’n entjie weg geparkeer staan. “Haai, kom tannie my met daardie beskeie ou motortjie haal?” grap sy.
Haar tannie lag. “Nee, my liewe kind, dis Paul Michelakis van Atlantis se ou motortjie.”
Die groot viertrek ry by hulle verby. Erika kan niemand binne sien nie, want die ruite is donker.
“Wie is hy en wat is Atlantis?” vra sy.
“Atlantis is ’n groot maatskappy wat ’n skeepsredery, ’n lugredery en eiendom op die eilande en in Athene besit. Hy is die kroonprins. Sy pa is die bekende magnaat Petros Michelakis. Jy sal nie weet wie dit is nie, maar almal in Griekeland weet wie hulle is. Petros Michelakis is soos Ari Onassis wat later met Jackie Kennedy getrou het.”
“Nou toe nou.” ’n Man ver bo haar vuurmaakplek.
Hulle loop na ’n parkeerterrein en reguit na ’n swart bussie met Guest House Antoniou in wit op die deur geverf. Helena maak dit agter oop en hulle laai Erika se groot tas en handbagasie in.
“Ek stuur gewoonlik my handlanger, Spiro, om mense by die hawe of lughawe te gaan haal, maar ek moes darem self my broerskind kom verwelkom,” glimlag Helena.
“Baie dankie. Ek voel regtig welkom.”
Hulle klim in en Helena ry tussen die vele motors, busse en taxi’s by die lughawe uit. “Hoe gaan dit met Sophia en Yannis, tannie Helena?” vra Erika.
“Baie goed, dankie. Hulle werk hard by die nuwe argeologiese terrein langs Akrotiri. Yannis is nou doktor Antoniou. Ek is so trots op hom. Sophia beplan ook om haar doktorsgraad in argeologie te kry. Hulle weet jy kom kuier en sal jou kom groet. Jy moet gaan kyk wat hulle daar doen. Dis vreeslik interessant. Hulle het al wonderlike oudhede ontdek en dit maak opslae. Mense noem Yannis die nuwe Marinatos. Professor Spyridon Marinatos was mos die argeoloog wat die Minoïese Akrotiri ontdek en opgegrawe het.”
“Ek sal dit graag wil sien. Ek dink dis vreeslik opwindend om ’n argeoloog te wees wat kultuurskatte ontdek.”
“Veral hier in Griekeland is dit ’n lekker beroep. Hier is nog soveel om te ontdek. Dit hou nooit op nie.”
Dit neem ’n rukkie voordat Erika weer gewoond raak dat hulle aan die “verkeerde” kant van die pad ry. Hier is dit aan die regterkant in plaas van aan die linkerkant soos in Suid-Afrika. Wingerde verskyn aan weerskante van die pad, klein en vaalgroen in die dorre landskap. Hulle ry tussen grysgroen heuwels deur en die huise en ander geboue word al meer. Die meeste geboue is witgekalk.
“Jy onthou seker nog van jou vorige besoeke dat ons nie na Fira gaan nie, maar na Oia,” sê haar tannie.
“Ek onthou hoe mooi dit is, met ’n asemrowende uitsig oor die caldera.”
Erika verlustig haar in die bekende plekke wat weer verskyn, maar nou sien sy meer tavernas, winkels en besighede as in die verlede. Die dorpe wat eens afsonderlik was, loop nou aaneen. Uiteindelik draai Helena af in ’n straat van witgekalkte huise, gastehuise en hotelle en ry tot in ’n doodloopstraat, waar sy parkeer.
“Ons loop van hier af. Voertuie kan nie verder by Oia inry nie. Jy onthou seker?”
“Ja, ek onthou.”
Hulle kry haar bagasie en loop met ’n smal paadjie tussen wit mure deur. Erika se tas wip op die keistene. Uiteindelik kom hulle by ’n blou hek met Guest House Antoniou in groot wit letters daarop geskilder. Helena maak dit oop en hulle gaan in. Erika herken met ’n gevoel van lekkerkry weer die binneplein vol potte met blomme en struike, suurlemoenboompies, rankende jasmyn en rooi bougainvillea. ’n Soet blomgeur hang in die lug. Onder blou en wit sambrele staan tafels en stoele met blou-en-wit gestreepte kussings.
“Ag, dis nog net so mooi soos destyds!” roep sy verruk uit.
