aflos, sal ek dit gratis doen,” bied Wiandri gretig aan.
“O nee, jy sal nie, snip, jy sal ’n bedreiging vir my en die personeel wees. Ons wil ons salarisse hê, ons werk hard daarvoor,” sê Christelle kamma vies en vervolg met ’n gerusstellende glimlag: “Ek is seker ons sal mettertyd van jou dienste gebruik kan maak, maar moenie te haastig wees nie, Wiandri. Tant Lerina sal my nooit vergewe as ek jou dadelik in die werk steek nie.”
“Maar tant Lerina het net geselskap nodig, nie voltydse verpleging nie, Christelle. Ek gaan my morsdood verveel as ek vir die res van my lewe die rol van ’n liewe geselskapsdame moet speel,” antwoord Wiandri teleurgesteld.
“Tant Lerina verwag dit beslis nie van jou nie, my poplap, maar gee haar net eers die gemoedsrus om te weet jy is eindelik permanent tuis. Ek en tant Grietjie is ewe gelukkig om jou tuis te hê. Ek dink dis die moederhensindroom: Ons kloek almal oor ons enigste kuikentjie,” sê Christelle met ’n tergende laggie en kyk vraend na Floors.
“Ek moet die hoenders gaan kos gee, juffrou Wiandri. Water ok,” mompel Floors met sy toonlose stem.
Sy moenie nou in Floors se oë kyk nie, maan Wiandri haarself, want sy gaan uitbars van die lag. Floors se toneelspel het ongetwyfeld verbeter, want hy byt sy tong in die hoek van sy mond vas en probeer herhaalde male om ’n vlieg met sy hand te vang.
“Haai, Floors!” groet Morné en steek sy hand uit na Floors, maar Floors konsentreer met al sy aandag op die ontwykende vlieg. “Ek het jou verlede week in tant Wessie se winkel raakgeloop, maar jy was te haastig om te gesels. Het jy matrone Christelle le Roux al ontmoet, Floors?”
“Nee. Ek is nie siek nie,” antwoord Floors belangeloos en kyk afwagtend na Wiandri. “Wat nou van die hoenders, juffrou Wiandri?”
“Floors Venter, nie waar nie?” vra Christelle voordat Wiandri kan reageer en kyk Floors deurdringend aan. “Tant Lerina het my van jou vertel, Floors. Sy sê jy is ’n groot hulp vir haar hier op Groeneweide.”
“Ja, ek is nogal groot,” mompel Floors en benader die drie ryperde versigtig. Hy bly met sy hande in sy sakke staan, buig sy skouers en kyk op, asof hy probeer om die naaste perd se tande te sien.
“Dis Prinses, ’n stokou merrie, en Wiandri se eerste ryperd,” vertel Morné en sluit by Floors aan.
“Prinses? Sy lyk dan soos ’n perd,” sê Floors en skud sy kop onbegrypend.
Morné glimlag geamuseer en verduidelik: “Ek en Wiandri was vyf toe ons ons eerste perde gekry het, Floors, en ons het gedink Prins en Prinses is die mooiste name. Die rooibruin merrie se naam is Rakker en hierdie groot swart hings is my ryperd, Komeet. Weet jy hoe om perde te versorg, Floors?”
“Ja, wat. Behalwe as hulle byt. Byt Wiandri se perde?” vra Floors belangeloos.
“Net as jy jou vingers in hulle bekke steek!” lag Morné en draai na Wiandri. “Sal ek een van ons stalwerkers oorstuur om met jou perde te help, Wiandri?”
“Dis nie nodig nie, dankie, Morné. Ek sal oorgenoeg tyd hê om hulle self te versorg en ek is seker Floors sal my kan help, maar ek sal bel as ek vasbrand,” antwoord sy en draai na Floors wat op ’n veilige afstand om die perde beweeg en hulle bekyk asof dit die eerste maal is dat hy sulke diere sien. “Floors, gaan gee asseblief vir die hoenders kos en water.”
“En die perde?” vra hy.
“Jy kan my later kom help. Toe, weg is jy, Floors!” beveel sy met ’n stemtoon wat in haar eie ore effens paniekerig klink, nog bang dat sy gaan uitbars van die lag vir Floors, wat hom oënskynlik verlustig in sy rol.
“Ja, ek loop. Jy hoef nie te skree nie, juffrou Wiandri. Ek kan goed hoor,” antwoord Floors onbesorg en slenter tydsaam weg oor die werf.