Helena lag. “Welkom tuis.”
Oorkant die binneplein is nog ’n blou hek. Helena maak dit oop en lei Erika by trappe af. Erika gaan staan en verkyk haar aan die uitsig. Onder hulle lê die blou caldera. Links en regs is die wit geboue van die aaneenlopende dorpies en in die verte sien sy die arms van ’n windmeul en die blou koepels van ’n kerkie.
“Jy bly weer waar jy en jou pa laas gebly het,” sê Helena.
Erika se hart krimp ineen. Ja, hulle was hier na haar ma se dood en hulle het nog gerou.
“Dis nog net so mooi en lekker soos ek onthou,” sê sy vir haar tannie.
“Ek is bly. Pak uit, verfris jouself en kom daar na my huis toe, dan maak ek vir jou ietsie te ete en te drinke. Jy kom eet jou maaltye by my. Maria is nog hier – jy sal haar seker onthou: my assistent wat met alles help, van skoonmaak tot kook. Spiro is haar seun. Hy was laas nog op skool. Hulle twee is met die bakkie weg om te gaan voorrade aanskaf. Die gastehuise is almal vol bespreek. Dis eintlik nooit leeg nie, behalwe soms buite seisoen. Ek sien jou nou-nou.”
Aan die voorkant lyk die wooneenheid soos ’n huisie, maar agter is dit ’n grot wat in die berg ingegrawe is. Binne is dit heerlik koel in Santorini se hitte. Die klein witgekalkte stoepie het ook stoele met blou kussings en op die wit tafel staan ’n potplant met rooi blomme. Erika sit haar bagasie in die een slaapkamer neer, waar alles ook wit en blou is. Die beddegoed is pragtig geborduur en alles lyk silwerskoon. Die badkamer is ook spierwit met blou handdoeke. Daar is ’n klein kombuisie waar sy en haar pa vir hulle tee en koffie gemaak het en versnaperinge in die yskas gebêre het. Sy sien daar is tee, koffie en suiker, melk in die yskas en ’n glasbak met koekies.
Erika pak uit, stort en trek skoon aan. Sy sal vir Connie laat weet dat hier nog ’n kamer in haar eenheid is waar sy kan kom bly. Dit voel vir Erika asof sy die stres en angs saam met die stof van haar afgewas het en net kan ontspan. Hier sal sy weer haar lewensvreugde terugkry.
Terwyl sy na haar tannie se huis loop, dink sy aan die imposante Paul Michelakis van Atlantis. ’n Man soos ’n Griekse god. Sy grinnik vir die geykte vergelyking, maar hy is sowaar uitsonderlik. Sy sal hom seker nie weer sien nie, maar sy sal hom beslis onthou. Hy sal weer in haar drome verskyn.
Erika tref haar tannie aan in die sitkamer vol swaar ou meubels, kleurvolle kussings, baie ornamente, blomme in potte en koperlampe wat van die plafon afhang. Helena sit by ’n koffietafel met ’n skinkbord stomende koffie en die Griekse koekies waarvoor Erika destyds so lief was: diples, gemaak met baie neute.
“My gunsteling!” sê Erika. Dit laat haar terugdink aan haar ma se lekker kos, die baklava wat sy altyd gemaak het, die moussaka, die dolmades, die frikkadelle, die Griekse gebak.
“Kom, jy is seker honger en dors. Ons eet oor ’n uur middagete wanneer Maria en Spiro terug is. Die kos is in die oond. Ek het moussaka gemaak. Julle kon laas nie genoeg kry daarvan nie – maar ek moet erken, ek het ’n besonder lekker resep.”
Erika gaan sit om te eet en drink. Terwyl sy haar in die heerlike smaak van die koekies verlustig, kom sy agter dat Helena haar ondersoekend aankyk.
“Jy het my iets vertel van probleme wat jy opgedoen het en daarom kom jy hier kuier. Ek het gedink dit gaan goed met jou na jou pappa se dood. Jy het mos ’n goeie werk. Ek weet hy was nie ’n arm man nie en hy moes jou goed nagelaat het. Waarom en vir wat vlug jy?”
Erika is verplig om haar die hele verhaal van Cas te vertel. Haar tannie luister fronsend en sonder om haar in die rede te val. Toe Erika klaar is, sug sy. “Ja, mans kan baie probleme
